Hard landing… - (Παρασκευή 19 Μαίου 2017) PDF Print E-mail

Καμιά φορά κρίνουμε πράγματα και πράξεις πού ούτε καλά τα γνωρίζουμε, ούτε τις ειδικές συνθήκες ξέρουμε. Με αυτό το φόβο, και αντίστοιχες δόσεις  χιούμορ, ενίοτε δηκτικού, θα προχωρήσω σε διάφορες κρίσεις. Αφορμή μου έδωκε, η προσγείωση από την πρόσφατη εκ Φρανκφούρτης επιστροφή.

Ο Γερμανός (;) πιλότος βρόντηξε με βία το Α321/200 της Lufthansa στο διάδρομο του «Ελευθέριος Βενιζέλος». Δεν γνωρίζω μήτε τα στοιχειώδη της πιλοτικής Τέχνης, ούτε το τι έπρεπε να αντιμετωπίσει, ο καπετάνιος του δρομολογίου 1278 στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οπότε πως να κρίνω;  Πλην όμως, μετά από 50 αποπροσγειώσεις σε ετήσια βάση, ακόμα και ο αδαής ή αδιάφορος ταξιδιώτης αποκτά κάποια εμπειρία, κάποια συγκριτική δυνατότητα, έστω και πρωτόλεια. Ε, λοιπόν δεν θυμάμαι ποτέ, κάποιον Έλληνα χειριστή να έχει βροντοκοπήσει έτσι το αεροπλάνο. Όσο και να φυσούσε, ότι και να γινόταν.


Οι καπετανάρες παλιότερα της «Ολυμπιακής», εκείνες τις λαμπρές μέρες και έναστρες νύχτες του «Ελληνικού», αλλά και τώρα της Aegean στο τόσο αδιάφορα πλαστικό «Ελ. Βενιζέλος», είναι ματς μορ ντελικέιτ και δεν έχει καθόλου εθνικιστική έπαρση τούτο. Αντικείμενο παρατήρησης είναι. Και είναι περίεργο διότι οι παππούδες των Γερμανών είχαν οργώσει τους ουρανούς της Ευρώπης αφήνοντας με χάρη από τα Stukas και τα Heinkel τα εκρηκτικά και εμπρηστικά φορτία της περήφανης στρατιωτικής βιομηχανίας τους, πάνω στις πόλεις που αργότερα θα κατακτούσαν, βλέπε Πειραιεύς δια να θυμηθούμε τα δικά μας.

Ή ακόμα και από εκείνες που κατάφεραν μόνον να ισοπεδώσουν και όχι να κατακτήσουν, όρα Coventry. Για τους λάτρεις της ιστορίας, μάλιστα, λέγεται ότι ο Αδόλφος, μετά την καταστροφή που άφησαν πίσω τους τα σμήνη της Luftwaffe (4.000 κτίρια κατεστραμμένα και 8.000 πολίτες νεκροί), εκείνη την νύκτα της 14ης Νοεμβρίου, του '40, εφηύρε καταχαρούμενος νέο ρήμα, για να περιγράφει την ολική καταστροφή: Coventrieren. Tα ρ με γ για υπέροχη προφορά. Κάτι τέτοια βέβαια, δεν ξεχνιούνται και λίγα χρόνια αργότερα, πάλι 14 ήταν, αλλά Φλεβάρης του ΄45, οι σύμμαχοι ανταπέδωσαν επί δέκα, αφήνοντας περισσότερους από 80.000 νεκρούς Γερμανούς πολίτες στην αποκαλούμενη και Βενετία του Ελβα. Στη Δρέσδη.

Ενώ λοιπόν οι πρόγονοι των σημερινών Γερμανών έγραφαν τις ιστορίες τους στους αιθέρες, οι παππούδες των σημερινών Ελλήνων το πολύ να ήταν χειριστές γαϊδάρων, άντε και κανάς pioneer πρόγονος να είχε, προπολεμικά, αγγίξει το τεχνολογικό θαύμα του χειρισμού γεωργικού ελκυστήρα. Κι όμως τα εγγόνια τους τα αλφαδιάζουν τα Ερμπας και τα ακουμπούν τόσο πέπουλα στην άσφαλτο, ώστε ούτε που δουλεύουν οι αποσβεστήρες. Όχι σαν τους Γερμανούς που ξετρυπάνε με τα μακφέρσα από τους θόλους, που λέει ο λόγος και οι επιβάτες βγάζουν κήλες στους σπονδύλους τους. Τέλος πάντων, το αναφέρω μόνον δια το περίεργον της υποθέσεως, χωρίς ίχνος εθνικιστικής κορώνας, επαναλαμβάνω.

Μια και ξεκινήσαμε όμως τη σύγκριση και οι κοπέλες μας ήταν, και είναι  ευειδέστερες, ευγενικότερες και εξυπηρετικότερες των Αλαμανών συναδέλφων τους. Πάντα για αεροπορικές εταιρείες ο λόγος. Μελαχρινάρες με ματάρες, με νόημα και με έκφραση. Δροσερές σαν τα μελτέμια του Αιγαίου, φλογερές σαν τα μακριά καυτά καλοκαίριαμας, που θα έγραφε και ο William Faulkner. Τα οποία καλοκαίρια μας, φροντίζουμε να τα κάνουμε πιο ζεστά με τους εμπρησμούς των δασών μας. Αλλά αυτό είναι δικό μας θέμα.

