Μπορώ να θυμηθώ με τι σεβασμό και θέρμη τον χαιρέτησε ο Mika Hakkinen στις δοκιμές του Grand Prix του Μονακό, τον Μάιο του 2001. Όπως επίσης τον κάπως επίπεδο τρόπο που τον αντιμετώπισε ο Pedro de la Rosa.
Απολύτως άγνωστος, τότε, στην ταπεινότητά μου, απευθύνθηκα σε μια παριστάμενη, επίσης άγνωστη κυρία, θέτοντας το ερώτημα εις την Αγγλικήν: «Συγνώμην, Ποιός είναι o κύριος;» και εκείνη με αντιμετώπισε κάπως περιφρονητικά απαντώντας με μια ερώτηση: «Μα καλά, δεν γνωρίζετε τον Andrea Bocelli.;»
Μάλιστα, αυτός ήταν ο κύριος. Ήταν, ο τυφλός τενόρος, που περιπατούσε συνοδευόμενος, στα padock φορώντας μια λινή, λευκή πουκαμίσα.
Έκτοτε μεσολάβησαν 14 χρόνια και ένας μήνας και να πάλι μπροστά μου, μετά το εντυπωσιακό grand finale της παρουσίασης της Giulia, όπου πρωτοστάτησε. Άνετος μέσα στo tuxedo του, συνοδευόμενος από τη σύντροφό του, περπατούσε ανάμεσα στα εκθέματα μέσα στο νεότευκτο, εντυπωσιακό μουσείο της Alfa Romeo στο Arese.
Για όσους ερωτήσουν τι μπορεί να καταλάβει ένας άνθρωπος, τυφλός από τα 12 του χρόνια, σε ένα μουσείο αυτοκινήτου, θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτό που αντίκρισα.
|
Read more...
|
Το μακρινό καλοκαίρι του '78, ήταν μια εποχή ανάμεσα. Πολιτικά, ανάμεσα στην χούντα και την Aλλαγή, κοινωνικά, ανάμεσα στην αυθαιρεσία του χωροφύλακα και τα δίκια του κυρίαρχου λαού. Για κάποιους ήταν κάτι ανάμεσα στη μετεφηβική και την πρώτη περίοδο νεότητας.
Το αυτοκίνητο της Μάνας ήταν ένα χιλιάρι Μini. Περίπου τεσσάρων ετών τότε, κόκκινο με λευκή οροφή. Σιγά – σιγά είχε αποκτήσει όλη εκείνη την προίκα που το έκανε ελκυστικό. Από τις μαύρες, προσιτές, πλαστικές, προεκτάσεις στα φτερά, έως τις εξωτικές Minilite, το αντίστοιχο βολάν Motolita, ένα αρκετά παλιό αλλά καλό bucket Carbeau με ζώνες 4 σημείων και ένα ξεπερασμένο roll bar.
|
Read more...
|
Περισσότερο ειρωνική, παρά ακριβής ήταν η βάπτιση του τετρακύλινδρου, τετράχρονου μόλις 797 κ.εκ. Suzuki ως “Στρατηγός Lee”.
Σε αντίθεση με την ισχυρή Dodge Charger και τις εκατοντάδες των ίππων που παρήγαγε το V8 μοτέρ της, όπως τουλάχιστον “έπαιζε” στο σήριαλ των dukes, το ταπεινό LJ 80 είχε να αντιπαραθέσει μόλις 41 ίππους. Το φαιοπράσινο χρώμα του πάντως, συνέτεινε στο στρατιωτικό του βάπτισμα
Ήρθε στην οικογένεια ένα μουντό απόγευμα. Μάρτης του '85 ήταν και το συνόδευσε ένα μούδιασμα καθότι, συνέπεσε με εκείνο το αιφνίδιο άδειασμα που είχε επιφυλάξει ο Ανδρέας στον Καραμανλή, τον και εθνάρχη αποκαλούμενο. Μια δεκαετία αργότερα θυμόμουν ανθρώπους που τότε πανηγύριζαν, αλλά μιλούσαν πια με υποτιμητικά λόγια για εκείνο τον ελιγμό. Η πολιτική όμως έτσι είναι, σχεδόν στο σύνολό της. Αποκτά την ηθική της βαρύτητα μετά τα ολισθήματα.
|
Read more...
|
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Subaru δεν αντιμετωπιζόταν με εκείνο το δέος που ένοιωθαν οι φίλοι των ράλυ για το Ιάπωνα εργοστάσιο το ’95. Τότε που ο Colin κέρδισε το 51ο R.A.C., εξασφαλίζοντας τον μοναδικό του τίτλο, αφήνοντας τον Carlos για 36 δεύτερα στη 2η θέση και τον Richard Burns στην τρίτη, στο πρώτο του podium, στο θεσμό.
