Μια ντουζίνα Xειμώνας - Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016 PDF Print E-mail

Δώδεκα εικόνες από έναν χειμώνα που ακόμα δεν ξέρω αν πρέπει να θυμόμαστε ή αν θα είναι καλύτερα να ξεχάσουμε. Σαν μην αρκούσε η δική μου σύγχυση ήρθε η απάντηση γνωστού τινός, όπου στο καθημερινό ερώτημα (μου):

«τι κάνεις;»
απάντησε με τρόπο ασυνήθιστα ποιητικό:
«Προσπαθώ να χωρέσω ένα ποτάμι δουλειάς σε ένα ποτήρι αντοχής και χρόνου.»

Κι επειδή είναι κάποιος που εκτιμώ, τον οποίον επιπλέον θεωρώ αδικημένο, άτυχο και ταλαιπωρημένο, αφού ελάχιστο προσωπικό φταίξιμο τον βαραίνει, για ότι του έχει συμβεί, θεώρησα ότι τα λόγια του προσπαθούσαν να ισορροπήσουν και να χαμογελάσουν πάνω από ένα χάος απαισιοδοξίας.


Στο ίδιο περίπου μοτίβο, κινούνται οι εικόνες που έπονται. Τέσσερις εικόνες από τον κάθε χειμερινό μήνα της φετεινής σεζόν, τοποθετημένες με χρονολογική σειρά, σύνολο μια ντουζίνα, μαζί με τις ερμηνείες τους.

Απόπειρα ισορροπίας, σε έναν τόπο που αιωρείται εδώ και χρόνια πάνω από ένα πειραματικό πολεμικό πεδίο, τώρα που ο Μάρτης πλησιάζει, η μέρα μεγαλώνει και τα πρώτα όχι και τόσο δειλά δείγματα μιας, ολότελα απρόβλεπτης, άνοιξης πυκνώνουν.

Δεκέμβριος (5)

Ο ήλιος δύει πίσω από τους ορεινούς όγκους της Αρκαδίας, στέλνοντας τις τελευταίες άλικες ανταύγειες στη γη της Αργολίδας. Σε πρώτο πλάνο ο εύφορος κάμπος και στο φόντο ο βραχώδης όγκος του Παλαμηδιού. Εκεί φυλακίστηκε για έντεκα μήνες ο γέρος του Μωριά. Εκεί επίσης, για 80 χρόνια ήταν τόπος εκτελέσεων των θανατοποινιτών. Αντλώ τα ακόλουθα στοιχεία από το kastra.eu, όπου αναφέρεται ότι η εισαχθείσα από τη Μασσαλία γκιλοτίνα, τοποθετήθηκε στο κεντρικό πλάτωμα του φρουρίου κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Εκεί, οι μελλοθάνατοι παρακολουθούσαν την τελευταία τους λειτουργία.

Η πρώτη εκτέλεση θανατοποινίτη, έλαβε χώρα το 1833. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, πραγματοποιούνταν 25 περίπου εκτελέσεις το χρόνο. Έως την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα, η καρμανιόλα περιόδευε και σε άλλες πόλεις, ενώ οι δήμιοι ήταν αλλοδαποί. Από το 1890 όμως, το Παλαμήδι έγινε ο αποκλειστικός τόπος εκτελέσεων και οι δήμιοι ήταν πλέον Έλληνες, τέως βαρυποινίτες, οι οποίοι λόγω της λαϊκής απέχθειας είχαν σαν τόπο διαμονής το Μπούρτζι. Η λαιμητόμος σταμάτησε την μακάβρια λειτουργία τηςί το 1913.

 

Δεκέμβριος (7)

Σαν πέτρινο καράβι που αιωρείται σε μια λιπώδη μπουνάτσα το Μπούρτζι στέκεται μετέωρο στο μυχό του κόλπου του Ναυπλίου. Κατασκευασμένο από τους Ενετούς το τελευταίο τέταρτο του 15ου αιώνα, έχει φιλοξενήσει στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα το Ελληνικό γκουβέρνο σε στιγμής κρίσης, ενώ όπως προείπαμε από το τέλος του 19ου αιώνα, μέχρι το 1913, διετέλεσε κατοικία του Έλληνα δήμιου, χειριστή της γκιλοτίνας.

