Αναρωτιόμουν πόσο πιο άσχημη θα μπορούσε να είναι η 60η επέτειος του Διεθνούς Ράλυ Ακρόπολις. Με σύνολο 29 συμμετοχών, εκ των οποίων μόλις δύο (2) Ελληνικές, με έξι ειδικές διαδρομές (επί δύο), εκ των οποίων οι μισές ασφάλτινες συν την φερόμενη ως υπερειδική της Κορίνθου, και φυσικά εκτός παγκοσμίου, έστω αυτού του παγκοσμίου, πρωταθλήματος.

Με το ersatz «Ακρόπολις» ante portas, καθώς θα διεξαχθεί για πρώτη φορά τέσσερις μέρες μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου και με τις μισές, από τις ολίγιστες, ειδικές διαδρομές του να είναι ασφάλτινες, το φωτογραφικό αρχείο των Φ.Φ./Γ.Κ. αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα θησαυρός. Μας παρέχει τη δυνατότητα να συστήσουμε μια ενότητα, να θυμηθούμε τα περασμένα και να παραθέσουμε τα σχόλια μας.

Από τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70 λοιπόν, επτά ενσταντανέ Ελλήνων και τέσσερα αλλοδαπών αγωνιζομένων, που συμμετείχαν στο Δ.Ρ.Α. Κοντά, δίπλα, οι συντρόφισσές τους, που προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την αγωνία και το άγχος για την τύχη των ανδρών τους, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούσαν και μια διάκριση για αυτούς.

Στο σημείο αυτό ας συνυπολογίσουμε, πως εκείνες τις εποχές τα νέα από την εξέλιξη του αγώνα, κατέφθαναν με καθυστέρηση και ασάφεια και παρά το γεγονός ότι οι αγώνες ήταν πιο αργοί, δεν ήταν πιο ασφαλείς.

_{^{(υ.γ. Άλλη μια συγνώμη για τις υδατογραφίες στις εικόνες, μοναδική δυστυχώς άμυνα, στην αλητεία του διαδυκτίου)}}

Ο Jean Jacques Bertrand Vigne, αν δεν είναι ο μοναδικός, είναι ένας από τους ελάχιστους, που είχαν συμμετάσχει στο πρώτο ράλυ “Ακρόπολις”, που βρίσκονται εν ζωή και θυμούνται.

Είχε έρθει στην Ελλάδα τον Ιούνιο του '52, αφού είχε σπουδάσει μηχανικός στη Γαλλία και είχε ήδη εργαστεί στο Μαρόκο μια πενταετία σε ορυχεία. Στον τόπο μας έμεινε κατ' αρχήν τρία χρόνια όπου απασχολήθηκε, με τη δημιουργία του ηλεκτρικού δικτύου. Παντρεύτηκε Ελληνίδα και το χρονικό διάστημα από το '55 έως το '63 βρέθηκαν στην ευρύτερη μέση Ανατολή, χωρίς όμως να ξεκόψουν από την Ελλάδα, την οποία επισκέπτονταν τα καλοκαίρια. Από το '63 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στον τόπο μας.

Στην πρώτη περίοδο της παραμονής στη χώρα μας, είχε φέρει ατμοπλοϊκώς μια Citroen traction avant. Στην Γαλλική εταιρεία που εργαζόταν τότε, με την επωνυμία Omnium Lyonnais - Coteci, γραμματειακή υποστήριξη έκανε, γνωρίζουσα απταίστως την Γαλλική γλώσσα, η Άλεξ Γιαννηκώστα, σύζυγος Κλεάνθη Ζάννου. Μέσω της Αλεξ, ο Jean Jacques, γνώρισε τον αδελφό της Παύλο Γιαννηκώστα και το πλήρωμα του πρώτου ράλυ “Ακρόπολις” δημιουργήθηκε.

Για τις περιπέτειες τους σε εκείνον το αγώνα υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ δημοσιευμένο στο περιοδικό «Τουριστικά νέα, Αυτοκινητιστικά χρονικά» (τ. 34, Ιούνιος '53). Αποτελεί την πρώτη ζωντανή, εκ των ένδον, περιγραφή του ράλυ Ακρόπολις. Συντάκτης της ήταν ο Παύλος Γιαννηκώστας

Με την ευκαιρία της 59ης διοργάνωσης του Διεθνούς  Ράλυ Ακρόπολις επαναρτώ, με κάποιες προσθήκες, ένα κείμενο που βρίσκεται εδώ από τον Ιούνιο του 2009 και θαρρώ ότι παραμένει τόσο επίκαιρο όσο και τότε.

