Ξεχασμένος μέσα στις κάρτες και τα ευχητήρια των εορτών, μερικοί στέλνουν ακόμα, δεν πληρώθηκε στην μέρα του ο λογαριασμός της E.Y.Δ.Α.Π. και καθώς ήταν, για λίγες μέρες, εκπρόθεσμος έπρεπε να εξοφληθεί στα ταμεία της εταιρείας.

Ή ουρά στο περιφερειακό κέντρο της Αγ. Παρασκευής ήταν λογική.

Επτά – οκτώ άτομα περίμεναν ήσυχα στο μοναδικό ταμείο που εξυπηρετούσε.

Στο διπλανό, ταμείο, ένας άλλος υπάλληλος έκλεινε λογαριασμούς και το τρίτο ήταν άδειο με σβηστή την οθόνη του υπολογιστή.

Στα αριστερά των ταμείων, μια αφίσα που το μήνυμά της, εναντιώνεται στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας με στατιστικά και παραδείγματα από την Γαλλία και την Αγγλία όπου μετά τις ιδιωτικοποιήσεις, αφενός η ποιότητα του νερού ήταν κατώτερη, αφετέρου οι τιμές σημείωσαν δραματική άνοδο.

Η ευγενική ηλικιωμένη κυρία που περίμενε μπροστά μου έφθασε στο ταμείο, σκανάρισε ο ταμίας το bar -code του λογαριασμού, αλλά κόλλησε ο υπολογιστής και η ουρά μεγάλωνε.

Αντιδρώντας σχετικά γρήγορα, ο έτερος ταμίας, άνοιξε το γκισέ και άρχισε να εξυπηρετεί τον κόσμο. Πρώτος πια στη σειρά, την ώρα που πληρώνω ακούω να δυναμώνει η ένταση μιας διαφωνίας ανάμεσα σε δύο πελάτες.

Άμεσα περνά ο διάλογος στο ενικό, οι τόνοι ανεβαίνουν και την ώρα που κάνω μεταβολή και απομακρύνομαι από το ταμείο, βλέπω και ακούω 70χρονο να απευθύνεται σε 50χρονο με ύφος οργίλο και τα εξής λόγια:

-“Βούλωσε το στόμα σου”

Η αντίδραση του τελευταίου ήταν να τον σπρώξει από τους ώμους ερωτώντας εκτός εαυτού:

-“Τι είπες ρε;”

Η όλη σκηνή ήταν βαθιά αποκρουστική αλλά και άκρως ενδεικτική της της πίεσης που μόνιμα υφίσταται ο πολίτης μέσα από τις τρέχουσες συνθήκες. Η αίσθηση της αδικίας, η αβεβαιότητα για το αύριο και ο φόβος εύκολα μεταβάλλονται σε επιθετικότητα, εύκολα βρίσκουν βίαιο τρόπο έκφρασης.

Επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι, με την γνωστή παραίνεση, “ντροπή, ντροπή”, αλλά βρισκόμουν ήδη εκτός καταστήματος με τη διάθεση στο ναδίρ. Αν το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αθωότητα, το πρώτο θύμα της ύφεσης δείχνει να είναι η συντροφικότητα.

Αργά το βράδυ, ψάχνοντας λίγο το θέμα της Ε.Υ.Δ.Α.Π. έφθασα στα εξής: Με σύνολο ενεργητικού που ξεπερνά τα 1,4 δισ. €, με κύκλο εργασιών που κάθε χρόνο την τελευταία πενταετία ακουμπά τα 400 εκατομμύρια €, και σταθερή καθαρή κερδοφορία με 33,3 (το 2006), 43,2 (το 2007), 31,2 (το 2008), 5,7 (το 2009) και 11,3 (το 2010) εκατομμύρια €, φαίνεται να είναι μια ακμάζουσα επιχείρηση και μια απόδειξη ότι το δημόσιο μπορεί να είναι λειτουργικό, παραγωγικό, κερδοφόρο.

Ατυχώς αυτό δεν συμβαίνει στο σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων και τούτο το ασήκωτο βαρίδι της ελληνικής οικονομίας συνάμα με τα φαινόμενα της διαφθοράς, είναι σφόδρα υπεύθυνα για την σημερινή κατάσταση.

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι τόσο “το αόρατο χέρι της αγοράς” που εμπιστεύονται τυφλά οι φιλελεύθεροι , όσο και το σοβιετικό μοντέλο του κράτους ρυθμιστή των πάντων, έχουν αποτύχει. Το κραχ του '29 και η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., εξήντα χρόνια αργότερα αποτελούν στέρεες αποδείξεις. Ανάμεσα σε αυτά τα άκρα, σίγουρα θα υπάρχει χώρος για ένα μικρό, σφικτό, ευέλικτο, δίκαιο κράτος που θα ελέγχει τις αγορές, θα παροτρύνει την επιχειρηματικότητα, θα τιμωρεί τη διαφθορά, θα δικαιώνει τον πολίτη.

Μπορώ να καταλάβω ότι κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 2012 ακούγεται κάτι σαν επιστημονική φαντασία, πλην όμως φαντάζει και σαν η μόνη λύση.