Αν, τώρα, θέλουμε να επεκτείνουμε την κουβέντα μας και αλλού, ο Μεγαλέξαντρός μας, έφτασε στα πέρατα του κόσμου με μια φούχτα Μακεδόνες. Ο μουστακάτος ο δικός τους, ο ελαιοχρωματιστής, όλο στο κόντρα τέμπο ήταν με κάτι blitz krieg και τα τοιαύτα, με τον μορφινομανή αρχηγό της Luftwaffe του, με τα ανίκητα Tiger των Panzerdivision που σχεδίασε ο Φερντινάρδος Porsche, μετά το Volkswagen και πριν τις 356, με τους Πρώσους στρατηγούς του πούχαν πλάκα τα παράσημα και τις σχολές πολέμου, να στέκονται κλαρίνο μπροστά του. Και τι έκαμε;

Ούτε το Στάλιγκραντ δεν πήρε ο δύσμοιρος. Δεν λέω βέβαια. Τα χωριά της Βαλτικής, της Πολωνίας, της Σερβίας και της Ελλάδας μια χαρά τα λεηλατούσαν τα διαλεκτά παιδιά του με τις στολές των Waffen Schutzstaffel. Ακολούθως τα έκαιγαν, χτύπαγαν και κανά βιασμό έτσι για εκτόνωση, ενώ στο φινάλε σακάτευαν τον πληθυσμό με κάποιο ακούραστο MG42 Mauser, και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα γυναικόπαιδα έστειλαν σε ομαδικούς τάφους. Στα στρατόπεδα εργασίας τους επίσης, οι θάλαμοι αερίων, τα κρεματόρια, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, λειτουργούσαν στην εντέλεια. Είναι μαστόρια σε αυτά, οι εν ΝΑΤΟ σύμμαχοι και εν Ε.Ε. συμπολίτες μας. Ποιός αμφιβάλλει;

(εξ αριστερών): Ferdinand Porsche. Μηχανολογάρα μα και συνδαιτημόνας του Αδόλφου. Ηerman. Goring. Λεηλάτησε κάθε Ευρωπαϊκή συλλογή. Alfred Jodl μέγας Χιτλεροκόλαξ.

 

Ακόμα και να θέλεις να ξεχαστείς, από όλα αυτά, εύκολο δεν είναι. Λίγο πριν μπιστήξει το Ερμπάς ο Γερμανός(;) πιλότος ξεφύλλιζα ανόρεχτα την διεθνή έκδοση των Ν.Υ.Τ. και στη δεύτερη σελίδα να ένα εξάστηλο ρεπορτάζ, για τον Wenrner Reich, 89 ετών σήμερα, επιζήσαντα του Auschwitz, που έμαθε μερικά μαγικά κόλπα, από τον συγκρατούμενο του Levin, o οποίος επέζησε μόνο και μόνο διότι διασκέδαζε τους φρουρούς με αυτά τα ταχυδακτυλουργικά. Όλη η οικογένεια του Levin εξολοθρεύτηκε.

Ο Reich επέζησε έχοντας ως σήμερα το νούμερο Α-1828 χαραγμένο στον πήχη του, όταν έπεισε τον άγγελο του θανάτου, Dr. J. Mengele ότι είναι αρκετά δυνατός και ταχύς. Μαζί με άλλους 16ηρες είχε αναγκαστεί να τρέξει γυμνός μπροστά από τοn δόκτωρα Josef (το έχουν το χάρισμα οι Σίφηδες), ο οποίος αποφάσισε ποιοι θα ζήσουν για να σκλαβοποιηθούν, και ποιοι θα οδηγηθούν στα κρεματόρια. Αυτά τουλάχιστον έγραψαν οι New York Times στην έκδοση της Τρίτης 9 Μαίου. Τα αναφέρω, έτσι κάπως διστακτικά, διότι ως γνωστόν υπάρχουν ακόμα μερικοί που διατείνονται πως Ολοκαύτωμα δεν συνέβη.

Werner Reich, επιζήσας του Auschwitz, & Alfred Rosenberg επινοήσας (τουλάχιστον κατά τους R.K. Wittman & D. Kinney) της τελικής λύσης.

 

Τώρα για όσους πιστεύουν πως με τη θεωρία τα  πήγαν καλά, αυτά δηλαδή τα περί της ανωτερότητας της Αρίας φυλής και τα τοιαύτα, υπάρχει το διαδεδομένο γερμανικό ανέκδοτο: «…ο τυπικός Ναζί, ήταν αδύνατος όσο ο Γκέρινκγ, αθλητικός όσο ο Γκέμπελς, ξανθός όσο ο Χίτλερ, και ναι, Άριος όσο ο Ρόζενμπεργκ».

Αα! Και για να μην ξεχνιόμαστε. Αυτό το χαβαδάκι με τους τεμπέληδες Έλληνες και τους εργατικούς Γερμανούς να το τελειώνουμε. Δεν είναι όλοι οι Έλληνες καφενόβιοι, αραχτοί, ανεύθυνοι, ζαράκηδες και τεμπελχανάδες. Έχουμε και τέτοιους πολλούς, δε λέω. Όπως  δεν ήμαστε όλοι οι Έλληνες καφετζήδες, ρουματζήδες και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο της εστίασης. Όπως δεν είναι όλοι οι Τεύτονες το απαύγασμα της εργατικότητας, της κοσμιότητας και της εντιμότητας. Ας μην λησμονούμε δε, ότι για να υπάρξει δωρολήπτης υπάρχει και δωροδότης. Και μην διατυπωθεί όποια κρίση περί αντιγερμανικότητας. Εκείνοι δεν είναι Φιλέλληνες!

Τέλος πάντων, όπως ελέχθη ευθύς εξ αρχής, καμιά φορά κρίνουμε πράγματα και πράξεις πού δεν τα γνωρίζουμε καλά. Άλλες φορές όμως και τα γνωρίζουμε και τα καταλαβαίνουμε.

Που φθάσαμε, με αφορμή ένα hard landing…