Διήγημα βγαλμένο από τα σπλάχνα της καθημερινότητας. Γλυκόξινο, αισιόδοξα απαισιόδοξο, αληθινά ανθρώπινο. Απ΄τη καλή κι απ' την ανάποδη (κεφάλαιον πρώτο: περί Κλέους, αφήγηση)

Δέχτηκα την μήνιν, πολύ, δικού μου ανθρώπου, για τις απόψεις μου υπέρ των μετρητών. Που υποστηρίζω δηλαδή, την συναλλαγή με μετρητό, που δεν χωνεύω το πλαστικό χρήμα, που με ενοχλούν οι συναλλαγές με Pos, οι κάρτες και τα τοιαύτα.

Πήγε, λοιπόν, ο δύσμοιρος να κάμει μια χειρουργική επέμβαση ρουτίνας. Τριαντόσα χρόνια καταβάλει τα ασφάλιστρα σε ιδιωτική εταιρεία, προκειμένου να έχει μια έξτρα φροντίδα, αν χρειαστεί. Εσχάτως δε, με πολύ ζόρι καθότι έχουν ενσκήψει Μνημόνια και όλα τα βασανιστικά παρελκόμενα.

Το σπίτι μου το πατρικό, βρισκόταν ανάμεσα σε μια βαρελοποιία και ένα ταπητοκαθαριστήριο. Από την βαρελοποιία διατηρώ πολύ αχνές αναμνήσεις καθότι γρήγορα παραδόθηκε στους οδόντας της αντιπαροχής, κατά τη διάρκεια της επελαύνουσας πρώτης οκταετίας του, αργότερα αποκληθέντος, Εθνάρχου. Βρέφος με παρέλαβε, πρωτάκι στο Δημοτικό με άφησε, εκείνη η πρώτη του περίοδος στην Εξουσία.

Από το ταπητοκαθαριστήριο όμως, διατηρώ πιο συγκροτημένες μνήμες. Βρισκόταν σε εκείνες τις γειτονιές, μέσα στις γειτονιές. Όπου σε ένα ελεύθερο κεντρικό χώρο, παρατάσσονταν περιμετρικά καμαρούλες που φιλοξενούσαν φτωχούς πολίτες. Δεν ήταν απαραίτητη η ύπαρξη τρεχούμενου νερού, ούτε η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, σε κάθε καμαρούλα, από τις οποίες οι πιο λουσάτες, είχαν  κουζινάκι με ένα καμινέτο, ή κάποιο δεύτερο μικρό χώρο. Εννοείται ότι υπήρχαν κοινές τουαλέτες, αν και τότε η δόκιμη έκφραση ήταν αποχωρητήριο, ή μέρος. Για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους η μάνα μου, αποκαλούσε αυτές τις οικιστικές συνθέσεις ως Αβησσυνία.