Αναψηλαφώντας έναν μύθο - (Σαββάτο 4 Φεβρουαρίου 2017) Print

Σε μια σειρά ερωτήσεων, η απάντηση μπορεί να είναι αποκλειστικά μία. Ας παραθέσουμε τις ερωτήσεις:

Ποιο ήταν το αυτοκίνητο που ανάγκασε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή να αλλάξει στυλ οδήγησης και να μάθει να φρενάρει με το αριστερό, στα 34 του χρόνια;
Ποιο rally car είχε αναλογία μισού ίππου ανά κιλό, ο κινητήρας του απέδιδε σχεδόν εξακόσιους ίππους;
Ποιο αυτοκίνητο, άνοιξε διάπλατα, την πόρτα που έφερε την καταιγίδα της ομάδας Β (Group B), στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ράλυ;
Ποιο rally car έδωσε τη δυνατότητα σε γυναίκα να επικρατήσει σε αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος και μάλιστα, να το διεκδικήσει;

Τέσσερις ερωτήσεις, μια κοινή απάντηση με δύο λέξεις: Audi quattro.

Το ‘80, η Audi κόμισε στο αυτοκινητικό σύμπαν τη λέξη quattro, το σύστημα μόνιμης τετρακίνησης που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως τεχνολογικό ορόσημο. Για να προχωρήσει όμως τόσο σε εμπορικό επίπεδο, όσο και στην αυτοκινητική κουλτούρα, χρειαζόταν το περιτύλιγμα των αγώνων, του ανταγωνισμού. Κι εδώ η Audi συνέχισε την ιστορία σε μονοπάτια πρωτόγνωρα.

Μια ντουζίνα εικόνες, θα μας θυμίσει ιστορίες ακραίων κατορθωμάτων και θα μας συγκινήσει με το προ 30ετίας παρελθόν.

Μέσα Φεβρουαρίου 1981 και 31ο Σουηδικό ράλυ. Η πρώτη νίκη. Ο Hannu Mikkola σκοράρει την παρθενική νίκη των Quattro, στο γνώριμο για αυτόν, λευκό, Σκανδιναβικό περιβάλλον. Για την  ομάδα πέρα από τον Φιλανδό, οδηγεί και η Γαλλίδα Michelin Μouton, με καλύτερα μέχρι τότε αποτελέσματα δυο πέμπτες θέσεις, στον αγώνα της πατρίδας της, Tour de Corse, το ’78 και ’79, με Abarth 131.

 

Δύσκολη απόφαση, κρίσιμη, αυστηρή, αλλά τελικά, δίκαιη. Οι αγωνοδίκες, στέρησαν μια πολύ πιθανή πρώτη θέση στην Audi στο 28ο Δ.Ρ.Α. ('81). Στην εικόνα οι Αυστριακοί  Franz Wittmann - Kurt Nestinger στην ε.δ. Πλατανάκι. Τα ανοίγματα στα μεσαία φανάρια, ως λόγος αποκλεισμού, είναι εμφανή.



Αρχές Οκτωβρίου 1981 και 23ο San Remo.

Η Μichelin Mouton και η Fabricia Pons γράφουν ιστορία καθώς κερδίζουν με Quattro.

Η πρώτη γυναίκα, το πρώτο αμιγώς γυναικείο πλήρωμα που κατακτά νίκη στο WRC. Άφησαν πίσω τους, μεγέθη όπως οι Henri Toivonen, Hannu Mikkola, Ari Vatanen, Marku Alen.

Θα το επαναλάβουν το '82 στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα και στην Βραζιλία αλλά θα χάσουν τον τίτλο από την λαμπρότερη, ίσως, επίδοση όλης της καριέρας, ενός κορυφαίου ράλυμαν.

Του Walter Rohrl,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τον Ιανουάριο του '82 ο ιπποτικός Hannu Mikkola σηκώνει το χέρι του νικητή Walter Rohrl. Ο Γερμανός με την 400άρα επικράτησε του Φιλανδού με το τετρακίνητο Αudi. Στην τρίτη θέση στο τελευταίο του podium στο WRC, o Νορμανδός Jean Luc Therier, που κυριαρχούσε στις αρχές της δεκαετίας μέσα στις γαλάζιες μπερλινέτες από την Διέππη.

 

Μάιος ΄82. Στο 29ο Δ.Ρ.Α. Ο Hannu Mikkola χάνει τον εμπρόσθιο δεξιό τροχό του quattro μέσα στο Πλατανάκι. Θα το παλέψει, θα φθάσει στην επόμενη ετάπ, την Ξηρονομή, όπου και θα εγκαταλείψει οριστικά, αφήνοντας μόνη της την M. Mouton.