Ένα podium γεμάτο από Impreza 555. Δύο παγκόσμιοι τίτλοι εκείνη τη χρονιά. Μόλις ο δεύτερος Ιάπωνας κατασκευαστής που το πετύχαινε. Ας ήταν καλά το Banbury βέβαια αλλά και οι «άλλοι» είχαν την Κολωνία τους.
Έτσι λοιπόν, 15 έτη πριν την αναρρίχηση στην κορφή του παγκόσμιου μότοσπορ, η Subaru, δηλαδή ο αστερισμός των Πλειάδων, δεν ήταν ούτε τόσο αναγνωρίσιμη, ούτε τόσο αποδεκτή «φίρμα». Στην Ελλάδα που εκείνη την εποχή ζούσε μια περίεργη εποχή προσπαθώντας να ξεχάσει την ανέχεια του πολύ πρόσφατου παρελθόντος δεν απολάμβανε της εύνοιας ούτε των λαϊκών στρωμάτων που προτιμούσαν πιο «ελληνογενείς» λύσεις (Datsun από το Βόλο), ούτε βέβαια των κοσμικότερων που την αντιμετώπιζαν με υπεροψία. «Not everyone likes Subarus!» ήταν η ατάκα της συμπαθέστατης και ωραιότατης Ουαλής συζύγου, φίλου, ο οποίος επιχείρησε, τότε, να την πείσει να αποδεχτεί ένα ταπεινό Justy.
|
Read more...
|
Είχαν περάσει 25 χρόνια. Ένα τέταρτο του αιώνα. Για τη ζωή ενός ανθρώπου είναι τεράστιο χρονικό άνοιγμα, για την ιστορία μια ελάχιστη σχισμή. Τέτοια εποχή, λοιπόν, πριν από 25 χρόνια έκανε εκείνο το βήμα που κάνουν οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη και αλλάζουν τη ζωή τους. Το γάμο.
Για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα ασφαλώς και είχε ακούσει τις «Σωκράτειες» ρύσεις πως «Είτε παντρευτείς, είτε όχι, θα μετανιώσεις» και πως για έναν αρμονικό γάμο, «η γυναίκα πρέπει να είναι τυφλή και ο άνδρας κουφός», αλλά δεν ήταν σε θέση να τα εκτιμήσει. Λίγο πριν τα τριάντα του, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 είχε άλλες ανησυχίες και προτεραιότητες. Οι πρώτες σκοτεινές πτυχές της ζωής του ανήκαν στο παρελθόν και οι επόμενες ούτε που φαίνονταν στο μέλλον, που ερχόταν χωρίς μεγάλα εμπόδια.
|
Read more...
|
Την ήξερε την αγορά, από τα μέσα και τα έξω. Την είχε ζήσει, τον είχε ζήσει και εξακολουθούσε να τον ζει. Τα τελευταία 25 χρόνια ήταν αποκλειστικός κοινωνός της, ενώ και άλλα δέκα χρόνια νωρίτερα βρισκόταν στις παρυφές της.
Προσεκτικός, σοβαρός και έντιμος απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης του χώρου. Αυτό που άλλαζε σιγά – σιγά όμως, ήταν ο ίδιος ο χώρος. Έτσι ένοιωθε μια αδιόρατη κατ’ αρχήν συναισθηματική απομάκρυνση.
Αγαπούσε αυτό που έκανε και τα νέα δεδομένα, που αναπτύσσονταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 δεν του άρεσαν.
Το χρονικό διάστημα πριν την έκρηξη της απόσυρσης ήταν μίζερο, ενώ όσο πιο κοντά φτάναμε σε αυτή, τόσο άλλαζαν τα δεδομένα και ανατρέπονταν οι ισορροπίες.