Λίγα χρόνια αργότερα, από την εποχή του μεσοπόλεμου μέχρι την δικτατορία των Απριλιανών, υπήρξε ξεχωριστή ξενοδοχειακή μονάδα όπως αποτυπώνεται και στην σχεδόν εξηντάχρονη σήμερα, ταινία του Ντίνου Δημόπουλου Ο άνθρωπος του τραίνου

 

Δεκέμβριος (16)

Κάτω από τον νεφοσκεπή ουρανό της πρωτεύουσας, το βράδυ έρχεται ήρεμο στο κέντρο της πόλης. Με φόντο το λόφο του Λυκαβηττού, σε μια εποχή όπου η νύχτα έχει την μεγαλύτερη διάρκεια μέσα στο έτος, μια ήσυχη στιγμή, από εκείνες από κάνουν την μεγαλόπολη ελκυστική, σαν μια διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι.

 

Δεκέμβριος (28)

Τρεις μόλις μέρες πριν εκπνεύσει το 2015, σε ένα ήσυχο απόγευμα, τμήμα της πόλης της Ιτέας, χάνεται στις ανταύγειες της δύσης. Πίσω διακρίνεται ο δρόμος που οδηγεί στη Δεσφίνα, στα Αντίκειρα, στο Δίστομο. Φαρδύς, γρήγορος και ασφαλής δεν έχει καμιά σχέση με τον στενό, αργό, οφιοειδή αλλά αφάνταστα πιο ενδιαφέροντα δρόμο που σίγουρα θυμούνται οι «Ακροπολικοί» της δεκαετίας του ’70.

Στο κέντρο διακρίνεται και ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, με τα δυο του καμπαναριά, που κτίστηκε στο τέλος του 19ου αιώνα. Η Λιτανεία του Σωτήρα, που τελείται στις 5 του Αυγούστου, είναι η μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή της παραλιακής κωμόπολης της Φωκίδας.

 

Ιανουάριος (18)

Ανάμεσα από τις χαμηλές πλαγιές της Πάρνηθας, ξεπροβάλει το Θριάσιο πεδίο. Ένα μεσημέρι με ατμόσφαιρα αρκετά διαυγή, για να ταξιδέψει το μάτι, πέρα από την Σαλαμίνα, μέχρι τις Πελοποννησιακές ακτές. Η επιφάνεια της θάλασσας του κόλπου απολύτως ατάραχη.

Μεταπολεμικά, στα βόρεια παραλία του Κόλπου Ελευσίνας εγκαταστάθηκε η μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της Ελλάδας, με αποτέλεσμα ο τόπος και οι κάτοικοι να δεχτούν σοβαρές επιπτώσεις από την ρύπανση.

Σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Φθινόπωρο, δόθηκαν αισιόδοξα στοιχεία, συγκεντρωμένα από επιστημονικές μελέτες που μαρτυρούν θεαματική μείωση της ρύπανσης και αναγέννηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

 

Ιανουάριος (22)


Προχωρημένο απόγευμα στην παραλία του Σχινιά. Πάνω από τον ορεινό όγκο της Πεντέλης, κάποιο καθαρό τμήμα του ουράνιου θόλου, προσφέρει ένα φωτεινό τόνο στο γκρίζο στερέωμα. Ούτε μια ανθρώπινη παρουσία στην εκτεταμένη αμμουδερή ακρογιαλιά.

Μια εικόνα απολύτως αντίστροφή από εκείνη της θερινής περιόδου που δύσκολα θα παρατηρηθεί ανθρώπινη απουσία

 

Ιανουάριος (24)


Από το ’97 οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά,

«Καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη
ποιος είδε βάρκα στο Χελμό στο Μέτσοβο βαπόρι»

Βρίσκουν σε αυτή την εικόνα από την Αγία Άννα πάνω στον Ελικώνα, μια νότα πραγματικότητας. Λευκή η βάρκα, πάνω στο χιόνι, που στο πλωριό της φέρει το όνομα του χωριού.

