Λίγο πριν τις επτά το πρωί, το λιμάνι του Πειραιά είναι μια πολύ ζωντανή σκηνή τούτη την εποχή. Τα πλεούμενα γεμίζουν τα κήτη τους με οχήματα, τα καταστρώματα με ταξιδευτές και αναχωρούν φουριόζικα για το Αρχιπέλαγος. Πιασιάρικα ονόματα, χτυπητά χρώματα, σύγχρονες γραμμές αλλά αρκετά άσχημα τουλάχιστον σε σύγκριση με τα κλασσικά ποστάλια.

Τα πληρώματα ντυμένα στα θερινά «λευκά» προσπαθούν να είναι ευγενικά, οι λιμενικοί στα μπλέ επιχειρούν να παραμείνουν βλοσυροί και ένα βοριαδάκι άκρως καλοδεχούμενο, δροσίζει τις πρώτες ώρες της μέρας.

Τα εκδοτήρια ήδη ανοικτά -σιγά μην κλείσουμε κι’ από το διαδίκτυο- το αγαπημένο μπουγατσάδικο αμετακίνητο τα τελευταία 39 χρόνια, διαγώνια απέναντι από τον Η.Σ.Α.Π. και μετά από όλη τη τελετουργία, το δίτροχο σταματά μαλακά πάνω στο ντόκο δίπλα στην κίτρινη μπίντα.

Οι μέρες ολοένα μικραίνουν, το φως λιγοστεύει. Οι σκιές μακραίνουν και ο ουρανός όταν δεν είναι βαρύς αποκτά όλες τις μελαγχολικές αποχρώσεις.

Το κρύο κυριαρχεί κάνοντας τις νύκτες πιο μεγάλες, η φύση είναι σε περιστολή και σε κάθε περίπτωση δεν είναι μια εποχή που εμπνέει ιδιαίτερη αισιοδοξία εκτός αν συντρέχουν λόγοι ειδικοί.

Της ευρύτερης κατάστασης λαμβανομένης υπ’ όψιν, ο φετινός χειμώνας φαντάζει να τροφοδοτεί ακόμα περισσότερο κάθε πεσιμιστική διάθεση ενώ η επερχόμενη περίοδος των εορτών και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, της οποίας η γνησιότητα δικαίως αμφισβητείται, δεν βοηθά ιδιαιτέρως.

Ευκαιρίας δοθείσης, αφού μετά την παρουσίαση της νέας έκδοσης του CX-7 της Mazda κάποιος έπρεπε να κατεβάσει μια πετρελαιοκίνητη έκδοση του μοντέλου από τη Βασιλίτσα των Γρεβενών στην πολύπαθη πρωτεύουσα η απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι αρνητική καθώς η καθόλου συντομοτέρα οδός που ακολουθήθηκε ήταν βέβαιο ότι θα γεννούσε ενδιαφέρουσες σκέψεις και αντίστοιχες εικόνες,

Ας δούμε και ας ακολουθήσουμε κάποιες από αυτές.

Μια σπονδυλωτή ιστορία, από το Δεκαπενταύγουστο, στους άδειους δρόμους της πρωτεύουσας.