Για να είμαι απολύτως ειλικρινής τον Πέτρο Τατσόπουλο, δεν τον γνώριζα. Η πρώτη εικόνα για αυτόν, ήρθε μέσα από τα έγκατα  του τέρατος του διαδικτύου, από εκείνη τη δήλωση του, περί μισής Αθήνας. Αναμενόμενο ήταν ό,τι το φτηνό, το πολωτικό κλίμα που κυριαρχεί, θα έσπευδε να την εκμεταλλευτεί.

Συνέχιζα να μην τον γνωρίζω και αναρωτιόμουν αν ήταν άλλη μια περίπτωση ενός ρηχού φαφλατά ή ένα ακόμα θύμα του Μινώταυρου της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας.

Έως ότου η μητέρα μου, βασικός χορηγός βιβλίων, μου άφησε το, από το 2006 και, θεωρούμενο από τις καλύτερες του δουλειές του: “Η καλοσύνη των ξένων”.

Αν δεν είχε συμβεί εκείνος ο θόρυβος με τη συγκεκριμένη δήλωση, ομολογώ ότι θα είχα μικρότερη πρεμούρα για την “καλοσύνη”. Ένας σημαντικός λόγος που το διάβασα άμεσα, παραμερίζοντας μάλιστα μια άλλη ανάγνωση, ήταν η επιθυμία μου, να φθάσω σε ένα συμπέρασμα, για την ταυτότητα του συγγραφέα.

Όχι δηλαδή τώρα που το διάβασα, δήθεν κατέχω τα του χαρακτήρα του, αλλά τέλος πάντων έχω μια εικόνα, κυρίως διότι, η αφήγηση του Τατσόπουλου στο συγκεκριμένο πόνημα έχει να κάνει την ίδια του τη ζωή.

Ασυνήθιστη κατάσταση παιδιού, ο συγγραφέας. Ανήκε στις περιπτώσεις των υιοθετημένων παιδιών και έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα, με ακόμα πιο ασυνήθιστο τρόπο. Ερευνώντας το θέμα μόνος, στα τελειώματα της εφηβείας του.

Έκτοτε, έπρεπε επίσης μόνος να διαχειριστεί το εύρημά του, που όπως εύλογα αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, έδωσε ένα ισχυρό πλήγμα στις ισορροπίες του. Όσοι βιάστηκαν να υποθέσουν ότι είναι μια δακρύβρεκτη ιστορία που ξεκινά τη δεκαετία του ΄60 και τελειώνει λίγο μετά τη μεταπολίτευση, κάνουν λάθος.

Ο Τατσόπουλος με λόγο κατανοητό, σχεδόν λαϊκό, χωρίς όμως να παραλείπει να δίνει διαπιστευτήρια των ταξιδιών της γνώσης του, συχνά με εύμορφα λεκτικά σχήματα, ακολουθεί ένα δρομολόγιο διάστικτο από χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ενίοτε και κυνισμό, χωρίς να ξεχνάει και τα δράματα που ενυπάρχουν σε κάθε βίο.

Έχοντας εκδοθεί πριν 30 ακριβώς χρόνια από τον ΚΑΚΤΟ, του πρόσφατα απωλεσθέντα Οδυσσέα Χατζόπουλου, οι «σπαζοκεφαλιές στον ουρανό» αποτελούν άλλο ένα δείγμα καθαρού Σκαρίμπα.

Αποτελείται από 25 «αντιδιηγήματα». Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς ('84), ο μπάρμπα Γιάννης εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας, έτσι πέντε χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία τους, οι σπαζοκεφαλιές ξανακυκλοφόρησαν εν της απουσία του.

Ο συγγραφέας καταδύεται στα πιο δύσκολα και περίπλοκα προβλήματα που ταλανίζουν τις ανθρώπινες περιέργειες και αγωνίες.

Το κάνει με την ιδιότυπα ζωντανή του γλώσσα και παραμένει, εκκεντρικός, αιρετικός, παράδοξος και ως εκ τούτου ξεχωριστός, γοητευτικός αλλά και μοναχικός.

