Η τελευταία δύση (31.12.2009) PDF Print E-mail

Η τελευταία δύση της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, πέρασε ήσυχα στο παρελθόν, αφήνοντας την Αττική με μια διαύγεια, με μια γλύκα Αλκυονίδας μέρας, χαρίζοντας πλούσια χρώματα.

Αναμένοντας την αυγή της πρώτης μέρας της επόμενης δεκαετίας, κάθε ευχή είναι καλοδεχούμενη, κάθε αισιοδοξία απαραίτητη και κάθε καλοσύνη αναγκαία.

Η απερχόμενη δεκαετία μας χρέωσε με πολλά σημαντικά αλλά και τραγικά γεγονότα που δείχνουν την αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να διαχειρισθεί τα προβλήματα και το μέλλον του, να μετριάσει τις ανισότητες, να περιορίσει τη βία, να θρέψει τον πλανήτη, να δώσει ευκαιρίες, να βαδίσει ειρηνικά.

 

Η βύθιση του Κούρσκ (2000), η ονομαστή πια 9/11 (2001), η εισβολή στο Αφγανιστάν (2001), το μακελειό στο Ιράκ, το καταστροφικό τσουνάμι στον Ινδικό ωκεανό και την επανεκλογή του G.W. Bush (2004), οι καταστροφές από τον τυφώνα «Κατρίνα» και οι ταραχές στη Γαλλική πρωτεύουσα (2005), η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο και η εκτέλεση του Σαντάμ (2006), η γρίπη των πτηνών και η δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο, οι Ολυμπιακοί της Κίνας, ο πόλεμος στη Νότια Οσετία, η εκλογή Ομπάμα στις Η.Π.Α. (2008) και βέβαια η κρίση των αγορών που έχει βυθίζει την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση (2009) ήταν μερικά από τα γεγονότα που στιγμάτισαν τη δεκαετία.

Στα καθ’ ημάς,το ναυάγιο του «Σάμινα» και η οριακή νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (2000), η εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» (2002), η επάνοδος της Ν.Δ. στην εξουσία και η επαναφορά των Ολυμπιακών αγώνων στη γενέτειρά τους (2004), η ανάδειξη των εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου (2004) και μπάσκετ (2005) στην κορφή των Ευρωπαϊκών οργανώσεων, η επανεκλογή της Ν.Δ. παρά την καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τον τόπο (2007), ενώ το σκάνδαλο, ανάμεσα σε άλλα, του Βατοπεδίου και τα βίαια γεγονότα του Δεκεμβρίου (2008), λογικά έφεραν την επικράτηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τόσο στις Ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές (2009) ήταν κάποια από τα γεγονότα που μας τράβηξαν την προσοχή.

Έτσι η τελευταία δύση της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μπορεί να άφησε τουλάχιστον στην Αττική γη μια γλυκιά ανάμνηση, αλλά το άμεσο μέλλον δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ειδικά αν δεν αντιμετωπιστούν τα προβλήματα με τρόπο συλλογικό, με γνώμονα την κοινωνική γαλήνη, με εργαλείο την αλληλεγγύη.

Όλο αυτό εδώ που έχουμε φτάσει, προφανώς ακούγεται κάπως ουτοπικό, αλλά το να βρεθεί κι’ άλλος δρόμος ίσως να είναι περισσότερο ουτοπικό…