Και εκεί που χαζεύω τη δύση, ευτυχισμένη  μοναχική ψυχή σ’ ολάκερη βουνοπλαγιά, δίπλα στη μηχανική ψυχή  που μ’ ανέβασε εκεί πάνω με στακάτο, δίχρονο, μονοκύλινδρο ήχο, αρχίζει το κουδούνισμα.

Αυτή η συσκευή που φωτογραφίζει, στέλνει μηνύματα, λαμβάνει email,  παίζει μουσική, ηχογραφεί, σε καθοδηγεί στους δρόμους, που ενίοτε λειτουργεί και ως τηλέφωνο, κουδούνιζε ανακατεύοντας τη σιγαλιά της δύσης.  Νούμερο άγνωστο. Ποιος να 'ναι και τι να θέλει;

Υπάρχουν πρόσωπα που έχουν την πολυτέλεια να ξοδέψουν ευκαιρίες, να γυρίσουν την πλάτη τους σε πολλά, να θυσιάσουν άλλα τόσα σε ιδεολογικούς βωμούς. Μα κάτι τέτοιο δεν γίνεται αβρόχοις ποσίν. Διότι μπορεί το τραπέζι να μην είναι άδειο, μπορεί το σπιτικό να μην παγώνει στο καταχείμωνο, όπως επίσης, μπορεί το μηχανάκι να έχει καύσιμα για τσάρκες, συνεπώς δεν συνιστά ηρωισμό το να ανέβεις κόντρα στο ρεύμα. Aλλά:

α. Για όσους συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, υπάρχει η απογοήτευση που τους συνοδεύει ότι δεν έκαμαν και πολλά ώστε να διορθώσουν όσα τους φαίνονται λανθασμένα. Τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα. Έχουν συνεπώς μια υπευθυνότητα για την διαιώνιση των στραβών.
β. Το δε κενό που δημιουργείται με την δική τους αποχώρηση, καλύπτεται, κατά τεκμήριο, από χειρότερο υλικό. Συνεπώς η υπόθεση λανθάνει ακόμα περισσότερο.

Αντίδοτο σε τούτη την αυτοκριτική αποτελούν τα εξής:

α. Δεν κάνουν όλοι για όλα. Άλλος θα σπρώξει, άλλος θα τραβήξει, άλλος θα στηρίξει, άλλος θα φωνάξει, άλλος θα σιωπήσει, άλλος θα γκρεμίσει, άλλος θα χτίσει. Κάθε δράση, κάθε κίνηση είναι χρήσιμη, κάτι έχει να δηλώσει.
β. Αφού κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχεις τη δυνατότατα να αλλάξεις τον κόσμο, τουλάχιστον μην αφήσεις τον κόσμο να σε αλλάξει. Κι αυτό, δεν είναι καθόλου αμελητέο.

Πάμε και στην ουσία τώρα, μέσα από παραδείγματα.

Έλαβε χώρα σε ημιυπόγειο κουτούκι. Καισαριανή μεριά. Όλα τα κουτούκια που σέβονται εαυτόν και παράδοσιν οφείλουν να είναι ημιυπόγεια. Βροχερό βραδάκι. Η βρόχα δεν έπιπτε πια στρέιτ θρού, όπως θα έλεγε ο Ζαμπέτας, αλλά η υγρασία είχε μουλιάσει το σύμπαν.

Κάθισαν και οι δυο απέναντι μου. Δεξιά ο νεότερος αριστερά ο πρεσβύτερος. Εκατόν έντεκα, το σύνολο των χρόνων τους. Ήκουσα μετά προσοχής τις απόψεις τους για την προηγούμενη σε αυτούς αναφορά. Θυμίζω: Ποιοι ήμαστε. Τα πρώτα καραφάκια, όδευαν ήδη προς αφανισμόν.

Είπαν ότι ήθελαν, με τρόπο χιουμοριστικό, συνεφώνησαν δε και οι δυο στο τάχα άστοχο της τοποθέτησης: «Δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός, ό,τι ο ένας είναι στα τέλη της επαγγελματικής του ζωής, ο άλλος στην πιο γόνιμη περίοδο της».

Ο φερόμενος στα τέλη, εξεμάνη με εκφράσεις του τύπου:
- «εγώ ρε στα τέλη;»
αγνοώντας ότι βρίσκεται στα μέσα της έκτης δεκαετίας της ζωής του. Άλλο θέμα αν το παρουσιαστικό του κρύβει μια δεκαπενταετία από την ημερομηνία της ταυτότητας του, ο δε άλλος, φλερτάροντας , κατά δήλωσίν του, με την κατάθλα ερώτησε:
- «εγώ στην πιο παραγωγική;»
ξεχνώντας και αυτός, ότι στα σαρανταφεύγα ο κάθε σοβαρός επαγγελματίας κατέχει έναν χρυσό συνδυασμό εμπειρίας και ζωτικότητας. Πέραν από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος, στα μάτια μου είναι υπόδειγμα εργατικότητας.

Τέλος πάντων, στο διπλανό τραπέζι εκαθόταν ένας νεαρός, επιτομή του άσματος του Γιάννη Παπαϊωάννου, «ένας άνδρας δέκα γυναίκες». Δέκα δεν ήταν αλλά πέντε ήταν. Κατέφθασε λοιπόν και η έκτη, η οποία έτυχε να είναι νοστιμοτέρα όλων των υπολοίπων, με ένα περίεργο  χρώμα οφθαλμών, δέρματος και μαλλιών, σε κάποιο ανοικτό μελί. Ήτο δε και καλλίπυγος. Νεαρά με σφρίγος, και κράνος ανά χείρας.

Για ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του μήνα, προσπάθησα -επί ματαίω- να βρεθούμε με δύο συναδέλφους μου, με την ευρύτερη έννοια του όρου, από τον Πήγασο. Την μοναδική φορά που ευθυγραμμίστηκαν εκείνοι, αδυνατούσα εγώ. Πέρα από την δεδηλωμένη συμπάθειά μου για τους χαρακτήρες τους, ήθελα και θέλω ακόμα να γίνει αυτή συνάντηση, για ένα ακόμα λόγο.

Ήταν δυο, ας τους χαρακτηρίσω, όχι αμελητέα στελέχη, μέσα στον εκδοτικό οργανισμό. Ο ένας με τριακονταετή παρουσία σε καίριο πόστο, ο άλλος για πιο βραχύ χρονικό διάστημα, αλλά με εξίσου υπεύθυνες αρμοδιότητες. Εκτιμώ ότι και οι δύο ήταν συνεπείς, παραγωγικοί επαγγελματίες και πρωτίστως έντιμοι άνθρωποι. Ένα άλλο κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν το (μανιωδώς) καπνίζειν όπως και η αδυναμία, παρά την επιθυμία τους, να απαλλαγούν από αυτό.

Ο επιπλέον λόγος που προσπάθησα να βρεθούμε, ήταν, διότι ήθελα να καταλάβω γιατί στα προβλήματα του Πήγασου η αντίδρασή τους ήταν  διαφορετική. Δεν εννοώ την αντίδραση για το μέλλον τους. Που θα βρουν απασχόληση, πως θα αντιμετωπίσουν την κρίση κλπ. Εννοώ στον τρόπο που στάθηκαν απέναντι στην εργοδοσία και στον ιδιοκτήτη του συγκροτήματος.