Το Δ.Ρ.Α. πέρα από οτιδήποτε άλλο, αποτελεί άλλη μια απόδειξη για το θνησιγενές των υποθέσεων που διέπουν τις ζωές μας.

Είναι άλλο ένα παράδειγμα πως μια όμορφη ιδέα, μπορεί να μετουσιωθεί σε μια λαμπρή πραγματικότητα και να καταλήξει σε ένα προϊόν, για κάποιους ίσως αποδοτικό, αλλά τόσο άψυχο...

Είναι σημαντικό, όσο και περίεργο πως κατάφερε αυτός ο θεσμός, να επιβιώσει σε ένα σκηνικό ολοένα πιο ανταγωνιστικό, σε μια χώρα που αποτελεί μια μικρή αγορά, χωρίς βιομηχανία παραγωγής οχημάτων. Η προφανής απάντηση είναι ότι κατ’ αρχήν ήταν ένας καλά οργανωμένος αγώνας, βασισμένος στο φιλότιμο των ανθρώπων που στελέχωναν την οργάνωση, στην παραδοσιακή ελληνική φιλοξενία, στο μοναδικό ανάγλυφο και στις ομορφιές του τόπου.

Μάιος 1963. Το περιοδικό «Βολάν», ήδη αριθμεί  παρά ένα  τεύχη εκατό και στο εξώφυλλο του 99^ου, προβάλει την επιτυχία της Mercedes, η οποία είναι το πρώτo εργοστάσιο που κερδίζει δυο συνεχόμενες φορές το Διεθνές Ράλυ Ακρόπολις.

Το ’62, στο Ι΄ Δ.Ρ.Α. ο Ευγένιος Bohringer με συνοδηγό τον Ρ. Lang επικρατούν με την Μercedes 220 SE, οριακά μπροστά από το Saab των Σουηδών, Ε. Carlsson - K. Svenson καθώς συγκέντρωσαν μόλις 22 δευτερόλεπτα λιγότερες ποινές στις απλές διαδρομές. Στο τέλος της σεζόν, ο Bohringer, στα 40 του χρόνια, στέφεται και πρωταθλητής Ευρώπης.

«Τα “παλιά, καλά Ακρόπολις” ήταν σαν τα σημαντικά βιβλία. Αν τα ζούσες στις τρυφερές ηλικίες με το σωστό τρόπο, σου άλλαζαν τη ζωή.

Τα τρέχοντα είναι σαν την πραγματικότητα που ζούμε. Στην καλύτερη περίπτωση δεν σε ενοχλεί.»

Πέρασε μια εβδομάδα από την ολοκλήρωση του 58^ου Διεθνούς Ράλυ Ακρόπολις.

Το γεγονός ότι το μέλλον του αγώνα είναι αμφίβολο, σε ότι αφορά τη θέση του στο καλεντάρι του πακοσμίου πρωταθλήματος, ενδιαφέρει κυρίως όσους έχουν συμφέρον από αυτόν.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει τον αγώνα από τα πρώτα του βήματα, για όσους έχουν παραστάσεις από το παρελθόν, το Δ.Ρ.Α. έχει τελειώσει από τον προηγούμενο αιώνα.

Στη συνέχεια, έξι εικόνες, έξι στίγματα εμπειρίας που καταθέτονται ως μια απόπειρα προσωπικής μεν, γνήσιας δε, καταγραφής του παρελθόντος και ως αποδείξεις της προηγούμενης άποψης.

Η προτελευταία φορά που εκκίνησε ο αγώνας κάτω από την Ακρόπολη ήταν το 2003, στα 50χρονα του Δ.Ρ.Α. Ας θυμηθούμε πόσα πληρώματα ήταν και τότε εκεί. Θα ξεκινήσω ανάποδα. Από τις απώλειες. Σαν φόρο τιμής. Οι Michael Park, Colin McRae, Richard Burns, ποζάρησαν τότε κάτω από τον ιερό βράχο. Μόλις οκτώ χρόνια αργότερα έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Εν δράσει ο Michael, που είχε κερδίσει τον αγώνα του χρυσού Ιωβηλαίου, τότε, δίπλα στον Εσθονό Marko Martin, χτυπημένος από τον καρκίνο ο Richard (νικητής εδώ το ’99) και «άδικα», μετά από τόσο ρίσκο στις ετάπ του παγκοσμίου ο Colin (με 5 νίκες στην Ελλάδα), στο δυστύχημα με το ελικόπτερο.

Απολύτως αναμενόμενα τα πρώτα δείγματα γραφής των διοργανωτών του «Ακρόπολις». Πλήρως ευθυγραμμισμένο με το πνεύμα της εποχής, παραδομένο στις επιθυμίες των καινούργιων διαχειριστών, με τα λαμπερά περιτυλίγματα της φιλοξενίας σε έναν (sic) «υπερσύγχρονο χώρο».

