Τούτες οι μέρες σαν να έρχονται ανάμεσα από τις αγωνίες των περισσότερων να μην ξεχάσουν να φανούν συνεπείς στα συνήθη ευχολόγια, μαζί με το επιβεβλημένο καταναλωτικό όργιο της εποχής, καθώς και την σχεδόn υποχρεωτική εορταστική διάθεση που ενισχύεται με κάθε μέσον που υφίσταται.

Σε ένα τόπο που παλεύει τα τελευταία δέκα χρόνια με, αποδεδειγμένα αποτυχημένα, Μνημόνια, και με μια Πανδημία που σοκάρει ολάκερο τον πλανήτη, είναι να απορείς πως μπορεί κάποιος να αμύνεται της κυβερνητικής εξουσίας που ασκεί και πως, ακόμα περισσότερο, κάποιοι άλλοι επιθυμούν διακαώς να τον διαδεχτούν στη θέση του. Όλο αυτό δε, με τους χειρότερους των τρόπων, αν υποτεθεί ότι σε αυτές τις διαδικασίες έχουν ποτέ υπάρξει και καλοί τρόποι. Φαντάζει ως ο ορισμός του παραλόγου.

Μολοντούτο έχουν υπάρξει, εδώ στην πατρίδα μας, πολύ – πολύ χειρότερα Χριστούγεννα. Το ’22, το ’44, και αρκετά άλλα που οι τυχερές γενιές μας δεν βίωσαν. Και δεν είναι απαραίτητη η μαζική καταστροφή ή το θανατικό για να απομακρύνουν τα Χριστούγεννα από το βασικό τους σενάριο.

Ένεκα οι μέρες, ξανάπεσε στα χέρια μου το μικρό διήγημα του Jack London, Χριστούγεννα στο Κλοντάικ. Αφορά την εξιστόρηση των Χριστουγέννων δυο αδελφών, σε ένα περιβάλλον αδιανόητα σκληρό και θανατερά παγωμένο, στα βορειοδυτικά εδάφη των εκβολών του ποταμού Στιούαρτ, στα τέλη του 19ου αιώνα, πάνω στον πυρετό της εξόρυξης χρυσού.

Η μέρα δεν αναμένεται ούτε ιδιαίτερα εορταστική, ούτε ιδιαίτερα πλούσια, όσο κι αν θέλουν τα αδέλφια να δημιουργήσουν ένα τεχνητό κλίμα, ως προς τούτο. Κι όμως από μια αλληλουχία συμπτώσεων γεννιέται, για τα μέτρα της εποχής και των συνθηκών, μια ευχάριστη, ανθρώπινη, ζεστή ατμόσφαιρα όπου τον πρώτο λόγο έχουν η απροσδόκητη εμφάνιση καλοπροαίρετων προσώπων και ενός πλούσιου χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.

Στην προηγούμενη ανάρτηση με την αφορμή της έκδοσης «Ένα σκοτεινό δωμάτιο», έγινε λόγος για δυο Αμερικανούς διπλωμάτες που υπηρέτησαν στην Αθήνα ως πρέσβεις. Για τον J. E. Peurifoy που ηγήθηκε της διπλωματικής αποστολής από τις 25 Σεπτεμβρίου του 1950 έως τις 9 Αυγούστου του 1953 και τον H. J. Tasca που ανέλαβε στις 20 Δεκεμβρίου του 1969 και παρέδωσε στις 16 Σεπτεμβρίου του 1974. Και οι δύο υπηρέτησαν σε δύσκολες εποχές για τον τόπο μας, αν υποτεθεί ότι υπήρξαν και εύκολες στο χρονικό διάστημα από το τέλος του Εμφυλίου έως την Μεταπολίτευση. Από ένα άσχημο παιχνίδι της τύχης, και οι δύο είχαν κοινό τέλος.

Θύματα τροχαίων δυστυχημάτων. Ο πρώτος το ‘55 στην Ταϊλάνδη όταν το Thundebird που οδηγούσε συγκρούστηκε με φορτηγό. Ο δεύτερος το '79 στη Λοζάνη όταν συγκρούστηκε σε διασταύρωση με άλλο όχημα. Και στις δυο περιπτώσεις μέσα στα αυτοκίνητα βρίσκονταν οι γιοί τους. Ο εννιάχρονος γιος του Peurifoy, Daniel έχασε τη ζωή του επί τόπου. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο 14ετής Clinton που ήταν σπαστικός, επέζησε. Ο γιος του Τasca, John, τραυματίστηκε αλλά επίσης επέζησε. Οκτώ χρόνια αργότερα κατηγόρησε ευθέως τον Dr. H. Kissinger για τον θάνατο του πατέρα του. Και τα δυο δυστυχήματα συνέβησαν μήνα Αύγουστο. Στις 12 του Peurifoy στις 22 του Tasca.

Στο μεσοδιάστημα, στις 7 Ιανουαρίου του 1957, το περιοδικό Time στην ενότητα «Θρησκεία» και τίτλο «Ο καλύτερος μαθητής», δημοσιεύει μια ιστορία από την εποχή που η οικογένεια των Peurifoys βρισκόταν στην Ελλάδα. Να τεθεί υπόψη ότι μεγάλος γιος o Clinton, που είχε και το πρόβλημα ήταν συνομήλικος με τον Κωνσταντίνο, γεννημένοι και οι δυο το 1940,  και συχνά βρίσκονταν με τον τότε διάδοχο, στα ανάκτορα.  Το άρθρο στο Time είχε ως εξής: