Έλαβε χώρα σε ημιυπόγειο κουτούκι. Καισαριανή μεριά. Όλα τα κουτούκια που σέβονται εαυτόν και παράδοσιν οφείλουν να είναι ημιυπόγεια. Βροχερό βραδάκι. Η βρόχα δεν έπιπτε πια στρέιτ θρού, όπως θα έλεγε ο Ζαμπέτας, αλλά η υγρασία είχε μουλιάσει το σύμπαν.

Κάθισαν και οι δυο απέναντι μου. Δεξιά ο νεότερος αριστερά ο πρεσβύτερος. Εκατόν έντεκα, το σύνολο των χρόνων τους. Ήκουσα μετά προσοχής τις απόψεις τους για την προηγούμενη σε αυτούς αναφορά. Θυμίζω: Ποιοι ήμαστε. Τα πρώτα καραφάκια, όδευαν ήδη προς αφανισμόν.

Είπαν ότι ήθελαν, με τρόπο χιουμοριστικό, συνεφώνησαν δε και οι δυο στο τάχα άστοχο της τοποθέτησης: «Δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός, ό,τι ο ένας είναι στα τέλη της επαγγελματικής του ζωής, ο άλλος στην πιο γόνιμη περίοδο της».

Ο φερόμενος στα τέλη, εξεμάνη με εκφράσεις του τύπου:
- «εγώ ρε στα τέλη;»
αγνοώντας ότι βρίσκεται στα μέσα της έκτης δεκαετίας της ζωής του. Άλλο θέμα αν το παρουσιαστικό του κρύβει μια δεκαπενταετία από την ημερομηνία της ταυτότητας του, ο δε άλλος, φλερτάροντας , κατά δήλωσίν του, με την κατάθλα ερώτησε:
- «εγώ στην πιο παραγωγική;»
ξεχνώντας και αυτός, ότι στα σαρανταφεύγα ο κάθε σοβαρός επαγγελματίας κατέχει έναν χρυσό συνδυασμό εμπειρίας και ζωτικότητας. Πέραν από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος, στα μάτια μου είναι υπόδειγμα εργατικότητας.

Τέλος πάντων, στο διπλανό τραπέζι εκαθόταν ένας νεαρός, επιτομή του άσματος του Γιάννη Παπαϊωάννου, «ένας άνδρας δέκα γυναίκες». Δέκα δεν ήταν αλλά πέντε ήταν. Κατέφθασε λοιπόν και η έκτη, η οποία έτυχε να είναι νοστιμοτέρα όλων των υπολοίπων, με ένα περίεργο  χρώμα οφθαλμών, δέρματος και μαλλιών, σε κάποιο ανοικτό μελί. Ήτο δε και καλλίπυγος. Νεαρά με σφρίγος, και κράνος ανά χείρας.

Για ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του μήνα, προσπάθησα -επί ματαίω- να βρεθούμε με δύο συναδέλφους μου, με την ευρύτερη έννοια του όρου, από τον Πήγασο. Την μοναδική φορά που ευθυγραμμίστηκαν εκείνοι, αδυνατούσα εγώ. Πέρα από την δεδηλωμένη συμπάθειά μου για τους χαρακτήρες τους, ήθελα και θέλω ακόμα να γίνει αυτή συνάντηση, για ένα ακόμα λόγο.

Ήταν δυο, ας τους χαρακτηρίσω, όχι αμελητέα στελέχη, μέσα στον εκδοτικό οργανισμό. Ο ένας με τριακονταετή παρουσία σε καίριο πόστο, ο άλλος για πιο βραχύ χρονικό διάστημα, αλλά με εξίσου υπεύθυνες αρμοδιότητες. Εκτιμώ ότι και οι δύο ήταν συνεπείς, παραγωγικοί επαγγελματίες και πρωτίστως έντιμοι άνθρωποι. Ένα άλλο κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν το (μανιωδώς) καπνίζειν όπως και η αδυναμία, παρά την επιθυμία τους, να απαλλαγούν από αυτό.

Ο επιπλέον λόγος που προσπάθησα να βρεθούμε, ήταν, διότι ήθελα να καταλάβω γιατί στα προβλήματα του Πήγασου η αντίδρασή τους ήταν  διαφορετική. Δεν εννοώ την αντίδραση για το μέλλον τους. Που θα βρουν απασχόληση, πως θα αντιμετωπίσουν την κρίση κλπ. Εννοώ στον τρόπο που στάθηκαν απέναντι στην εργοδοσία και στον ιδιοκτήτη του συγκροτήματος.

