Μια καλλιτεχνική απεικόνιση αποτυπωμένη στην συμβολή των οδών Λουκιανού & Αλωπεκής, πάνω σε μεταλλικό καπάκι, (“ίσως σε κουτί του Ο.Τ.Ε.” όπως σημείωσε η αναγνώστρια Σ.Δ. που είχε την ευαισθησία να τη φωτογραφίσει και την καλοσύνη να τη στείλει) μας δίνει την ευκαιρία για ένα μικρό σχόλιο.

Κατ' αρχήν είναι μια σύνθεση που περιέχει πολλά.

Όμορφη, σε ό,τι αφορά την εικόνα. Γκριζογάλανο φόντο, φιγούρα αναγνωρίσιμη, ύφος γνωστό, κοστούμι, και επιμελής ατημελησία. Στη βάση δυο «ταλαιπωρημένες», γραφιστικά, λέξεις. Η μια με νόημα βαθύ, η άλλη παραποιημένη.

Μπορεί ο τόπος να χρεοκόπησε, ίσως πολλοί πολίτες να φλερτάρουν ανοικτά με την κατάθλιψη, ενδεχομένως να δοκιμάζεται ο πολιτισμός μας στα γήπεδα, στις εφορίες, στα ταμεία, μπορεί αυτό που νοιώθαμε σαν Ελλάδα να σβήνει, να απομακρύνεται, αλλά υπάρχει κάτι που, ακόμα, δε μεταβάλλεται, δεν φορολογείται, δεν σκεπάζεται.

Το χιούμορ του Έλληνα.

Να εκφραζόμαστε με την πιο λεπτή, εκλεκτή και φίνα αντίδραση σε κάθε κοινωνικό φαινόμενο και τους εκφραστές του.

Παρήγορο που υπάρχει. Διότι χωρίς να θίγει, χαρίζει χαμόγελα, δίχως να κοροϊδεύει, προσφέρει ανάσες, χωρίς να προκαλεί, απονέμει δικαιοσύνη.

Το είχε αυτό η Αττική γη, πριν από 26 αιώνες. Το έχει και σήμερα.