Ως χρονογράφημα ορίζεται, ένα ελαφρύ πεζό λογοτέχνημα. Άδηλον, αν ο επιμελητής τούτου του ιστότοπου μπορέσει να επιβεβαιώσει τον ορισμό.
|
Εις εκ των μυρίων αναγνωστών (απόπειρα αυτοσαρκασμού) έστειλε εις την διεύθυνση συντάξεως τούτου του ιστότοπου (επανάληψη απόπειρας αυτοσαρκασμού), μικρόν, περιεκτικόν, σπαρακτικόν σημείωμα καταδεικνύον την ένδεια της πολιτικής μας σκηνής.
Μα και τις ανεξέλεγκτα -πλέον- λανθασμένες ατραπούς που βαδίζει ο τόπος μας. Για όσους, τέλος πάντων αυτό το «μας» έχει ακόμα κάποια ισχύ. Ιδού λοιπόν:
|
Read more...
|
|
Αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, ο υπερδιετής πόλεμος στην Ουκρανία, η συμφορά στη λωρίδα της Γάζας, η εμπλοκή του Ιράν, για να αναφερθούν μόνο τα πρόσφατα και πλησιέστερα, δεν γεννήθηκαν αφ’ εαυτής. Με λίγα λόγια η συστηματική επιδίωξη μαζικού αφανισμού αμάχων και καταστροφής των υποδομών του αντιπάλου, το απεχθέστερο δηλαδή πρόσωπο των πολέμων έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν.
Θα πρέπει να γυρίσουμε στον Νοέμβριο του 1911, όταν Γερμανικό μονοπλάνο Rumple Taube με πιλότο τον Ιταλό υποσμηναγό Giulio Gavotti πραγματοποίησε τον πρώτο εναέριο βομβαρδισμό σε όαση στο έδαφος της Λιβύης κατά τη διάρκεια της σύρραξης μεταξύ της Ιταλίας και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, το θέρος του 1914 όμοιο μονοπλάνο με Γερμανό πιλότο βομβάρδισε για πρώτη φορά το Παρίσι στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τεχνολογία, έστω και με τα πρωτόλεια εκείνα μέσα έδινε αυτές τις δυνατότητες.
|
Read more...
|
Η τελευταία φορά που η Βελγική πρωτεύουσα συνδυάστηκε ηχηρά με τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα ήταν πριν τεσσαράκοντα παρά ένα χρόνια. Τότε οι οπαδοί του τριφυλλιού δονούσαν την ατμόσφαιρα με το σύνθημα: «Βρυξέλλες, Βρυξέλλες έρχονται οι βαζέλες». Ήταν η επιθυμία τους και η ονείρωξή τους να φθάσουν στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης όπως το είχαν κάνει το ΄71. Στο τελικό δεν έφθασαν, κάτι το γκολ του Χουάν Ραμόν Πουμπλή που δεν μέτρησε στον ημιτελικό, κάτι το κοράκι, κάτι η ισχύς τα Anfield, το όνειρο παρέμεινε όνειρο. Στην περίπτωση που το τριφύλλι δεν είχε φορτωθεί εκεί μέσα με τέσσερα τεμάχια και είχε περάσει στον τελικό, θα ζούσαν ακόμα εκείνες οι 40 ψυχές που χάθηκαν στο Χέϋζελ στις 29 Μαΐου του 1985.
Αιφνιδίως χθες, οι Βρυξέλες ξανάσμιξαν δια ζώσης με το ελληνικό οπαδικό στοιχείο όταν δυο τρεις εκατοντάδες μαυροφορεμένοι οπαδοί του δικέφαλου του βορά συγκεντρώθηκαν έξω από το ευρωκοινοβούλιο όπου βροντοφώναξαν ελληνικότατα το: «καμιά ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» και άπλωσαν πανό ευμέγεθες που ανέγραφε: «57 murdered souls ask for justice». Ως υπότιτλο το πανό έφερε δυο ελληνικές λέξεις με ένα υποκοριστικό ονόματος και ένα γενετήσιο ρήμα. Άδηλον το κατά πόσο έγινε κατανοητό από την διεθνή κοινότητα της Βελγικής πόλεως. Οι οπαδοί βρίσκονταν εκεί για το παιχνίδι της ομάδας τους με την Μπρουζ. Αξιοσημείωτον το γεγονός ότι σε διαφορά αθλητικά φόρα αρκετοί Ολυμπιακοί επαίνεσαν την κίνηση. Πρωτοφανές.
