Όλοι όσοι πιστεύαμε πως οι διαφορές γεφυρώνονται, τα πάθη αμβλύνονται και το μέλλον (μας) περιμένει σε κλίμα αισιοδοξίας, μπορούμε (πια) να παραδεχτούμε ότι πέσαμε έξω.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 οι εκλεκτότεροι ρόκερς και ράπερς τραγούδησαν το “Ain’t gonna be Sun City”. Ήταν ένα εκρηκτικό κομμάτι διαμαρτυρίας, μια καταγγελία για το τεκταινόμενα στη Ν. Αφρική. Λίγα χρόνια ενωρίτερα , ο Peter Gabriel είχε ερμηνεύσει το σπαρακτικό Biko, ελάχιστη υπενθύμιση για έναν ακόμα  μάρτυρα - νεκρό σε μια επίγεια κόλαση.

Σε ότι αφορά την ταξιδιωτική οδηγία των καλλιτεχνών, για το συγκεκριμένο σημείο (Sun  City) δεν έχει ιδιαίτερη αξία, με την έννοια ότι η κατηγορία των πιθανών πελατών προφανώς δεν άκουγαν P.Towsend, B. Sprigsteen, P. Gabriel, P. Simon C. Heidι, L. Reed αυτοί δε που άκουγαν τους παραπάνω, ποτέ δεν θα είχαν ως επιλογή τους το Sun city που δεν είναι παρά ένα μεγάλο, πολυτελές, πλούσιο, πλαστικό κιτς!

Ένας χώρος όπου κατασκευάστηκε για να προσφέρει άνεση, καθισιό, χαλάρωση και ασφαλώς την συγκίνηση του τζόγου σε πελάτες που δεν είναι καθόλου έτοιμοι να ψάξουν για τίποτα άλλο! Ένας τεχνητός παράδεισος στα μέτρα των επιθυμιών των  μεσήλικων επιχειρηματιών και στελεχών με χρόνιες παθήσεις, όπως θα κατέθεταν και οι UB 40.

Παρμένοι Ιάπωνες, Ευρωπαίοι με ύφος, λοιπές αποικιοκρατικές δυνάμεις παρούσες όλες για στιγμές ξενοιασιάς, με ένα βροντερό παρόν στη «διασκέδαση»!Για έναν ελαφρά ταξιδεμένο Μεσόγειο, με το ελάχιστο γούστο, το Sun City φαντάζει ως μια τεράστια ανορθογραφία σαν μια κολοσσιαία καρικατούρα. Αρχιτεκτονικώς είναι ένα κράμα με δανεισμένα στοιχεία από επιρροές ινδικές, (ειδικά το κεντρικό κτίριο που φέρει το όνομα «παλάτι της χαμένης πόλης.»), γενικότερα ασιατικές ακόμα και νοτιοαμερικάνικες.