Έτσι είναι η ζωή - Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015 Print

Είναι δυνατόν να είσαι σε ήσυχη βόλτα με αγαπημένο δίκυκλο, κάτι περισσότερο από εκατό χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, να είναι αργά το απόγευμα λίγο πριν τη δύση, να σε αφήσει από ζημιά σε ένα τόπο που δεν έχεις ξαναπεράσει, όπου κανείς δεν σε ξέρει και παρ’ όλα αυτά σχεδόν να το ευχαριστηθείς; Ε λοιπόν, συνέβη και αυτό.

Στην κοινή ζωή (μου) με τα CBR  τα έχουμε αναφερθεί. Είναι σχεδόν μια εικοσαετία που συζώ μαζί τους. Κάτι παραπάνω από πέντε με το πρώτο και περισσότερα από δεκατέσσερα με το δεύτερο. Στο μεσοδιάστημα περιστασιακά βρέθηκα και με άλλα. Περισσότερα εδώ: moto stories: Για τα CBR της ζωής μου

Σαββατάκι 12 του Σεπτέμβρη, φέτος, γλυκό απογευματάκι.  Ελεύθερος υποχρεώσεων. Το CBR καθαρό, γεμάτο καύσιμα, μια εβδομάδα πριν τα 14α γενέθλιά του. Γάντια κράνος και δρόμο. Περιπλανούμαι στο επαρχιακό δίκτυο το νομού Κορινθίας. Βεληνιάτικα Σπαθοβούνι, κάτω από την Ε.Ο. και άφιξη στον Κουταλά.

Χρυσή ώρα που συνοδεύεται από αντίστοιχη δύση. Σβήνω για να χαζέψω. Δεν πρόκειται να ξανάρθει στη ζωή.  Είναι κάτι ηλεκτρικό. Δεν καταλαβαίνω τι. Μια δυσάρεστη μυρωδιά αναδύεται, βγάζω το κάθισμα. Η μπαταρία καίει κι' έχει φουσκώσει.
Καθώς φεύγει η μέρα, στέκομαι χαμένος και ενεός έξω από την εκκλησία του έρημου χωριού.

Περνά 20άρης πάνω σε ένα ΚΤΜ, τέρας. Σταματά, ρωτά στον πληθυντικό, τι συμβαίνει, αν χρειάζομαι κάτι και σε λίγο βρισκόμαστε, σπρώχνοντας και το CBR, στην αυλή του σπιτιού του, λίγα μέτρα πιο κάτω. Οσονούπω επιστρέφει από τα ποτίσματα, ο πατριάρχης της οικογένειας. Εξίσου χαμογελαστός, φιλικός και φιλόξενος με γαλάνα μάτια και γκρίζους βοστρύχους.

Συζητώντας, ποσυνδέω την μπαταρία, βάζω μπροστά με ενίσχυση και ησυχάζω κατ' αρχάς, ότι δεν είναι κάτι βαρύ. Πάμε με το αρχαίο αγροτικό Ντάτσουν της οικογένειας στο Χιλιομόδι, στο συνεργείο της περιοχής όπου γίνεται η διάγνωση. Ο ανορθωτής είχε παραδώσει το πνεύμα και μετέτρεψε  το συσσωρευτή σε καυτή, μαύρη φρατζόλα.

Είχε δώσει λίγες ενδείξεις νωρίτερα, καθώς όταν ήταν σταματημένο αναδυόταν δυσοσμία, από την μπαταρία που υπερφορτωνόταν. Δεν έδωσα σημασία, όχι ότι αν είχα  δώσει, θα είχε αλλάξει κάτι. Ίσως μάλιστα να ήταν χειρότερα γιατί δεν θα έμενε εκεί που έμεινε και θα είχε συμβεί τίποτα από τα παρακάτω. Η ουσία ήταν ότι δεν μπορούσε να επιστρέψει αυτόνομα. Έπρεπε να φορτωθεί .

Γυρίζουμε από το Χιλιομόδι. Καθόμαστε στην αυλή. Έχει νυχτώσει και πιάνουμε την κουβέντα. Για την αγωνία αυτού του πρωτογενή παράγοντα της οικονομίας, τον κάμματο της δουλειάς της γης, τα στραβά και τα ανάποδα της εξουσίας, αλλά και τις κομπίνες κάποιων αγροτών. Για το πόσο άλλαξε το μικροκλίμα της περιοχής η τοποθέτηση των ανεμογεννητριών που υψώθηκαν στα γύρω υψώματα, για το μέλλον των παιδιών εκεί, για το ελάχιστο που απαιτείται προκειμένου να μην εγκαταλείπουν οι νέοι άνθρωποι τα χωράφια τους.

Η κουβέντα άπλωσε σαν την νύχτα που ήρθε. Επέστρεψε και ο πιτσιρικάς της οικογένειας. Από τα χαράματα στην λαϊκή με τον πατέρα του. Το μεσημέρι μια ωρίτσα ύπνο και όλο το απόγευμα έλιωνε τα ποδοσφαιρικά  παπούτσια του στην προπόνηση.

Καθώς ο κύκλος της απαράμιλλης ελληνικής φιλοξενίας μεγάλωνε, με πήγαν μέχρι το σταθμό του προαστικού της Κορίνθου, κάποια τρία τέταρτα της ώρας δρόμο πήγαινε έλα. Μάλλον τους πρόσβαλα όταν πήγα να εκφράσω την άποψη να δώσω, τουλάχιστον, τα καύσιμα. Το CBR θα περνούσε τη νύχτα μαζί με γεωργικά μηχανήματα, το Ντάτσουν και την ΚΤΜ. Ο αναβάτης σπίτι του, σκεφτικός για όσα είχε ακούσει.

Τυχερός αρκετά, αφού εκείνη την εποχή είχαμε στο περιοδικό ένα λαμπερό L 200. Έτσι επιστρατεύτηκε ο Πάνος Διαμάντης, και το επόμενο πρωινό κατεβήκαμε κάτω, φορτώσαμε το CBR. Ευχαρίστησα ακόμα μια φορά τους εξυπηρετικούς και άδολους αυτούς ανθρώπους αλλάζοντας λίγες ακόμα κουβέντες στη σκιερή αυλή τους. Κουταλάς στο νομό Κορινθίας. Λένε ότι, ανάμεσα στα άλλα παράγει και έξοχες πατάτες και καλό λάδι. Δεν το ξέρω, κάποια μέρα θα το διαπιστώσω. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι με όσους κατοίκους του συζήτησα, μου άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Αφήσαμε το CBR στα Μέγαρα, όπου βρισκόταν πάσι δυνάμεσι η ομάδα του Κουτσουμπού για αγώνα πρωταθλήματος. Άτυχος εκείνη την μέρα ο Μιχάλης που είχε μια πολύ άσχημη πτώση, για την οποία μάλιστα δεν είχε καμιά ευθύνη. Ένα ψυγείο από προπορευόμενο δίκυκλο έσκασε, το παραφλού βρέθηκε στην άσφαλτο και το βίαιο high siding ήταν αναπόφευκτο. Ευτυχώς οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι σοβαρό. Αν ήταν προληπτικός θα σκεφτόταν ότι ήταν 13 του μήνα.

Έτσι είναι όμως ο κόσμος των δύο τροχών. Ενίοτε πληρώνεις για πράγματα που δεν έχεις χρεωθεί. Άλλο τόσο συχνά, σου προσφέρει την ευκαιρία να νιώσεις πράγματα που αλλιώς δεν θα μπορούσες.
Έτσι είναι όλη ζωή.