Ιδού λίγα δείγματα:

Από το: Η «Α-ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΙΣ ΠΡΑΓΜΑΣΙ

«Η τύφλα, η αμάθεια, η δεισιδαιμονία, και ο κοπαδισμός μαστίζουν ανελέητα τη θρησκευόμενη ανθρωπότητα. Η Θεουσάνικη «α-θεολογία» για τα Συμφέροντα, μώραναν το Θείον άλαςτων μυαλών, την κρίση, την λογική του ανθρώπου.»

Από το: ΟΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ

«Νομίζουμε γενικά, εκτός βέβαια των ειδικών (παρά το από τον Οσκαρ Ουάιλντ ειπωθέν ότι ειδικότης = συμπεπυκνωμένη άγνοια επί του ορισμένου θέματος – όλες σχεδόν τις αστρονομικές ανακαλύψεις έκαμαν ερασιτέχνες!)

Από το: ΟΡΚΟΣ ΣΤΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ

- Μα τι είναι η ομορφιά; με διακόπτει ο κυρ Τράντος

- «Η ερώτησις του τυφλού!» κατά τον Αριστοτέλη του λέω.

Η πορεία του συγγραφέα είναι γνωστή. Πολυγραφότατος με ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση που δίχως άλλο, επηρέασε, όρισε τη γραφή του. Τούτο δεν αποτελεί κατηγορία αλλά προσδιορισμό. Εξ άλλου, η Ιστορική επιστήμη συχνά επιδέχεται διάφορες ερμηνείες σε ότι αφορά την αφήγηση των πεπραγμένων, γεγονός απότοκο της είτε της ιδεολογίας του συγγραφέα, είτε της προσωπικής του πορείας, είτε και των δύο.

Αποδεχόμενοι συνεπώς όλα τα παραπάνω, η ανάγνωση γίνεται ευκολότερη. Ο Κορδάτος γράφει απλά, όχι απλοϊκά. Τούτο δεν σημαίνει ότι είναι αντιεπιστημονικός. Στόχος του είναι να γίνεται κατανοητός από τις λαϊκές μάζες. Επιθυμία του είναι να μπορέσει να φθάσει στο φτωχότερο πνευματικά Έλληνα, που γνωρίζει όμως ανάγνωση και να του περάσει τα μηνύματα, να φωτίσει το παρελθόν με τον τρόπο που εκείνος κρίνει σωστό. Το καταφέρνει.
Οι επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα, εκδίδονται για πρώτη φορά το 1946. Πιθανότατα δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή. Είναι η εποχή που ξεσπάει ο Εμφύλιος. Οι πολίτες που συντάσσονται με το αριστερό κίνημα πρέπει να έχουν γνώση και κίνητρο.

Η αφήγηση ξεκινά από τον 16ο αιώνα με την εξάπλωση του Αγγλικού εμπορίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Μας ενημερώνει μάλιστα ότι τον μισθό του άγγλου πρεσβευτή στην Πόλη τον κατέβαλε από το ταμείο της η Company of Mercants of the Levant, μια κοινοπραξία Άγγλων εμπόρων. 
Μας μιλά για τις συνθήκες του Κάρλοβιτς και του Κιουτσούκ Καϊναρτζή και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο αγγλικός φιλοτουρκισμός ήταν καμουφλαρισμένος ιμπεριαλισμός.

