Με ένα σκαλοπάτι δεκαετιών - (Κυριακή 1η Ιανουαρίου 2017) PDF Print E-mail

O χρόνος. Προσωπικά δεν μου φαίνεται και τόσο πανδαμάτωρ. Πολύ περισσότερο μου αρέσει εκείνο το: «Ο χρόνος και εγώ εναντίον όλων». Έτσι σαν μια μωροφιλόδοξη, άπιαστη επιθυμία.  Ο χρόνος λοιπόν, που ποτέ δεν σταματά, που ποτέ δεν γυρνά πίσω, και που ποτέ δεν του μαντεύεις το μετά. Το ύστερα.  Ο χρόνος που όλα τα αλλάζει, έτσι για να μας θυμίζει, ενίοτε με τρόπο μίζερο, ότι η μόνη μας προίκα είναι η μνήμη.


Ακολουθούν τέσσερα ζευγάρια εικόνων, τοποθετημένα  με σειρά από το μικρότερο προς το μεγαλύτερο χρονικό σκαλοπάτι που τα χωρίζουν. Για να μας φέρουν σε μια αναμέτρηση με το παρελθόν, να θυμίσουν, να συγκρίνουν και πάνω απ' όλα να υπογραμμίσουν την διαφορετικότητα του χθες. .
Έτσι, σαν ένα αποχαιρετιστήριο, ενός ακόμα χρόνου που, τουλάχιστον, ημερολογιακά αναχώρησε. Για να έρθει ο επόμενος, που δεν ξέρουμε που θα μας πάει, τι θα μας φέρει, τι θα μας πάρει.

Αθήνα. Βαθύ κέντρο. Σόλωνος και Θεμιστοκλέους. Στην εικόνα (πάνω), από το 1977, ένα αρκετά ταλαιπωρημένο Scania Vabis, της γραμμής 31/41(;) κατεβαίνει την Σόλωνος με τα στοπ του αναμμένα. Στην Θεμιστοκλέους ένα ταξί Opel Record, περιμένει κάπως εκτεθειμένο να διασχίσει την Σόλωνος. Στην διαστάυρωση δεν υπάρχουν κυκλοφοριακά φανάρια.

Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1997, στο ίδιο ακριβώς σημείο, με το φανάρι πράσινο, και τα στοπ του Vanhool πάλι αναμμένα. Η «αλήθεια» ξεχωρίζει καλύτερα, η Ελλάδα ανακαλύπτει τα ομοιοπαθητικά και το Α112 στη διασταύρωση είχε γλυτώσει, προσωρινά, την απόσυρση. Οι εικόνες κέρδισαν το πρώτο βραβείο, σε διαγωνισμό φωτογραφίας. (φωτό: T.Αρωνίτης)

 

 

Ρούμελη. Αρτοτίνα. Μάιος 1984. Κάποιο 240 RS, δυσδιάκριτο αν είναι των Τ. Salonen - S. Harjanne (#5, 6οι) ή του ζεύγους Mehta (#8, 7οι), ή των Γ. Μοσχού - Α. Κωνσταντακάτου (#16, 8οι), ή των «Στρατισίνο» - Κ. Φερτάκη (11οι), βιάζεται να βγάλει το κομμάτι ακαπέλωτο, στο 31ο Δ.Ρ.Α. Στο φόντο οι λιγοστοί ντόπιοι, εντυπωσιασμένοι ως συνήθως από τα «ράλια» και πίσω τους ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου.

Τριάντα δυο χρόνια αργότερα, το 2016, ένας άλλος φωτογράφος  στέκεται στο ίδιο σημείο, σε μια όχι και τόσο φωτεινή μέρα και κάνει την ίδια εικόνα. Αλλά, χωρίς ατμόσφαιρα, δίχως ανθρώπους, χωρίς Nissan, δίχως Δ.Ρ.Α. Με κάποια μελαγχολία, με παρούσες μόνον τις λέξεις στην προμετωπίδα του ναού: «Εν εκκλησίαις ευλογείτε τον θεόν». Ακόμα και η ώρα είναι (τυχαία;) πολύ κοντινή. Μόλις 20κάτι λεπτά αργότερα η νεότερη.(φωτό: Φ. Τσάκαλος)

 

Στο στενό επαρχιακό δρόμο που οδηγεί από το Κιάτο στο Σούλι, τον Μάρτιο του 1970, οι αμπελώνες κυριαρχούν. Ένα και μόνο κτίσμα ξεχωρίζει πάνω  στην γόνιμη γη. Το νοσοκομειακό του Ε.Σ. σταθμευμένο εκτός διαδρομής, καλύπτει τις αντίστοιχες ανάγκες της διοργάνωσης της πρώτης ανάβασης Σουλίου. Ένα αυτοκίνητο στρίβει στην πρώτη αριστερή, έχοντας ξεκινήσει από το μέσον της ευθείας όπου και η γραμμή εκκίνησης.

Τριάντα εννέα χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2009, ο τόπος έχει δεχτεί μεγάλες παρεμβάσεις και αλλαγές. Ο δρόμος προς το Σούλι έχει φαρδύνει, συντομεύοντας την απόσταση, χάνοντας την όποια γραφικότητα που είχε. Οι αμπελώνες, έχουν περιοριστεί σε μικρές επιφάνειες και η οικονομική δραστηριότητα της περιφέρειας, έχει κομίσει πάνω στο δρόμο, σταθμό καυσίμων, μύλους, μαρμαράδικα και κατοικίες.



 

Αύγουστος του 1963. Κέρκυρα. Ο πιτσιρικάς της προσχολικής ηλικίας, στέκεται πάνω στο δρόμο, με την πλάτη στα Χαμογελάει με άνεση και αυταρέσκεια κάτω από το λευκό ναυτικό καπέλο. Στο φόντο, υπηρεσιακό τζιπ του Ναυτικού, ο ποδηλάτης και οι αχυρόμπαλες, που οριοθετούσαν τη διαδρομή του street circuit του νησιού, που μόλις είχε ολοκληρωθεί.

Σαράντα οκτώ χρόνια αργότερα. Ιούνιος του 2011, το παιδί είναι πια μεσήλικας. Στέκεται  στο ίδιο σημείο, με περισσότερα ρούχα, λιγότερα χαμόγελα, στην ίδια, περίπου, στάση, χωρίς το κωνσταντινάτο στο στήθος. Σε μια εικόνα έγχρωμη, με περισσότερα αυτοκίνητα που κατακλύζουν ασφυκτικά πια, την πρωτεύουσα των Φαιάκων. Η Κέρκυρα ζεί χωρίς αγώνες αυτοκινήτων, από το '71, και πνίγεται από μια τουριστική παλίρροια.