Εφουανοποίηση – (Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019) Print

Οι εικόνες που έρχονταν από την, όχι τόσο παγωμένη, Σουηδία συντείνουν στην  πετυχημένη, καθώς φαίνεται, απόπειρα της εφουανοποίησης του παγκόσμιου πρωταθλήματος ράλυ. Ο όρος εννοεί, ό,τι ο θεσμός οδεύει σε ένα εντυπωσιακά θεαματικό πακέτο  εξωστρέφειας και έντονης εμπορικής εξάπλωσης, στα πρότυπα της F1.

Tο πλήρωμα από την Εσθονία, έφερε το Γιαπωνέζικο αυτοκίνητο, που φτιάχνεται στην Ευρώπη υπό τις οδηγίες του Φινλανδού επικεφαλής, στο κατηφορικό τμήμα της ράμπας του τερματισμού ώστε να δημιουργηθεί καλύτερο πεδίο για τις κάμερες και γύρω του συντάχθηκε το σύνολο, σχεδόν, της πολυπληθούς ομάδας, περισσότερα από 60 άτομα. Ακολούθως ξεκίνησε το πανηγύρι της νίκης υπό τους ήχους του Rock the night των Europe.

Σουηδία λοιπόν, κοινωνικό κράτος, πολιτισμός, αναπόσπαστο ράλυ του πρωταθλήματος, και χεβυμεταλάδικη ντόπια γκλαμ μπαντ στα ηχεία, με κομμάτι από το '84 και αγγλικό στίχο, οι Europe όπως είπαμε, να χτυπιούνται με τις ατίθασες, ξανθές, πλούσιες, χαίτες τους. Κομμάτι που θα ταίριαζε πολύ περισσότερο εκείνη την εποχή, αφού είχε έρθει κυριαρχικά ο Stig με Α2 επικρατώντας οκτώ λεπτά μπροστά από την Γαλλίδα και 17 μπροστά από τον συμπατριώτη του Per Eklund, όλοι με ίδιο υλικό. Αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει, από το '84 όπου τα 14 από τα 15 πρώτα πληρώματα ήταν ντόπια.

Στο φετινό podium, ο Lappi δεν είχε την υπομονή να περιμένει να ολοκληρωθεί ο εθνικός ύμνος της Ιαπωνίας πριν ανοίξει κουβέντα με τον νικητή, αλλά ταυτόχρονα ήταν ο μόνος, που όταν τον χαιρετούσαν οι επίσημοι στη διάρκεια της απονομής, είχε την ευγενή ευαισθησία να αφαιρεί το τζόκεϋ με την ρεκλάμα των λαστιχάδων που, προφανώς, είναι υποχρεωμένος να φορά εκεί πάνω.

Μιλώντας για εθνικούς ύμνους, ο εσθονικός ομοιάζει σαν υπόκρουση σε παιδικό παραμύθι, συγκρινόμενος με τις νότες του Νικόλαου Μάτζαρου και για μην περάσω για κανά εθνάκι, ας πούμε ότι ο Ιαπωνικός ομοιάζει με μουσική τίτλων ντοκυμαντέρ συγκρινόμενος με  την δημιουργία του Αλεξάντρ Αλεξαντρόφ σε εκείνο το ηρωικό δημιούργημα για την πάλαι ποτέ ερυθρά C.C.C.P., η οποία θυμήθηκε τον όρο πατρίδα όταν ο von Paulus ήθελε ένα μόνον βήμα για να περάσει τον Βόλγα. Το οποίο, ως γνωστόν, δεν έκανε ποτέ.

Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στον όρο εφουανοποίηση. Πόσο ψηλά θα ανέβει ο πήχης; Βίντεοουόλ οθόνες στα λασπωμένα χωράφια, κουτάλες εκσκαφέων που εκτελούν χορογραφίες, φανταχτερές  αψίδες, φωτορυθμικά με φλούο χρώματα να σαρώνουν τη χιονισμένη γη, πυροτεχνήματα. Ως προς τι όλα τούτα; Πόσο ακόμα θα ακριβύνει το περιτύλιγμα του θεσμού; Και γιατί; Ρητορικά τα ερωτήματα, δεν αναμένουν απαντήσεις καθώς το παιχνίδι της δημοσιότητας με στόχο την προσέλκυση κοινού, είναι αχαλίνωτο.

