...που φεύγει - (Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου) Print

Λίγες εικόνες και μερικά λόγια για τις μέρες που μικραίνουν, τις νύχτες που ψυχραίνουν.


Για το καλοκαίρι που φεύγει.

 

 

Μια άσκηση γεωμετρίας, πάνω στην άμμο, πολύ νωρίς το πρωί όταν ακόμα δεν υπάρχει δίποδη ψυχή στην παραλία, είναι αναγκαιότητα, προσφέρει ευφορία, ενώ κανείς δεν ενοχλείται.

 

Ο κολυμβητής, ένα ανθρώπινο στίγμα, πάνω στην επιφάνεια της πιο όμορφης θάλασσας ...που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει

 

Δεν είναι εύκολο να συγκρατείς εικόνες του παρελθόντος, στην πόλη που μεγάλωσες. Εκείνη μεγάλωσε πολύ περισσότερο, ισοπεδώθηκαν αυλές, γειτονιές, νοοτροπίες. Κτίρια μοντέρνα υψώθηκαν  σαν τείχη.


Ελάχιστες πινελιές από το παρελθόν παραμένουν διάσπαρτες στον σύγχρονο καμβά. Σκιές στο σκοτάδι που δεν κοιτάμε πια.

 

Πυρκαϊές. Η απαραίτητη δυστυχία του καλοκαιριού. Ζωές χάνονται, περιουσίες καταστρέφονται, πνεύμονες καίγονται. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Με ριπές των ανέμων στα 100+ χλμ./ώρα, προστασία δεν υπάρχει. Βρίσκεσαι στο έλεος της φύσης.

 

Η επαρχία, συντηρεί ακόμα, έστω και ξεθωριασμένα είδωλα από το παρελθόν. ΕΘΝΟΣ & ΑΡΩΜΑ. Τα λαϊκά σιγαρέττα της καπνοβιομηχανίας Κεράνης. Μετά από 80 χρόνια σταδιοδρομίας, πολλά από αυτά και κυριαρχίας στην ντόπια εμπορική σκηνή, αλλά και σε εξαγωγές, η εταιρεία χρεοκόπησε.

 

Κάτι πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο. Δήλωση σε τοίχο της οδού Συνάσσου. Κοκκινιά.

 

Λευκό, γαλάζιο, μπλε, ο αη Λιάς, η Ελληνική σημαία, το πέλαγο. Και το μηχανάκι. Πολύ κοντά στην ευτυχία.

 

Αν η παράδεισος είχε νησιά, κάπως έτσι θα ήταν.

 

Το καλύτερο και το χειρότερο το συναντάς στην ίδια φυλή. Αναρωτιέται κανείς, πόσο δύσκολο είναι να βάλεις τη σακούλα με τα σκουπίδια στο όχημα και να τα πετάξεις σε ένα κάδο. Κι αν ο κάδος είναι γεμάτος, στον επόμενο. Κι αν και ο επόμενος είναι γεμάτος, σπίτι σου. Αναρωτιέται κανείς τι πρόβλημα έχεις, αν αφήνεις τα σκουπίδια σου σε μια παραλία, σε ένα δάσος, οπουδήποτε στη φύση.

Πόσο μυαλό χρειάζεται  για να μην το κάνεις; και τι είδους έλλειψης συνείδησης απαιτείται για να φερθείς έτσι;

 

Αυτές είναι οι δυο ώρες που μπορούν να σε σώσουν από την επαναληπτικότητα της καθημερινότητας, τις μικρότητες, τα συμπλέγματα, την παθογένεια, εν γένει, ενός πολιτισμού σε κρίση.

Από οτιδήποτε σε ενοχλεί και σε πιέζει τέλος πάντων.

Αυτές οι δυο ώρες μιας παράστασης σε θερινό κινηματογράφο.

Αρκεί να μην παρευρίσκεται κοντά, κάποιος από τους εκπροσώπους των παραπάνω δραστηριοτήτων.

 

Τα σύννεφα θα μαζευτούν, το φως θα αλλάξει, το καλοκαίρι φεύγει.