Κάνει λόγο για τις βίαιες Αγγλικές παραβάσεις στα Επτάνησα και το καταχθόνιο πούλημα της Πάργας. Ακολούθως αναλύει τη στάση της Αγγλίας στον αγώνα του '21, την περιφρόνηση με την οποία ο αγγλικός παράγοντας αντιμετώπιζε τα Ελληνικά θέματα: Μια από τις πολλαπλές ενδείξεις που καταθέτει είναι και η δήλωση του λόδου Londonderry, ο οποίος φέρεται ειπών πως:

Ο συγγραφέας θεωρείται εξέχουσα μορφή της αποκαλούμενης και δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς της ελληνικής πεζογραφίας. Δεν μπορώ να πω ότι έχω το απαιτούμενο βάθος ώστε να αξιολογήσω συνολικά το έργο του, καθότι το « Βιοτεχνία υαλικών» είναι μόλις το πέμπτο βιβλίο του που διαβάζω μετά από: «Το κουρείο», «Ο ωραίος λοχαγός », «Η φανέλα με το εννιά», «Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω». Περιέργως είναι και το αρχαιότερο από τα πέντε. Ως ελάχιστη προσπάθεια πιο οικουμενικής προσέγγισης, θαρρώ ότι κάποια στιγμή συντόμως, οφείλω να επανέλθω με «Τα μηχανάκια» ως  πρώτη του εκδοτική προσπάθεια (1962) και βέβαια με το «Θάνατος στο Βαλπαραΐζο» που κυκλοφόρησε μισό αιώνα και ένα έτος αργότερα (2013).

Στη «βιοτεχνία υαλικών» τώρα. Γραμμένο μέσα στην περίοδο της δικτατορίας, ο Μένης χρησιμοποιεί τον «Αθηνοκεντρικό» σκελετό του, για να αφηγηθεί την ιστορία ενός ζευγαριού. Περιπλανιέται σε γωνιές της πόλης, αφηγούμενος το χρονικό, πλάθοντας τους χαρακτήρες του. Πρωταγωνίστρια τόσο ανάμεσα στο ζευγάρι, όσο και σε όλο το διήγημα είναι μια γυναίκα. Η Μπέμπα. Είναι σχεδόν το δικό της χρονολόγιο.

Μέσα από αλλεπάλληλες αναδρομές στο παρελθόν ο συγγραφέας, μας τη γνωρίζει μας φωτίζει το χαρακτήρα της. Ασφαλώς αναδεικνύει και τμήματα ιστορίας του τόπου. Υπάρχουν διάστικτα στοιχεία, τα οποία όσοι τα έχουν ζήσει τα  θυμούνται, όσοι τα έμαθαν διαβάζοντας ή ακούγοντας τα αναγνωρίζουν και για όσους είναι άγνωστη γη, αποτελεί μια  ευκαιρία, ώστε να αποκτήσουν μια πρώτη γνωριμία.

Το διήγημα δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο στενό πλαίσιο του λεκανοπεδίου, αλλά ενίοτε εκτείνεται, περιηγείται την ελληνική επαρχία, μας δίνει μια εικόνα του τόπου πριν από 40 χρόνια.

Με τον Ηλία Καφάογλου, μάλλον διαφωνώ σε περισσότερα απ' όσα συμφωνώ. Μολοντούτο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι διακονεί με ιδιαίτερη επιμέλεια, εργατικότητα και βαθύ σέβας τα ελληνικά γράμματα.

Ως εκ τούτου, ασμένως αναρτώ κείμενο του, για μια λοξή ανάγνωση στη Γυφτοπούλα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη  ή:  «τι, εντέλει, υπερασπίστηκε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος»

(αναγνώσθηκε για πρώτη φορά σε εκδήλωση την Τρίτη 28 Μαΐου 2013 στο  βιβλιοπωλείο «Το Βιβλίο»  στα Χανιά, επ’ ευκαιρία της επετείου για την άλωση της Κωνσταντινούπολης.)