Ο πρόεδρος της πρώην διοργανώτριας Λέσχης, συντροφιά με τους νέους συντελεστές, καθότι οι παλαιότεροι αποπέμφθηκαν κατόπιν της αποψιλώσεως, άνοιξε χθες την αυλαία της νέας εποχής.

Έχουμε λοιπόν, με τη βοήθεια της τεχνολογίας αυτό το θαύμα της διαδραστικής άμεσης δημοκρατίας, το motto του αγώνα, καθότι ένα σοβαρό, σύγχρονο συμβάν (event), δεν κυκλοφορεί, δεν πωλείται χωρίς σύντομο σύνθημα (motto)

Το «Ακρόπολις» είναι πλέον το «ράλυ των Θεών». Αυτή ήταν η επιλογή του κοινού, ανάμεσα σε 13 προτάσεις στις οποίες οι 6 περιείχαν, στα αγγλικά βεβαίως,  το ουσιαστικό θεός. Ψήφισαν 1.872 άτομα. Σχεδόν οι μισοί προτίμησαν το rally of Gods. Δεν διευκρινίστηκε αν η αναφορά γίνεται για τους συμμετέχοντες ή για το δωδεκάθεο.

Κατέφθασε με τη φούρια και τη σχετική αδιακρισία που ενίοτε διακρίνουν κάποια μηνύματα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Μας ενημέρωσε λοιπόν, περί των περί των «πακέτων» φιλοξενίας που έχουν εκπονηθεί για να τέρψουν κάθε (σχεδόν) επιθυμία εκείνων που θέλουν να παρακολουθήσουν το φετινό Δ.Ρ.Α. Μας παρέπεμψε μάλιστα και στην επίσημη ιστοσελίδα του αγώνα όπου είχε ήδη αναρτηθεί η σχετική ανακοίνωση.

Για να φανερώσω ευθύς εξ’ αρχής, την πραγματική μου διάθεση, όλη η ανάρτηση μου φάνηκε σαν ένα προγαμιαίο συμβόλαιο όπου περιγράφονται με θαυμαστή ακρίβεια όλα τα κάλλη της δεσποινίδος ετών 50φεύγα.

Το δελτίο τύπου που κυκλοφόρησε (Πέμπτη 16.12^ου) μετά την πρώτη συνέντευξη για το ράλυ Ακρόπολις του 2011, μας τροφοδοτεί με μια πληθώρα νέων στοιχείων που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστα.

Όλα όσα γνωρίζαμε, ανατράπηκαν. Νέα σχήματα επικρατούν. Για να κατανοήσουμε την καινούργια τάξη πραγμάτων, η Λέσχη, αφού δεν μπορούσε πλέον να συγκρατήσει το ειδικό βάρος της διοργάνωσης του αγώνα και προφανώς ευρισκόμενη σε αδυναμία να πράξει άλλο τι, αποφάσισε να κρατήσει την ψιλή κυριότητα και να παραχωρήσει οργάνωση, εκμετάλλευση, επικοινωνία.

Για το σκοπό τούτο, συστήθηκαν δυο εταιρείες, το νομικό πρόσωπο των οποίων δεν αναφέρθηκε ακόμα, που θα επωμισθούν το προαναφερθέν έργο.

Η μία, απότοκο της συνεργασίας εν ενεργεία οδηγού πρωταθλητή με συγγενή διακεκριμένου οδηγού. Αποκαλύπτοντας τις αιτίες της ύπαρξής της, ο πρώτος, δήλωσε πως:

«η δημιουργία της δεν προέκυψε μετά από ψυχρά επιχειρηματική, αλλά από σκέψη βασισμένη κατά κύριο λόγο στο συναίσθημα και στην αγάπη που τρέφουν οι δύο εμπλεκόμενοι για το Ράλυ Ακρόπολις.»

Να υποθέσουμε ότι από παρόμοια κίνητρα εμπνέεται και η άλλη η οποία : «συμμετέχει ουσιαστικά στο σχεδιασμό της νέας μορφής και λειτουργίας του Ράλυ Ακρόπολις, έχοντας την ευθύνη για το χορηγικό, το εμπορικό και επικοινωνιακό πλάνο», όπως πληροφορηθήκαμε από το ίδιο δελτίο τύπου.

Ο πρόεδρος της Ε.Λ.Π.Α. μάλιστα, χαρακτήρισε την νέα συνθήκη ως το μεγαλύτερο, ίσως, βήμα στη σύγχρονη ιστορία του Δ.Ρ.Α.