Tempelhof & Plaza (23.12.2008) Print

O επί σειρά ετών κάτοικος του # 10 της Downing Street, Harold Wilson, είχε πεί:«αν δεν σου αρέσει κάτι άλλαξέ το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις». Ο Βρετανός, πρώην ηγέτης του εργατικού κόμματος, εξέφρασε την πολιτική, τη ρεαλιστική πλευρά του θέματος.Πέραν όμως αυτής της άποψης για τις αλλαγές, υφίστανται κι άλλες, λιγότερο προσγειωμένες, περισσότερο επώδυνες, ολότελα αθωράκιστες.

Σε έναν κόσμο που ραγδαία αλλάζει, οι ευαισθησίες για όσα χάνονται, δείχνουν να είναι ένα περιττό συναίσθημα, μια ανώφελη αδυναμία. Συχνά όσοι υποφέρουν από τέτοιου είδους συμπεριφορές, αντιμετωπίζονται ως αναχρονιστικοί, ως ανίκανοι να συμβαδίσουν με τα νέα δεδομένα.  Ακούγεται μάλιστα και ως ορισμός της ευφυΐας, ότι, είναι η ικανότητα προσαρμογής (άρα και επιβίωσης) στις επερχόμενες αλλαγές. Μπορεί να είναι και έτσι.

Στις 22:17 της 30ής Οκτωβρίου ένα Dornier 328 της Cirrus Airlines ξεκόλλησε από τον αεροδιάδρομο του Tempelhof με προορισμό το Manheim. Ήταν η τελευταία απογείωση πολιτικού αεροσκάφους. Τεσσερισήμισι λεπτά πριν τις 12, ένα Junkers Ju 57 και ένα Douglas DC3 τροχοδρόμησαν δίπλα - δίπλα. Ju 57, είχαν βομβαρδίσει τη Guernica τον Απρίλιο του ’37, Ju 57 άδειασαν το έμψυχο περιεχόμενο τους πάνω από το Μάλεμε, σχεδόν 2 χρόνια αργότερα και DC3 ή C47 Skytrains είχαν κρατήσει ζωντανό το Βερολίνο μέχρι το Σεπτέμβρη του ’49 όταν σταμάτησε ο Σοβιετικός αποκλεισμός.

Ακριβώς τα μεσάνυκτα τα φώτα του αεροδιαδρόμου έσβησαν για τελευταία φορά υπό τους ήχους του «time to say goodbye» και το Tempelhof περνούσε στην ιστορία.Λίγες μέρες αργότερα, έσβησε και ο κινηματογράφος Plaza απέναντι από το γηροκομείο στη λεωφόρο Κηφισίας. Υπακούοντας στους ανελέητους νόμους της αγοράς, υπέκυψε στην ασφυκτική πίεση των πολυαιθουσών, στη μόδα της μαζικής διασκέδασης, στην τραχύτητα των αλλαγών.

Για όσους εκείνη οι σειρά από τις αίθουσες, όπως η «Αλκυωνίδα» ή το «Studio» δεν ήταν μόνο τέχνη και «ταξίδι» διάβασα κάτι συγκινητικό στο  wx-to-mati-mou.blogspot.com/2008/10/t.html: «Ίσως στο “Πλάζα” να ήταν και η πρώτη φορά που κρατήθηκα χέρι με χέρι στα σκοτάδια, ίσως να αντάλλαξα και το πρώτο μου φιλί.

Το “Πλάζα” που ήταν το καταφύγιό μου στον επαναστατικό καιρό της εφηβείας, που δεν θες να μένεις σπίτι, δεν υπάρχει πια».

Ο μέντορας της απαισιοδοξίας Arthur Schopenhauer το είχε ορίσει απόλυτα γράφοντας:

«Η αλλαγή από μόνη της είναι αέναη, αιώνια, αθάνατη»

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Car & Driver τ. 229, 1ος 2009