Για να το ξεκινήσουμε από την πολύ αρχή, τον πιο υψηλό βαθμό στο απολυτήριο του Γυμνασίου, τον είχα στα Νέα Ελληνικά. Ήταν το αστρονομικό, για μένα, 15 (δεκαπέντε), αφού τέσσερα μαθήματα ήταν στη βάση και τα υπόλοιπα έξι όχι πάνω από το δεκατρίο (13.) Το αυτό και για την βαθμολογία στο αποκαλούμενο και ακαδημαϊκό, όπου το μάθημα το οποίο απέσπασε τον πιο καλό βαθμό ήταν η έκθεση, που συγκέντρωσε 50% περισσότερες μονάδες από το επόμενο καλύτερο μάθημα. Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι ανάμεσα στο γράψιμο και στην ταπεινότητά μου, υπήρχε ένα είδος έλξης. Η οποία στο μέλλον ολοένα και θα ενισχυόταν.

Όσο κοντά κι αν ήρθαμε όμως, η έλξη δεν επισημοποιήθηκε. Διότι ήταν αυτοσκοπός. Δεν ήταν ένα σκαλοπάτι, για να ανέβεις στο επόμενο. Για να γίνεις π.χ. επιχειρηματίας, τηλεπερσόνα, πολιτικός, ομιλάρχης. Έτσι δεν έγινε γάμος, οικογένεια και κοινόχρηστα, μήτε σύμφωνο ζωής. Καθόλου τυχαίο βέβαια, αφού το δοκιμάσαμε σχεδόν δέκα φορές, φθάσαμε κοντά, αλλά Δεν. Έγινε όμως κάτι ουσιαστικότερο. Eρωμένη. Διατήρησε μέσα της, το φτερούγισμα στο στήθος, τη φούντωση που νιώθεις αλλαχού, το πνευματικό κέντρισμα, την έντονη συγκίνηση, αλλά και το βαθύ έρεβος που χωρίζει τους εραστές όταν το κλίμα αντιστρέφεται.

Και το κλίμα αντιστρεφόταν συχνά. Αυτό ήταν που καθόριζε και το πλαίσιο της σχέσης. Το κλίμα, ο περιβάλλον χώρος. Δεν κάνω απόπειρα να αποποιηθώ τις ευθύνες μου. Τα αντιμετώπιζα πριν 41 χρόνια με την πρώτη μας επαφή, μα τα αντιμετωπίζω και σήμερα, τούτα τα θέματα, με την αφέλεια εφήβου. Δεν βλέπω αυτό που υπάρχει. Βλέπω αυτό που θα ήθελα να υπάρχει. Ολέθριο σφάλμα και αθεράπευτη τακτική. Μα όποιος πιστεύει ότι οι σχέσεις με τις ερωμένες κινούνται σε  διαφορετικό επίπεδο, λανθάνει. Δεν κατέχει το άθλημα. Βεβαιότατον, τούτο. Ο έρως, δεν είναι επάγγελμα.

Εκτός Αθηνών βρισκόμουν, κατά τη διάρκεια του ζεστού αυτού Σαββατοκύριακου του γλυκύ Σεπτέμβρη, όταν έφτασε η είδηση της επανέκδοσης του «Εθνους».

Όχι ότι η ταπεινότητά μου υπήρξε σαρξ εκ σαρκός, του πάλαι ποτέ μεγάλου εκδοτικού ονόματος, αλλά μοναδικό κομμάτι των τελευταίων εννέα επαγγελματικών μου χρόνων, όπως και να το δούμε, υπήρξε. Έτσι, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι αδιάφορο.

Δομημένο, μέχρι τον Ιούνιο, πολύ διαφορετικά απ’ ότι η σημερινή του μορφή σε άλλο κτίριο, με άλλους επιχειρηματίες, άλλα ονόματα, και διαφορετικά στάνταρτς.

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην επιθυμία να προμηθευτώ αυτό το νο 1 φύλλο της τρίτης περιόδου, τούτης της νέας απόπειρας και ακολούθως να αρχειοθετηθεί, μαζί με όλα τα υπόλοιπα πρώτα τεύχη ή φύλλα άλλων εκδοτικών προσπαθειών.