Αθλητικά δρώμενα – (Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2021) Print

Η αθλητική επικαιρότητα μας κόμισε τις τελευταίες μέρες, όλως ενδιαφέρουσες ειδήσεις.

Από το χώρο του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και των μηχανοκίνητων σπορ.

Με πέντε εμφανίσεις στην ελληνική εθνική κάτω των 21 το 2012, ο γεννημένος στο Augsburg  Ιωάννης Γκέλιος, δεν ήταν ευρύτερα γνωστός. Εννιά  χρόνια αργότερα, το 2021, μπαίνοντας στο 29ο έτος της ζωής του, ο ύψους 1.90 επαγγελματίας τερματοφύλακας παίζει στην Holstein Kiel, ομάδα που διεκδικεί την άνοδό της από την zweite liga στον αφρό.

Η φετινή κλήρωση του κυπέλλου έφερε στο λιμάνι της Βαλτικής την Bayern Μονάχου. Με 20 κύπελλα, 30 πρωταθλήματα, έξι Champion League, κάτοχος του treble την προηγούμενη σεζόν η ομάδα του Μονάχου προέβαλε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Έτσι προηγείται δυο φορές. Ισοφαρίζεται για δεύτερη φορά στα καθηστέρια, η παράταση κύλησε άγονη, το θρίλερ συνεχίστηκε και στην πρώτη πεντάδα των πέναλτι και στο έκτο ο Ιωάννης Γκέλιος μαντεύοντας σωστά πέφτει και βγάζει το χτύπημα του Marc Roca που και στη γωνία ήταν, και σχετικά δυνατό, και χαμηλά.


Η ανατροπή ολοκληρώθηκε με το εύστοχο πέναλτι του έμπειρου Fin Bartels που είχε κάνει και αυτός μια εμφάνιση στα νιάτα του με την εθνική Γερμανίας κάτω των 21. Μια ακόμα σύγχρονη ερμηνεία, σε αθλητικό επίπεδο,  του μύθου του Δαυίδ και του Γολιάθ, που ανέτρεψε κάθε λογική πρόβλεψη.

O παγκόσμιος Neuer έφευγε μέσα στη χιονόπτωση με κατεβασμένο το κεφάλι έχοντας μαζέψει οκτώ φορές το τόπι από το πλεκτό και ο άγνωστος Γκέλιος είχε δώσει υπόσταση σε όλα τα όνειρα των πιτσιρικάδων του Κίελου, που το ίδιο βράδυ θα τον έβαζαν ταπετσαρία στο κινητό τους και θα φαντάζονταν ότι κάποια μέρα θα φορούσαν τα γάντια και την φανέλα με τον άσο, υπερασπιζόμενοι την εστία της αγαπημένης τους ομάδας.

Στο Κίελο, όπου πριν σχεδόν μισό αιώνα, στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972, ένας άλλος Έλληνας είχε μια πελώρια διάκριση. Ήταν ο Ηλίας Χατζηπαυλής, που στα 23 του χρόνια είχε αποσπάσει το αργυρό μετάλλιο στην κατηγορία Finn της ιστιοπλοΐας, χάνοντας στις λεπτομέρειες το ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου.


Στα γαλλικά, πέριξ του πριγκιπάτου του Μονακό, βουνά, ο παγκόσμιος πρωταθλητής ράλυ, Sébastien Ogier, στα 38 του πλέον και πρίγκιπας του θεσμού, αν υποτεθεί ότι τα βασιλικά σκήπτρα έχει ο ομοεθνής και συνονόματός του Loeb, είχε ένα άσχημο πρελούδιο της φετινής σεζόν.

Γεννημένος εκεί κοντά, στο υψίπεδο των 750 μέτρων της πόλης Gap,  κατά την περίοδο των δοκιμών κοντά στο  Saint André de Rosans, έχασε τον έλεγχο του Yaris με αποτέλεσμα μια κακή έξοδο. Εξάλλου με αυτά τα αυτοκίνητα, αν χαθεί ο έλεγχος δύσκολα η έκβαση θα είναι ήπια. Τρανή απόδειξη η περσινή έξοδος στον ίδιο αγώνα του Εσθονού παγκόσμιου πρωταθλητή του '19.

