Θέρος 2016 (β') - (Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016) Print

Λίγες ακόμα λέξεις και εικόνες, μετά πρώτη αναφορά για το καλοκαίρι του '16. Το οποίο, όχι μόνο κλιματικά αλλά και συναισθηματικά, μας γυρνά την πλάτη.

Τώρα, που τα σακίδια και οι σελίδες των βιβλίων, θα πρέπει να περιμένουν μερικούς μήνες για ξασυναντήσουν κόκκους άμμου.

 

Αργά το απόγευμα της δεύτερης μέρας του Ιουλίου. Κυπαρίσσι. Η κυρία μιας ηλικίας με δεμένο το δεξί της πόδι, απότοκο κάποιας ταλαιπωρίας, κάθετε στη σκιά, κοιτώντας την παραλία.  Στο προσήλιο κομμάτι της ακρογιαλιάς, οι νεότεροι χαίρονται το καλοκαίρι, χωρίς καν να έχουν αντιληφθεί την ύπαρξη της.  Η πινακίδα με την επιγραφή «απαγορεύεται η αμμοληψία», παράγωγο μιας, μάλλον, ανεξέλεγκτης δόμησης.

 

Μέσα Ιουλίου. Καρυές Λακωνίας. Προχωρημένο απόγευμα. Στα όρια του νομού με την Αρκαδία, στους πρόποδες του Πάρνωνα, είχε την τύχη πολλών Ελληνικών χωριών. Ισοπεδώθηκε τρεις φορές. Την πρώτη το 368 π.χ. όταν διέπραξε το «σφάλμα» να συμμαχήσει με τους Θηβαίους. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν ήταν από εκείνους που θα το άφηναν να περάσει έτσι.

Για τη δεύτερη φρόντισε ο Ιμπραήμ, το 1826. Τουλάχιστον αυτός ήταν αλλόθρησκος και αλλοεθνής. Επέρασε δυο φορές. Μια τον Μάιο και επειδή είχε αφήσει εκκρεμότητες, ξαναπέρασε μέσα στον Αύγουστο για να  ισοπεδώσει ότι τυχόν είχε μείνει όρθιο. Το όνομα που έφερε τότε το χωριό ήταν Αράχωβα.

Το τελευταίο χτύπημα το έδωσαν οι συνήθεις ύποπτοι, οι Γερμανοί, στον όχι και τόσο μακρινό Μάρτιο του 1944. Με την λεπτότητα που τους διακρίνει, άφησαν πίσω τους 300 σπίτια καμμένα ή κατεστραμμένα και εννέα νεκρούς. Η σεπτή τελετή ολοκληρώθηκε με κηδείες και θρήνο.

Στις μέρες μας, το χωριό, επιχειρεί να κρατήσει τους 950 κατοίκους του, με τον Τουρισμό. Δεκαεννέα αιώνες νωρίτερα, ο περιηγητής και γεωγράφος Παυσανίας θα σημείωνε: «τὸ γὰρ χωρίον Ἀρτέμιδος καὶ Νυμφῶν ἐστιν αἱ Κάρυαι καὶ ἄγαλμα ἕστηκεν Ἀρτέμιδος ἐν ὑπαίθρῳ Καρυάτιδος: χοροὺς δὲ ἐνταῦθα αἱ Λακεδαιμονίων παρθένοι κατὰ ἔτος ἱστᾶσι καὶ ἐπιχώριος αὐταῖς καθέστηκεν ὄρχησις»

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Στο πλωριό του παραδοσιακού καϊκιού απόγευμα. Στον ορίζοντα οι νεφώσεις μαρτυρούν μια πρόσκαιρη αλλαγή του καιρού, με ισχυρούς βοριάδες που έγινε αισθητή και μέσα στο Σαρωνικό.

 

Μέσα Αυγούστου. Χωρίς απολύτως καμιά παρέμβαση από το αγαπημένο πρόγραμμα των ψηφιακών φωτογράφων, ή από οποιδήποτε άλλο πρόγραμμα, τούτη η εικόνα από την πανσέληνο του Αυγούστου, μας δείχνει ένα μικρό ποστάλι. Άννα το όνομά του. Πλέει αργά στο Σαρωνικό, λίγη ώρα με τα την ανατολή του φεγγαριού πίσω από την Σαλαμίνα, καθώς τα ψυχρά του φώτα, καθρεφτίζονται στη σκοτεινή θάλασσα.

 

Τελευταίο δεκαήμερο Αυγούστου. Φωτογραφημένο από το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, στο ψηλότερο σημείο της Δωρούσας, το φουσκωτό, μοιάζει να αιωρείται πάνω στα γαλάζια, διάφανα νερά. Παρ' όλη την ταλαιπωρία που υφίσταται ο Σαρωνικός μεταπολεμικά, υπάρχουν γωνιές που κρατούν αμείωτη τη γοητεία του.

 

Πρώτο Σαββάτο του Σεπτέμβρη. Στην παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, που ως από θαύμα στέκει ακόμα αναλλοίωτη, ανεκμετάλλευτη, παρθένα και ως εκ τούτου γοητευτική, κάποια ευγενής ψυχή εσχεδιάσε με θαλασσινά υλικά μια καρδιά. Γλαφυρός τρόπος να αποχαιρετήσεις το ημερολογιακό, έστω, τέλος του καλοκαιριού.

 

Μέσα Σεπτέμβρη. Κάτω από έναν νεφελώδη ουρανό, στο δρόμο από την Λίμνη Βουλιαγμένης προς το Λουτράκι, ο πλανόδιος οπωροπώλης, έχει τον τρόπο να σε κάνει να χαμογελάσεις.

 

Ου παντός πλειν ες Κόρινθον. Έχοντας μια ιστορία μακρύτερη από 5.000 χρόνια, η πόλη ανάμεσα στον Κορινθιακό και το Σαρωνικό, ένα από τα στρατηγικότερα σημεία του αρχαίου κόσμου, γνώρισε εποχές μεγάλης ακμής
Τελευταία Παρασκευή του Σεπτέμβρη με δροσιά, ο ναός του Απόλλωνα στέκει εκεί φωτισμένος, με όρθιους μόνον τους επτά από τους 40 μονολιθικούς δωρικούς κίωνές του, κάποια 2.550 χρόνια μετά την ανέγερσή του.


Μαζί με τα πρωτοβρόχια και τις δροσιές, κατέφθασαν και τα κυκλάμινα. Αφήνουν το τελευταίο τους χρώμα πάνω από το λινό ύφασμα. Η αυλαία του καλοκαιριού πέφτει. Ή μάλλον έπεσε.