Απρίλης ήταν πάλι, πριν τέσσερα χρόνια. Με εκείνη την γλυκιά μυρουδιά από τα άνθη της νεραντζιάς να εισβάλει γεμάτη προσδοκίες στα ρουθούνια.

Είχαμε, με τον παραπονιάρη, πάει βραδάκι σε κουτούκι. Από ‘κείνα που συγκεντρώνουν κάθε λογής κόσμο.

Παραδοσιακούς μα και αδιάφορους.
Κοσμικούς αλλά και νεόπλουτους που επιζητούν να κολλήσουν τα απαραίτητα ένσημα της λαϊκότητας.
Τροτκιστές και πρώην Κενταύρους.
Καλλιτέχνες αλλά και παιδιά της πιάτσας
Βάζελους και Πάνθηρες.
Οι περισσότερες ψηφίδες της σύγχρονης ελληνικής ανθρωπογεωγραφίας παρελαύνουν, ανενόχλητες, δεκαετίες από εκεί.
Μαζί με τις συζητήσεις τους.

Αφού περιδρομιάσαμε, ζητήσαμε τo λογαρισμό. Ήδη δώδεκα χρόνια, τότε, στο ενιαίο νόμισμα, τρία στην ύφεση και ένα στη συγκυβέρνηση. Για δυο άτομα η λυπητερή ήταν μια ντουζίνα ευρώ.

Τουτέστιν, που θα έλεγε και ο Γιάννης Βογιατζής στο Γοργόνες και μάγκες, 4.089 δραχμές.

Ξεπερνούμε γρήγορα το τι θα έκανες με 4.089 δραχμούλες πριν την έλευση του ενιαίου νομίσματος και ας σταθούμε στην εικόνα του λογαριασμού πάνω στη λαδόκολλα.

Ανάμεσα από ψίχουλα, σερβίτσια με πλαστική λαβή και τα ίχνη της μάχης για την τέρψη του ουρανίσκου.

Ας την κοιτάξουμε λίγο. Ολοένα και θα σπανίζει. Έως ότου εξαφανιστεί. Ως πλημμυρίδα που θα πνίξει κάθε γοητευτική νησίδα. Για να το χοντρύνω λίγο το παιχνίδι, κάποτε θα κοιτούν τέτοιου είδους εικόνες, όπως τώρα ατενίζουν τα καλλιτεχνήματα του Θεόφιλου.

Τα PΟS είναι εδώ. Για μια οικονομία κρυστάλλινη. Θα μας απαλλάξουν από την φοροδιαφυγή των ταβερνιάρηδων, των μπογιατζήδων, των υδραυλικών, των ψιλικατζίδων και των πάσης φύσεως μπαταχτσήδων που οδήγησαν την Ελλάδα μας, αυτό το πρότυπο χρηστής τε και ανεξάρτητης διακυβέρνησης, στην άβυσσο.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες μικρολεπτομέρειες όπως π.χ. πως θα καταβάλλονται τα κόστη για γραμμές, βίζιτες, σιδερικά και τα παρεμφερή αλλά και 'κει θα βρεθεί η λύση.

Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Για όσους τυχόν διατηρούν αμφιβολίες αυτός ο Einstein το έχει διαλαλήσει: 
«Η τεχνολογική πρόοδος είναι σαν ένα τσεκούρι, στα χέρια ενός παθολογικού εγκληματία».