«Ότε ανέτειλεν η ημέρα, η παραμονή της κθ’ Mαΐου, ουδεμία ακτίς ηλίου κατέβη να φωτίση την Aϊμάν εις το ειδωλολατρικόν εκείνο άσυλον, όπου άκουσα είχε καταφύγει. Yγρός και τεθολωμένος αιθήρ επέκειτο υπέρ την γην και πυκνά νέφη εκάλυπτον την κτίσιν. Πικρά κατήφεια εδέσποζε της φύσεως. Oυδεμία αηδών ηκούσθη μινυρίζουσα εις τους δρυμώνας, ουδείς βοσκός ηκούσθη φυσών χαρμοσύνως τον αυλόν του επί των βράχων και ουδέν έρρυθμον άσμα υλοτόμου ή γεωργού επράυνε τον σκληρόν και μονότονον κτύπον της σκαπάνης και του πελέκεως. Aπειράριθμος αγέλη μαύρων κοράκων εφάνη την πρωίαν υπεριπταμένη, αυτών αντήχησαν οι κρωγμοί απαύστως και αφού επ’ ολίγον εσκίασαν τας υψηλάς και απορρώγας του Tαϋγέτου κορυφάς, έγιναν κατά μικρόν άφαντοι, διευθυνθέντες προς τα βορειοανατολικά. Oυδέν άλλο πτηνόν εφάνη ιπτάμενον ή ηκούσθη κελαδούν. Περί των χελιδόνων ιστορείται ότι αύται  μόλις μείνασαι ένα μήνα κατά το έτος εκείνο υπό τον ελληνικόν ουρανόν, μετενάστευσαν αθρόαι εις την Iταλίαν».

Έτσι αρχίζει το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος  Γυφτοπούλα  του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίον τιτλοφορείται «O τελευταίος φθόγγος». Θυμίζουμε ότι η Γυφτοπούλα δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις, που διηύθυνε ο Βλάσης Γαβριηλίδης από τις 21 Απριλίου μέχρι τις 11 Οκτωβρίου 1884, είναι το πρώτο έργο του που ο Σκιαθίτης υπέγραψε με το όνομά του ολόκληρο, το μεγαλύτερο σε έκταση έργο του , και άρχισε να το γράφει το 1883, σε μια εποχή ο πνευματικός περίγυρος κάπως διευρύνεται, το πανεπιστήμιο παραμένει μεν κεντρικός πόλος, αλλά παρατηρείται κινητικότητα στους πνευματικούς κύκλους.

Tο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη,  το οποίο θα συζητήσουμε εδώ,

Δεν ανήκω στη χωρία των ανθρώπων που έχουν παρακολουθήσει στενά την καλλιτεχνική πορεία του Πανούση. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ ζωντανά και το πρώτο του βιβλίο (Πούστευε και μη ερεύνα), το διάβασα μόλις πριν τέσσερα χρόνια. Μου έκανε όμως καλή συντροφιά σε ένα καλοκαιρινό ατμοπλοϊκό ταξίδι.  

Έτσι φέτος που έπεσε στα χέρια μου η τελευταία εκδοτική του δουλειά: «Μagic Baf Ο τυφώνας Τζέφρυ», δεν είχα κανένα ενδοιασμό ότι θα περνούσα, διαβάζοντάς το, πάλι καλά. Όπερ και εγένετο.

Ο συγγραφέας δεν ανήκει σε καμιά γκρίζα περιοχή και δύσκολα περνά απαρατήρητος. Από τα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας φρόντισε να έρχεται σε σύγκρουση με ότι θεωρούσε εκείνος κατεστημένο, στραβό και ανάποδο. Μπορούμε να πούμε ότι η τροχιά του ούτε εύκολη ήταν, ούτε ανεμπόδιστη. Για τις μουσικές του ικανότητες, αν και κάθε άλλο παρά ειδήμων είμαι, εκφράζω την άποψη ότι η φωνή του κάνει πράγματα που λίγοι τραγουδιστές μπορούν, ενώ με το στίχο του και γραπτά του, βάδιζε συχνά και με μεγάλη ευκολία πάνω σε συγκρούσεις που θα άντεχαν ακόμα λιγότεροι.
Αυτά αντιλαμβάνομαι από την εξωτερική εικόνα και καλό θα είναι, να είναι έτσι και για αυτά που δεν ξέρουμε, που δεν βλέπουμε, δηλαδή, η καλλιτεχνική, σατυρική φιγούρα του να είναι καθ’ όλα γνήσια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένας ευφυής και ταλαντούχος καλλιτέχνης. Παρατηρητικός, με άνεση στο λόγο, ενημερωμένος, συχνά υπερβολικός, ενίοτε και προκλητικός. Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης ότι ενοχλεί εκείνες τις ιδέες που δεν έχουν συνηθίσει να ενοχλούνται.