Το αγωνιστικό κομμάτι έχει πλέον τέτοια πολυπλοκότητα και σε συνδυασμό με το ελάχιστο των διαφορών, όπου οι νικητές, οι βαθμολογούμενες θέσεις και οι έξτρα πόντοι από την power stage, κρίνονται στα δέκατα, γίνεται πολύ δύσκολη εξίσωση. Για αυτό και το τεράστιο φορτίο στους ώμους των πληρωμάτων και των ομάδων.

Αν προστεθεί δε και η ανελέητη έκθεση στη δημοσιότητα, το σύνολο αποτελεί ένα διαφορετικό σπορ από αυτό που ξέραμε μέχρι το ’97. Ας προσπαθήσουμε να φαντασθούμε τον ηφαιστειώδη χαρακτήρα του Colin, σε αυτή την υπερδημοσιότητα, σε αυτή τη ζωή σε σπίτι με γυάλινους τοίχους, εννοώ με μια κάμερα παντού παρούσα. Ή ακόμα του F. Delecour, που μπορούσε να φτάσει στη χειροδικία όταν ένιωθε θιγμένος.

Που σημαίνουν όλα αυτά ότι το σπορ έχει αλλάξει τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών. Πήγε και κόλλησε ο Suninen πάνω στον κορμό της σημύδας και δεν είπε κουβέντα δεν μόρφασε διόλου. Ξανάφερε στη ζωή τον κινητήρα έκανε μανούβρα και συνέχισε. Σχεδόν τα ίδια όταν το έχασαν ο Neuville, o Latvala. Άσε που γίνεται φιλολογία για το ποιος θα εκτελέσει το πιο μακρύ άλμα. Λες και είναι τσίρκο. Υπάρχει και έπαθλο για τον νικητή.

Ήταν κάπως άχαρος ο φετινός αγώνας, καθώς η έλλειψη χιονιού και πάγου σε μεγάλο μέρος της διαδρομής, λάσπωσε το τερέν, σκάφτηκαν ράγες, υπήρχε μια λογική γκρίνια, και μια διχογνωμία για το ποιοι ήταν σε πλεονεκτική θέση. Αυτοί που εκκινούσαν πρώτοι ή οι επόμενοι. Ένα τοπίο περισσότερο καφέ παρά λευκό, λιγότερο Σουηδικό. Ενδεικτικό πως ο Βέλγος που σημείωσε τον δεύτερο χρόνο στην P.S. στο τελευταίο γρήγορο κομμάτι της, ξεκαβάλησε από τις ροδιές, τραβήχτηκε πιο αριστερά.

Η επίδοση του Tänak αλλά κυρίως αυτός ο ήρεμος, σχεδόν παγωμένος τρόπος, που διαχειρίστηκε τον αγώνα δίχως σταγόνα ιδρώτα, μας δείχνουν ότι φαντάζει ως το πιο πιθανό φαβορί στην διεκδίκηση του τίτλου, αν οι ομάδες δεν αλλάξουν ισορροπίες, διότι τα Yaris δείχνουν προς το παρόν μια ανωτερότητα. Στην φαινομενικά πιο ασθενή ομάδα, στο μπλε οβάλ, ο Evans κάνει τα πάντα ώστε να μικρύνει την αποχώρηση του παγκόσμιου πρωταθλητή. Σε τρείς εβδομάδες στο Μεξικό, πρώτο χωμάτινο αγώνα της σεζόν θα δούμε και τη συμπεριφορά των αυτοκινήτων πάνω σε  σκληρό τερέν με υψηλές θερμοκρασίες.

Πάλι στο ίδιο πλαίσιο βέβαια, στην επιτυχημένη απόπειρα εφουανοποίησης, στολισμένη με αυτές τις επιδόσεις που ακόμα και τότε που ο Grönholm εξασφάλιζε τον δεύτερο τίτλο του, θα χαρακτηρίζονταν ως απίστευτες. Δηλωτική επ' αυτού η άποψη του Loeb,  ο οποίος ακόμα δεν έχει καταλάβει τη δυναμική αυτών των αυτοκινήτων. Μετά από δυο αγώνες. Ποιός; Ο Loeb!