 

Ιανουάριος (24)

Χαλκίδα. Εδώ γεννήθηκε ο Νίκος Σκαλκώτας, που έζησε μόλις μέχρι τα έξι του χρόνια στην πόλη, καθώς η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Το σημαντικότερο λιμάνι της Εύβοιας όμως, είναι η ουσιαστική πατρίδα του Φωκιδέα Γιάννη Σκαρίμπα που έφθασε στην πόλη στα 22 του χρόνια, μα θα κατοικούσε εκεί για τα επόμενα 69, μέχρι την τελευταία του πνοή.

Στην απογευματινή εικόνα ο αστικός ιστός, μπερδεύεται με τα βαπόρια που έχουν δέσει στο νότιο τμήμα του πορθμού του Ευρίπου και την νέα, καλωδιωτή γέφυρα που ήδη μετράει 23 χρόνια ζωής.

Κι από κάτω, το αέναο φαινόμενο της αλλαγής της ροής των υδάτων, η ερμηνεία του οποίου απασχόλησε την επιστημονική κοινότητα από την εποχή του Αριστοτέλη και του Ερατοσθένη μέχρι τις μέρες μας.

 

Φεβρουάριος (4)

Ο ελεύθερος, ανοικτός χώρος στάθμευσης στο σταθμό μετρό της δούκισας Πλακεντίας, τις εργάσιμες μέρες παρουσιάζει το αδιαχώρητο. Είναι άλλο ένα σημείο, όπου αποκαλύπτεται και η καθημερινή πρακτική του συμπολίτη μας.

Βιαστικός, πιεσμένος, ενίοτε αδιάφορος, συχνά ευέξαπτος θα παρατήσει το το όχημα του όπου βρεί. Κυριολεκτικά όπου να ναι. Εξαιρούνται οι πανελλαδικές απεργίες, όπου το πάρκιν απολαμβάνει αυτήν την ειρηνική εικόνα.

 

Φεβρουάριος (5)


Το λουρί του, η αγαπημένη του πετσέτα και ένας σταυρός, σημάδι τέλους. Όλα συνηγορούν, ότι αυτό το οικόσιτο τετράποδο που κείται κάτω από το χώμα σε μια πλαγιά του Υμηττού, πρέπει να αγαπήθηκε πολύ από τα αφεντικά του όσο ζούσε.

Και τώρα θα τους λείπει.

 

Φεβρουάριος (12)


Μοτοσυκλέτα με ένα λαμπρό παρελθόν και απ΄ ότι διαφαίνεται με ένα αντίστοιχο μέλλον η Africa. Πριν από 20τόσα χρόνια ερχόταν με δικύλινδρο σε διάταξη V μοτέρ, με 750 c.c. Το 2016 έχουν όλα αλλάξει. Η νέα εικόνα είναι πιο ελκυστική και όσοι έχουν ένα παρελθόν μαζί της, θα θελήσουν να το ξαναζήσουν.

Μια πρώτη αστραπιαία γνωριμία μαζί της, ξύπνησε στιγμές και μνήμες μεγάλης ελευθερίας. Κάποια στιγμή θα τα πούμε, επ' αυτού, εκτενέστερα.


Φεβρουάριος (12)


Ριπές βοριά σαρώνουν την επιφάνεια της θάλασσας ανάμεσα στην Ελευσίνα και την Σαλαμίνα. Το πλήθος των δεμένων βαποριών δίνει, σε κάποιο βαθμό, το οικονομικό στίγμα της ναυτιλίας, της κάθε εποχής.

Γκρίζο, μελαγχολικό μεσημεράκι, που κάνει τη ζωή των βατσιμάνηδων ακόμα πιο μοναχική.