Το έγκυρο γαλλόφωνο  autohebdo.fr σημείωσε πως: «Την Τετάρτη το πρωί, οι θεατές που ήρθαν να παρακολουθήσουν τις δοκιμές στους απόκρημνους ορεινούς δρόμους της Γαλλίας είδαν το αυτοκίνητο του Sébastien Ogier να βγαίνει βίαια από το δρόμο. Ο οδηγός λύθηκε χωρίς πρόβλημα, αλλά ο Julien Ingrassia μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Ο συνοδηγός αναφέρθηκε στην ιστορία με χιούμορ δηλώνοντας: «Λοιπόν, κόψαμε μερικά δέντρα, λυπάμαι για αυτό. Θα περπατώ σαν ζόμπι για λίγες μέρες, αλλά θα είμαι καλά στην εκκίνηση του αγώνα την επόμενη εβδομάδα».

Από τον ίδιο χώρο, δίκαιη και τιμητική  η βράβευση του Έλληνα φωτογράφου Νίκου Κατίκη που καλύπτει τους αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Περιττό να γραφτεί έστω και μια λέξη για το καρέ.


 

Όπως γράφτηκε στο wrc.com, συγκέντρωσε  το 22,9% των ψήφων, αφήνοντας πίσω τους συναδέλφους τους Thomas Fenetre (16,9%) που είχε μια εξαίρετη νυκτερινή εικόνα από το Monte Carlo


 

και του Bastien Baudin (12,2%) με ένα εντυπωσιακό ενσταντανέ  από την Τουρκία


 

Αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα και πολλούς βαθμούς θερμότερα, ο  άλλος Sebastien δεν κατάφερε ούτε φέτος να επικρατήσει στο Dakar, εγκαταλείποντας μετά από σειρά ατυχιών. Στο δε αγώνα των μοτοσυκλετών μετά από δέκα μέρες αναμέτρησης ο αργεντινός Kevin Benavides και ο αμερικανός Ricky Brabec, βρίσκονται στο ίδιο λεπτό, κάνοντας το rally raid να μοιάζει ή καλύτερα να είναι περισσότερο rally sprint. Ένα ακόμα Dakar, οποίο δεν έχει τίποτα από την πρωτεύουσας της Σενεγάλης, αφού τελείται στην αραβική χερσόνησο.

 

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο Γιάννης σημειώνοντας ένα ακόμα triple double βοήθησε τα ελάφια να περάσουν νικηφόρα από το Ντιτρόιτ. Αλλά αν η μισή μου καρδιά είναι στραμμένη στο θέαμα που γεννούν τα αθλητικά προσόντα μερικών παικτών όπως ο Γιάννης, η άλλη μισή βρίσκεται σε παίκτες όπως ο Nikola Jokić. Στα 25 του, ο ψηλός (2,13), βαρύς (130) κιλά, ο Σέρβος σέντερ, που τον Iούνιο του ’20 προσβλήθηκε από  covid-19,  διαθέτει τα χαρίσματα που έχουν επιδείξει στο διηνεκές οι διαλεχτοί ομοεθνείς του στα σπορ.


Ενώ δείχνει αδιάφορος, αργός, αντιαθλητικός, έρχεται η μπασκετική του ιδιοφυΐα και τα σκεπάζει, τα κρύβει όλα αυτά. Ο και joker αποκαλούμενος πασάρει με ακρίβεια από την μια ρακέτα στην άλλη, πασάρει χωρίς να βλέπει, πασάρει κάτω από πόδια, μέσα από χέρια, πίσω από την πλάτη του με το αριστερό, πασάρει με σκαστές και με λόμπες, βλέποντας το γήπεδο το ίδιο καλά αν όχι καλύτερα από κορυφαίους play maker. Mπουκάρει στη ρακέτα όπου δεν σπρώχνεται με τίποτα, σκοράρει με ραβερσέ, σκοράρει με τρίποντα, σπάνια καρφώνει και ποτέ αέρινα, τρέχει ντριμπλάρει αργά και παίζει με υπομονές ένα μπάσκετ παλιάς κοπής που όμως θρυμματίζει την αθλητικότητα με την σπάνια μπασκετική οξυδέρκειά του. Ο Nikola Jokić, είναι το απαιτούμενο, το απαραίτητο αντίβαρο,  στο ολοένα και πιο παραδομένο στην ταχύτητα και στα τρίποντα, ΝΒΑ.