Ένα από τα χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου ήταν το φαινόμενο των μετατροπών. Η ισχύουσα νομοθεσία όχι μόνον δεν ευνοούσε την εισαγωγή, πώληση αυτοκίνητων με κινητήρα μεγάλου κυβισμού, αλλά λειτουργούσε σχεδόν απαγορευτικά ακόμα και για καλά εισοδήματα ενώ η πολιτική της υψηλής δασμολογίας τροφοδοτούσε το δημόσιο με αρκετό, εύκολο, ζεστό χρήμα.
|
Read more...
|
Σε πόσα λάθη μπορείς να πέσεις στις σχέσεις σου με τα οχήματα; Σε τόσα, όσα και στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους.
Αρκετά είναι τα μικρά και τα αδιάφορα. Ελάχιστα ή ένα σοβαρό όμως, συχνά αρκεί. Το οποίο συνήθως, σημαδεύει και το υπόλοιπο της ζωής σου.
Εκ των πραγμάτων, οι πιθανότητες είναι λιγοστές. Πιθανότητες, είτε για τη σωστή επιλογή, είτε για το μεγάλο λάθος. Ακόμα πιο σπάνιο είναι να συμβούν και τα δύο. Το θέμα είναι πότε, με τι σειρά θα σου συμβούν και με τι πλούτο γνώσεων θα το διαχειριστείς.
Το είδος των σχέσεων, διαμορφώνει και το είδος του λάθους. Όσο πιο ελιτίστικη η σχέση τόσο πιο απόμακρο, τόσο πιο βαθύ το λάθος, αλλά και τόσο πιο ξεχωριστή η διαδρομή, μέχρι αυτό και τόσο πιο χρήσιμη η εμπειρία, μετά από αυτό.
|
Read more...
|
Στο τελευταίο καλοκαίρι του προηγούμενου αιώνα, ακροβατούσε ανάμεσα στη χαρά και τον προβληματισμό. Χαιρόταν την νιότη της αλλά αγωνιούσε για το μέλλον.
Με καλή δουλειά, που θα μπορούσε να την έχει και χωρίς το πτυχίο από το Πάντειο, ενδιαφέρουσες απολαβές, έξτραδάκια από τα καλούδια του Χ.Α.Α. με ένα ήδη συμπαθητικό «μπαγιόκο», και την ανέμελη ομορφιά των νιάτων της να κυματίζει σχεδόν κάθε μερόνυχτο.
Αυτή ήταν η βιτρίνα, εκτεταμένη και λαμπερή αλλά, βιτρίνα. Από την πίσω πλευρά υπήρχε κάτι σαν αυστηρό κληροδότημα, όλης της κοινωνίας, η λαχτάρα για ολοκλήρωση που συνήθως την ονομάζουμε οικογένεια.
|
Read more...
|
Βραχύς, ο Μιχάλης αλλά γερός. Παιδί λαϊκό, με λίγα πιστεύω, λιγότερες ανησυχίες, ταξίδευε στη ζωή παρασυρμένος, αφημένος, όπως οι περισσότεροι, στην συναρπαστική απλότητα της καθημερινότητας.
Χειμώνας του ’78, λίγο μετά τα 24 του, χωρίς σπουδές, με τη θητεία ήδη τελειωμένη, είχε βρει την ευκολία στην μάντρα οικοδομών του πατέρα του. Δουλειά απλή, πελατεία εξασφαλισμένη, βάσανα λίγα, εισοδήματα πλούσια.
Ευαισθησίες δεν είχε, αδυναμίες αρκετές, από τις λουλουδούδες στα μπουζούκια έως τη μεγαλύτερη του, τη γκρίζα 220 SE μοντέλο του ’65 που συντηρούσε με ευλάβεια, όπως και ο γέρος του. Ήταν από τα λίγα που συμφωνούσαν οι δύο τους, αν και σε πολλά έμοιαζαν.
Σχέση μυστήρια διατηρούσε και με την Έλλα. Έτσι είχε βαφτιστεί το κορίτσι. Χαρούμενο, λεπτό και όμορφο από πατέρα τυχοδιώκτη ωραίο και μοιραίο, ωσαύτως και μπλεγμένο τόσο με πολιτικά όσο και με οικονομικά, ο οποίος είχε χαθεί εδώ και χρόνια, κάπου στις Η.Π.Α. Την κόρη του τη βάφτισε έτσι από μια παρορμητική αφοσίωση που είχε στην Ella Fitzgerald, αλλά μάλλον τον απασχόλησε περισσότερο η καλλιτέχνιδα παρά η απόγονος.
|
Read more...
|
|
|