Λίγες μέρες νωρίτερα οι οπαδοί του Παναιτωλικού άπλωσαν ένα άλλο πανό: «Μαρία όρμα τους, καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Αναφορά στην Μάνα που έχασε το κορίτσι της και σκαρφαλώνει το Γολγοθά της παλεύοντας με τέρατα. Μια πρώτη, απλοϊκή σκέψη που αυθόρμητα έρχεται είναι ότι, η κυβέρνηση που κατάφερε να πολιτικοποιήσει οπαδούς και μάλιστα με τόση ένταση, δεν μπορεί να έχει καλό τέλος. Συνήθως οι κυβερνήσεις επιδιώκουν το έτι περαιτέρω ύπνωση των οπαδών. Επί τούτου και το σύνθημα: «Τόση μπάλα ούτε στη χούντα».
|
Read more...
|
Αρκετά χρόνια νωρίτερα το κέντρο τη Αθήνας, ήταν πολύ οικείο. Ταυτόχρονα, συχνά ήταν ενδιαφέρον και γοητευτικό, σπανιότερα αγχωτικό ένεκα κυκλοφοριακού, ή αποπνιχτικό λόγω θερμοκρασιών. Μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα βρισκόμουν εκεί σχεδόν καθημερινώς. Κυρίως κατά τη διάρκεια της ημέρας. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι το ήξερα σχετικά καλά. Στην μνήμη μου είχε πακτωθεί τεράστιος όγκος εμπειριών, εικόνων και συνηθειών για ένα χρονικό διάστημα σαράντα ετών.
Όμως, σημαντικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου προοδευτικά με απομάκρυναν από αυτό που θεωρούσα ότι γνώριζα καλά. Εξίσου προοδευτικά, μεν, γοργά δε, αυτό που όριζα ως κέντρο, άλλαζε. Πρωί Κυριακής, μεσαία σχόλη τριημέρου με μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της πόλης να έχει αναχωρήσει για να θορυβήσει και την ευρύτερη επαρχία, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για να ξαναγνωριστούμε. Όπερ και εγένετο. Ακολουθούν ολίγαι εντυπώσεις.
|
Read more...
|
Πίσω στα τέλη του Φλεβάρη του 2022, το παιδί ενός φίλου, ποδηλάτης επιπέδου προεθνικής ομάδας, φοιτητής στην Πολυτεχνική του Α.Π.Θ. είχε ένα σοβαρότατο τροχαίο, με το ποδήλατο, και οι ιατροί δεν άφηναν πολλές πιθανότητες επιβίωσης, καθώς υπέφερε από σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, χώρια τα κατάγματα στα άκρα και στα πλευρά. Ο σχεδόν συνομήλικος φίλος μου έφυγε σαν τρελός, μαζί με τη σύζυγό του και μητέρα του παιδιού τους, οδικώς για τη Θεσσαλονίκη. Εννοείται ότι στο δρόμο τον σταμάτησαν για υπερβολική ταχύτητα, του την χάρισαν διότι κάπου υπάρχει και ανθρωπιά, έφτασε στο νοσοκομείο και το ζευγάρι άρχισε να βιώνει το Γολγοθά του.
Όλα τα άλλα προβλήματά τους, που δεν ήταν και ήσσονος σημασίας, ξεχάστηκαν, όλες οι προτεραιότητες παραμερίστηκαν και στην καθημερινότητα αυτού του ζευγαριού πλέον, υπήρχε ένα, μόνο ένα θέμα. Το παιδί. Από κοντά και η μικρότερη αδελφή του πολυτραυματία, τελειόφοιτη στο Φαρμακευτικό της Αθήνας που βίωνε το συμβάν. Κι έτσι μια μέρα σαν σήμερα, πριν δυο χρόνια, μαζί με έναν άλλο φίλο, αφού μας έδωσε η θυγατέρα κάτι ρούχα, κάτι χρειώδη, βγήκαμε στην εθνική αρτηρία προς βορά για να τα ανεβάσουμε στο ζευγάρι στη Θεσσαλονίκη.
|
Read more...
|
|
|
|
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Next > End >>
|
Page 4 of 19 |