Νίκος Γραμματικόπουλος: in memoriam – (Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019) Print

O Νίκος Γραμματικόπουλος, συγκέντρωσε πάνω του ένα σπάνιο και ασύνηθες κράμα ιδιοτήτων. Είχε  ένα δουλεμένο σε υψηλό επίπεδο, για την εποχή του, μυϊκό όγκο, ο οποίος συνέθετε ένα ισχυρό, ανδροπρεπές κορμί.

Μέσα σε αυτό το παράστημα όμως, καιροφυλαχτούσε μια ευαίσθητη καλλιτεχνική ψυχή,  που μετουσίωνε την ευαισθησία σε δημιουργία καθώς και μια διαμόρφωση φωνής, ισότιμη λυρικού ποιητή.

Οι δυο αυτοί ετερόκλητοι παράγοντες,  έσιαξαν το ξεχωριστό σύνολο του Νίκου. Έτσι το πρωί, θα καθόταν σε γωνία απρόσμενη για να κινηματογραφήσει με τα δικά του ποιοτικά στάνταρτς έναν αγώνα μηχανοκίνητων και το βράδυ θα απήγγειλε κάποιους στίχους του Ρεμπώ, υπό το φως του κηρίων.

Γεννημένος στην πρωτεύουσα της Σοβιετίας, 18 χρόνια μετά τον Οκτώβρη τους, είχε αποκτήσει σημαντικά εφόδια κλασσικής παιδείας, που φρόντισε στην πορεία ολοένα να τα πλουτίζει. Ήταν μεγάλη η τύχη του Ελληνικού μότορσπορ, που βρέθηκε στο διάβα του, ο Νίκος. Πιθανότατα δε, ήταν και αντίστοιχα μεγάλη πολυτέλεια.

Κυριακή, 21η Απριλίου του ’74. Κρεμαστός Λαγός. Βηματίζει στην διαδρομή της ανάβασης της Βούλας, κρατώντας στο δεξί χέρι  μια 16άρα Bolex και στο αριστερό μια 135 με τηλεφακό.

Ήταν ο μοναδικός συνειδητός, αγωνιστικός κινηματογραφιστής εκείνης της εποχής.

Παρών στο σκηνικό του ελληνικού μότορσπορ από το ’69 έχει φωτίσει και μοντάρει χιλιόμετρα φιλμ, ατυχώς όμως, μερικά από τα καλύτερα έχουν απολεσθεί.

 

Ήταν ευτυχής συγκυρία που βρέθηκαν χρηματοδότες του χώρου, κυρίως εισαγωγικές εταιρείες αυτοκινήτων, ώστε να υπάρξουν οι οικονομικές δυνατότητες να αποτυπώσει ο Νίκος στο σελυλόιντ, γεγονότα, πρόσωπα, ανδραγαθήματα.

Πρόχειρα και ελπίζω όχι λανθασμένα, ας  αναφέρω, ανάμεσα σε άλλες, την Μότορ Ελλάς του Περικλή Φωτιάδη (Alfa Romeo), την Κοντέλλης του Δημήτρη Παντελεημονίτη (Ford), την Μαμιδάκης (Lada).

Τότε τα πράγματα, σε τεχνικό επίπεδο, ήταν δύσκολα. Ο συγχρονισμός εικόνας και ήχου πρόβλημα σύνθετο, κι όλα όσα σήμερα φαίνονται ευκολότερα και ταχύτερα με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, τότε ήταν σύνθετη τεχνική και τέχνη. Αν δε, επιδίωκες το διαφορετικό, απαιτούσε και ρίσκα η λήψη.

Πρωτοπόρος στην Ελλάδα σε αυτό το θέμα, δεν φοβόταν να κρεμαστεί από τα ελικόπτερα για μοναδικά πλάνα, γεγονός που παρ’ ολίγο να στοχίσει τη ζωή του, όταν το Aluette της  Ολυμπιακής με κάπτεν τον δεξιοτέχνη Νίκο Σαρρή κατέπεσε, τον Μάιο του ’81 σε σταροχώραφο έξω από το Πλατανάκι Βοιωτίας.