 

Mάιος ’82. Με φόντο τον κόλπο της Αλυκής και τις Πελοποννησιακές ακτές, οι M. Mouton – F. Pons ανεβαίνουν το κακοτράχαλο χωματόδρομο της Ξηρονομής - Αλυκής, στο δρόμο για την τρίτη τους νίκη στο WRC. Την μοναδική γυναικείου πληρώματος στο Δ.Ρ.Α.

 

Περισσότερο εντυπωσιακό , παρά όμορφο. Το S1 E2, ήταν ένα μαχητικό που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο, μετρημένοι στα δάκτυλα ενός μόνο χεριού, είχαν, ή θα είχαν, τότε, την δυνατότητα να το σπρώξουν στα όριά του. Γεννούσε δέος, φόβο, σεβασμό. Ακόμα και στο θεατή. Ειδικά σε γρήγορους αγώνες όπως ο Φιλανδικός των 1000 λιμνών το θέαμα ήταν εκφοβιστικό. Σούζαραν στις εκκινήσεις, πέταγαν υπό γωνίες, οι πέντε κύλινδροι γέμιζαν τα δάση απόκοσμους κρότους και η εξάτμιση ξερνούσε φλόγες. Περισσότερο δράκος και λιγότερο αυτοκίνητο.

 

Λίγο πριν την εκκίνηση του 54ου Monte Carlo ('86), οι W. Rohrl – C. Geistdorfer, ποζάρουν μπροστά στο Ε2, ανάμεσα από νιφάδες χιονιού. Προφανώς στόχευαν στην νίκη, η οποία θα ήταν η πέμπτη του πληρώματος εκεί. Το τέλος του αγώνα τους βρήκε στην 4η θέση, πίσω από τον team mate, H. Mikkola (3oς), τον Timo Salonen (205 T16 2oς) και τον άνετο νικητή Henri Toivonen (Delta S4). Για τον Φιλανδό, και τον Αμερικανό συνοδηγό του Sergio Cresto, ήταν η τελευταία τους νίκη σε επίπεδο WRC. Δεκατέσσερις εβδομάδες αργότερα, στην Κορσική θα έχαναν τη ζωή τους. Η οδυνηρή απώλεια θα σήμαινε και το τέλος της εποχής του γκρουπ Β.

 

Επί του προσωπικού:


Τέλη του Σεπτέμβρη του ’13, είχα την τύχη να οδηγήσω ένα από τα λίγα quattro της δεκαετίας του ’80 που διασώζονται σε άριστη κατάσταση, στην παραδοσιακότερη, ίσως, ετάπ του Monte, την Sospel - La Bollene Vesuvie. Έστω και με την ανάποδη του αγώνα φορά, παρά το γεγονός ότι  στις αλλεπάλληλες στενές κατηφορικές φουρκέτες δεν βολευόταν, έστω και αν κάποιοι από τους 200 ίππους του δεν ήταν παρόντες, αλλά, ένιωθες ότι ήταν μια πλατφόρμα πάνω στην οποία πάτησε το τρομακτικότερο αυτοκίνητο ράλυ.

 



Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, από τότε που πρωταγωνιστούσαν, ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα, Ε2, παρκαρισμένο στον αυχένα, Col de Turini, μπροστά στο Hotel Les Trois Valees


Λίγους μήνες αργότερα, στα μέσα του Μάρτη του ’14, στη βόρεια Σουηδία, η τύχη δεν με είχε εγκαταλείψει, καθώς όχι μόνον οδήγησα το πρώτο κοντό quattro παραγωγής πάνω σε παγωμένη λίμνη, αλλά λίγο αργότερα, έσφιγγα τις Sabelt μέσα στο sport quattro, δίπλα στον Stig Blomqvist. Ήταν το ίδιο αυτοκίνητο με το οποίο ο Rohrl είχε τερματίσει δεύτερος στο 53ο Monte, το ΄85. O Σουηδός, μου χάρισε μερικές από τις διαλεκτότερες αυτοκινητικές μου εμπειρίες καθώς με ταξίδεψε σε στενούς, γρήγορους χιονισμένους δασικούς δρόμους, με τους πέντε κυλίνδρους, τις 20 βαλβίδες, τους 400τόσους ίππους, τα 2.142 κ.εκ. και τα φίδια που σφύριζαν ανεξέλεγκτα σε κάθε πίεση του δεξιού πετάλ.