Κυριακή πρωί, τέλη Ιουλίου, η πρωτεύουσα άδεια με λιγοστά τροχοφόρα στις έρημες αβενιάδες και το θερμόμετρο να δοκιμάζει για πολλοστή μέρα τις αντοχές των πολιτών. Στον ιερό ναό, τρία σενάρια διαδέχονται το ένα το άλλο. Η λειτουργία της Κυριακής, το μνημόσυνο των απόντων, η βάπτιση. Μικρή αποτύπωση του κύκλου της ζωής, σε θρησκευτικό επίπεδο. Οι πιστοί κοινωνούν, οι μνημονεύοντες περνούν δίπλα για τον καφέ, οι βιντεολήπτες τραβούν τα πρώτα πλάνα με τους χαρούμενους γονείς και το αμέριμνο αβάπτιστο. Άλλοι κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια, άλλοι τα ανεβαίνουν.

Μαζί με τις υποστηρικτικές φράσεις για τους παρόντες που απέμειναν μονάχοι, θα απλωθούν αγκαλιές, θα ακουστούν ασπασμοί. Με μνήμες και για άλλους που ανεχώρησαν νωρίτερα, όλοι τους αγαπημένοι. Με ένα κόμπο στο λαιμό που κάνει τις συλλαβές να σπάνε, για όσους τους θυμούνται. Καθώς οι παριστάμενοι είναι φυσιολογικοί άνθρωποι θα αποσπαστούν από δεσμά ταξικά, φυλετικά, εθνικά. Θα απλωθεί μια γαλήνη. Το μωσαϊκό, τα κόλλυβα, οι εικόνες, οι πορφυροί στολισμοί από έναν άλλο τόπο. Το παρελθόν, είναι ένας άλλος τόπος.

Στον κυβερνητικότερο της κυβερνήσεως ιστότοπο αναρτήθηκε συνέντευξη που παραχώρησε διανοητής σε κριτικό κινηματογράφου. Στο σύνολό της, κόμισε λιγότερα από τα εκατοντάδες σχόλια αναγνωστών που ακολούθησαν. Είναι μια συνθήκη που παγίως διέπει το εν λόγω σάιτ και ο υγιής αναγνώστης δυσκολεύεται να αποφασίσει αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό για την υπόσταση του ιστότοπου. Για να το ορίσουμε καλύτερα: Σε κανέναν ισορροπημένο, μη κουτσομπόλη, ενημερωμένο, πολίτη δεν θα έλειπε αν σήμερα το πρωί σταματούσε την λειτουργία του. Είναι δε περίπου βέβαιο, ότι σε πολλούς θα γεννιόταν και ένα αίσθημα ανακούφισης για την τροχοπέδη στο ισχυρό σύστημα της γιγάντιας προβολής της λαϊκογκλαμ κουλτούρας, της οποίας η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι κορυφαίος πρεσβευτής - χορηγός. Πλην όμως θα έλειπε σε όλους, όσοι μέσα από τα αναγραφόμενα σχόλια, αποκτούν μια πληρέστερη εικόνα για το πώς σκέφτονται και ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όσοι μιλούν και γράφουν την ελληνική γλώσσα.

Στο προκείμενο, οι αντιδράσεις για την συνέντευξη μοιράστηκαν ανάμεσα σε ένα κύμα υποστήριξης των απόψεων του διανοητού και στη χλεύη τους. Η πρώτη περιείχε τα συνήθη επιχειρήματα καθώς και ολίγα θαυμαστικά, επαινετικά. Η δεύτερη χωρίστηκε μεταξύ των πιστών της θρησκείας την οποία κατέκρινε ο διανοητής και με δυσκολία βρισκόταν κάτι ενδιαφέρον, πέραν από επίπεδους αφορισμούς. Στο άλλο μισό της κριτικής όμως, στο πιο οικουμενικό, υπήρχαν μερικά πολύ εύστοχα, ευφυή και νόστιμα σχόλια.

Ας υποθέσουμε ότι είσαι 60φεύγα, ότι έκανες απόπειρα να φθάσεις στο Ελληνικό εκείνη την νύχτα της 24^ης Ιουλίου του ’74, ότι έζησες Μεταπολίτευση, ότι έχεις επισκεφτεί λίγες φορές τα θεωρία του κοινοβουλίου, ότι άκουσες τα πρωθυπουργικά Σερραϊκά, ότι ένοιωσες το παλμό του Ανδρέα, ότι χρόνια αργότερα είδες και τη βύθισή του στο, κατά τον Βαγγέλη, κωλόσπιτο, ότι ένιωσες και το δάκρυ του Εθνάρχη. Κι όλα αυτά μαζί με Ράλληδες, Γεννηματάδες, Τζανετάκηδες, Κύρκους, Φλωράκηδες κλπ. Ο κοινοβουλευτισμός ήταν μια τεράστια παρακαταθήκη ελπίδας. Η συμμετοχή στην εκλογή του ποιος θα σε κουμαντάρει ήταν ένα πελώριο δώρο. Ήταν ο μόνος φωτεινός δρόμος για τη χαμένη επταετία η οποία τοις πράγμασι, διήρκεσε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Όταν προχθές, σε ένα βαρύ σκηνικό, μόλις 4 στους 10 Έλληνες έκαναν τον κόπο να σηκώσουν το μπλε παραβάν, προκειμένου να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα για όσους τους εκπροσωπήσουν στα ευρωπαϊκά έδρανα, γίνεται σαφές ότι καταδεικνύεται μια περιφρόνηση για την διαδικασία.

Ένεκα απογοήτευσης; Λόγω του ότι οι κομματικές επιλογές ήταν αυτές που ήταν; Μήπως επειδή μια κυριακάτικη βουτιά ήταν πιο ενδιαφέρουσα; Ή από την απόγνωση του «όλοι ίδιοι είναι»;

O ερχομός του Ιουνίου σηματοδοτεί την έναρξη του θέρους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν στα δημόσια δημοτικά σχολεία της Αθήνας κοσμούσαν εκείνοι οι στρόγγυλοι χάρτες με τις εποχές του χρόνου θυμάμαι την εικόνα του Ιουνίου με τους αγρότες που θέριζαν χειρωνακτικά τους χρυσούς καρπούς από την μάνα γη, θέμα κάπως εξωτικό για παιδί της πόλης.

Για όσα παιδιά μεγάλωναν σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον και σε ένα αξιοπρεπές οικονομικό πλαίσιο, που σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν να συνεισφέρουν στα ισχνά οικονομικά της φαμίλιας τους εργαζόμενα, ο Ιούνιος ήταν ο πλέον υποσχόμενος μήνας. Τα σχολεία έκλειναν, οι υποχρεώσεις τελείωναν, η αυστηρότητα περιοριζόταν στην πίεση της μητέρας να γυρίσεις σύντομα από την αλάνα με ματωμένα τα γόνατα και στο βλέμμα του πατέρα, που κράταγε επιμελώς τα μπόσικα, στο μεσημεριανό τραπέζι, ενώ η παραλία σε περίμενε για άπειρες βουτιές.