 

Ιούλιος ’77. Πλατεία λαού Λαμία. Εκκίνηση 8ου ράλυ Φθιώτιδος. Χρονιά ενιαίου με τα Abarth A112. O Παύλος «Παύλος» Μοσχούτης με τον Τίμο «Σόμιτ» Τζάνες, ετοιμάζονται να εκκινήσουν. Αριστερά, διακρίνεται δίπλα στον οργανωτή Μίλτο Ανδριόπουλο, ο Σπύρος Αναλυτής, ανάμεσα σε άλλα και  επιδέξιος κάμεραμαν στο Φίνο, με το λευκό Koni μακώ, συμμετέχων και αυτός. Πίσω δεξιά με την κάμερα ανά χείρας, καλλιτεχνικά παρών και σε αυτό το γεγονός, ο Νίκος.


Μάιος του ’78. Αργυρό Ιωβηλαίο του Δ.Ρ.Α. Κάτω από έναν νεφελώδη ουρανό, ο Νίκος Σαρρής στα πηδάλια του Αloutte της Ολυμπιακής και ο Νίκος Γραμματικόπουλος με τα πόδια εκτός σκάφους. Δεμένος υποτυπωδώς από τη μέση, φορτωμένος με την κάμερα σημαδεύει τη Stratos του «Σιρόκο» με το νο 8.


Ο κύκλος της φυσικής παρουσίας του Νίκου έκλεισε μια μέρα πριν την ονομαστική του εορτή, στα 84 του χρόνια.

Οι δημιουργίες του, έστω όσες έχουν διασωθεί, θα συντροφεύουν για πάντα τον πολιτισμό μας.

Κατάφερε να συνδυάσει, ένα αλλόκοτο, μάλλον βίαιο και αρκετά θεαματικό κομμάτι του μότορσπορ με ένα σπάνιο λυρικό λόγο, με εικόνες της Ελληνικής φύσης και καταγραφή συνθηκών που δεν υπάρχουν πια, με σχόλια που κατέδειξαν λεπτότητα και ευαισθησία.

Αυτά σε σχεση με το μότορσπορ, διότι η υπόλοιπη καλλιτεχνική του παρουσία  - δημιουργία, ήταν μεγαλύτερη και πιθανότατα σημαντικότερη

 

 

Μάιος του ’85. Ο καλλιτέχνης που σημάδεψε με τις εικόνες και την αφήγησή του τα ράλυ Ακρόπολις, πίσω από το φακό και στο 32ο Δ.Ρ.Α. (φωτό Τ.Αρωνίτης)

 

Νοέμβριος του 2003. Στο στούντιο της Ε.Ρ.Τ. για την παρουσίαση του βιβλίου «50 χρόνια Acropolis rally & άλλες ιστορίες». Από αριστερά, Τάσος Αρωνίτης,  ο εξαίρετος Βασίλης Λυριτζής που εγκατέλειψε τα εγκόσμια φέτος τον Απρίλιο, Δημήτρης Οικονόμου, ν.σ.ζ. και Νίκος Γραμματικόπουλος.

Οι παλιότεροι, θα θυμούνται μερικές ιδιαίτερες κινηματογραφικές προβολές, κάποια καλοκαιρινά βράδια της δεκαετίας του '70, με τις δουλειές του να προβάλλονται στο λευκό εξωτερικό τοίχο, της κατοικίας του Νίκου στην Αγία Παρασκευή. Λίγα μέτρα μακρύτερα, βρισκόταν το σπίτι του Κωνσταντίνου Κουτσούδη, γνωστότερος στο ευρύτερο κοινό ως Αλέξανδρος Ιόλας.

Άλλες εποχές, απόμακρα γοητευτικές.