Μέσα από ένα ποταμό κειμένων η Ορθοδοξία, εξυμνεί την ένωση άνδρα και γυναίκας με εδάφια όπως «η εν Χρηστώ ένωσις συνιστά μια μικράν εκκλησίαν»,  «θεωρείται ως ο αρχαιότερος θεσμός θείου δικαίου», «ο γάμος κατέστη εν ιερόν μυστήριον» κλπ. κλπ. Εννοείται πως αντιτίθεται στον πολιτικό γάμο, θεωρώντας τον παρέκκλιση.

Αποδεικνύεται έτσι, η ισχυρή θέση και επίδραση της Εκκλησίας, στο νεοελληνικό κράτος  και η αντίστοιχη  εξουσία που ασκεί. Τέλος πάντων, επιστρέφω στο γάμο περισσότερο ως κοινωνικό γεγονός και λιγότερο ως θρησκευτικό μυστήριο, διότι κατά την ταπεινή μου κρίση έτσι αντιμετωπίζεται από την πλειοψηφία των νέων ζευγαριών που αποφασίζουν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου.

Και τώρα που στον τόπο μας, μειώνονται, κατά πως μας λένε, τα ημερήσια κρούσματα, οι διασωληνωμένοι αλλά και το πλήθος των θυμάτων της πανδημίας ανά μέρα, επικρατεί ένα κύμα αισιοδοξίας. Ήρθησαν οι περισσότεροι περιορισμοί, ο καιρός αποκτά αυτή τη γλύκα της βαθιάς άνοιξης, και ο περισσότερος κόσμος ονειρεύεται μια κανονικότητα. Μια μετάβαση σε ένα ανθρώπινο πλαίσιο.

Υπάρχει βέβαια το ερώτημα, πως ορίζεται αυτή η κανονικότητα, πως ερμηνεύεται αυτό το ανθρώπινο πλαίσιο, τέτοιες μέρες που προετοιμαζόμεθα πυρετωδώς για το μεγάλο πείραμα ανάμεσα στη λογιστική του Τουρισμού και τη διαχείριση της Πανδημίας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αναστάσιμες καμπάνες ήχησαν ενώ υπήρχε ακόμα ανταύγεια φωτός στον δυτικό ορίζοντα. Είχε ξανασυμβεί πριν έντεκα χρόνια στο ακριτικό Δολό των έντεκα μόνιμων κατοίκων, καθώς ο παππάς ήταν ένας, τα χωριά περισσότερα και έπρεπε να τα προλάβει όλα.

Από την Πωγωνιανή και τις εσχατιές της αδούλωτης πατρίδας λοιπόν, στις ακριτικές εξοχές της  Αττικής. Μόνο που η πατρίς μετά από μια δεκαετία Μνημονίων και πάνω στην κορύφωση της Πανδημίας, μοιάζει περισσότερο με τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα των σκίτσων του Μποστ και λιγότερο με την ισχυρή Ελλάς του εκσυγχρονιστού πρώην πι εμ.

Μετά την πτώση της Χούντας και τη σύγκλιση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας στα τέλη εκείνου του δραματικού Ιουλίου του ’74,  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέθεσε το Υπουργείο Απασχολήσεως  στον Κωνσταντίνο Λάσκαρη.

Στις εκλογές του Νοεμβρίου του ’74 ο Λάσκαρης εξελέγη βουλευτής στη Β΄Αθηνών και ο πρωθυπουργός τον διατήρησε στο Υπουργείο, το οποίο μάλιστα κράτησε μέχρι το 1981. Ήταν μοιραίο σε αυτά τα οκτώ χρόνια να γίνει στόχος της αντιπολίτευσης. Για κάποιες, πιθανότατα, άστοχες δηλώσεις του μάλιστα, η αντιπολίτευση τον είχε ειρωνευτεί ότι κατάργησε τον πόλεμο των τάξεων. Επί ημερών του το Υπουργείο μετονομάστηκε σε Εργασίας.