Εδώ τίθεται και το θέμα των ορίων της σάτιρας και προφανώς αυτοί που σατιρίζονται, υπερασπίζονται τον περιορισμό της, αντίθετα οι ακροατές που συχνά βρίσκονται στο απυρόβλητο υπερθεματίζουν.

Στο ίδιο μοτίβο λοιπόν κινείται και το τελευταίο του βιβλίο.

Όλως τυχαίως το ανακάλυψα στο γραφείο συναδέλφου τινός, υπερασπιστή υποθέτω των απόψεων του συγγραφέως. Ακολούθως είχε την καλοσύνη να μου το δανείσει κι όταν λίγες μέρες αργότερα το επέστρεψα, ήταν διάστικτο από διακριτικές, μολυβένιες σημειώσεις και παρατηρήσεις, που εύκολα μπορούν να απομακρυνθούν. Αυτές θα συμβουλευτώ προκειμένου να γράψω λίγες λέξεις για το σύγγραμα.
Ας ξεκινήσουμε με λίγες παρατηρήσεις.

1. Περιγράφει τις σχέσεις της Ελλάδας και της Σερβίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90.

2. Eκδόθηκε πρώτα στην αγγλική και ακολούθως στην πατρική του συγγραφέως γλώσσα, το 2003, από μετάφραση του πρωτότυπου.

3. Έγινε δεκτό με θετικά σχόλια από τα πιο έγκυρα διεθνή έντυπα.

4. Απασχόλησε  διεθνούς εμβέλειας τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

5. Απέσπασε κολακευτικά σχόλια από επώνυμους αλλοδαπούς κυρίως, αλλά και από ημεδαπούς εργαζόμενους στο εξωτερικό.

6. Ο συγγραφέας συνοδεύεται από σοβαρά εφόδια, καθώς έχει κάνει πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές σε εθνολογία και φιλοσοφία στην Δανία, στην Κροατία, στην Καλιφόρνια. Επιπροσθέτως γνωρίζει πέρα από τα Ελληνικά, Αγγλικά, Δανικά, Νορβηγικά, Γερμανικά.

7. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι είχε τη δυνατότητα να έρχεται σε επαφή, να συνομιλεί με σχετική άνεση με ανθρώπους που όριζαν πράγματα και πολιτικές σε υψηλό επίπεδο, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.

Αυτά σαν μια πρώτη περιγραφή για το ποιος, έκανε τι. Ο συγγραφέας δεν έχει κανένα πρόβλημα να χάσει σχεδόν αμέσως την συμπάθεια των ελληνοκεντρικών αναγνωστών του, γράφοντας: 
«Η Ελλάδα ήταν μια χώρα που από την είσοδό της στην Ε.Ο.Κ. στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κυριολεκτικά ζούσε από τις γενναιόδωρες εισφορές της». (σ.20)
Για να διερωτηθεί στην επόμενη αράδα: «Ποιο σκεπτικό θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από την απόφαση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού να υποστηρίξει κάθε τι που η Δύση αποστρεφόταν;» Ας διερωτηθούμε κι εμείς με τη σειρά μας, αν έτσι περνά την εικόνα ενός λαού, ο οποίος δεν σέβεται το χέρι που, περίπου, χαριστικά, τον ταΐζει.

Ξεκινά την αντίθεσή του, για την ανερμήνευτη υποστήριξη του συνόλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος προς το καθεστώς Μιλόσεβιτς, βρίσκοντας πολλά, είναι η αλήθεια στηρίγματα, για να εδραιώσει την άποψή του. Αντλεί επιχειρήματα από κάθε δυνατή πηγή, από τον μαρξιστή, όπως αναφέρει, ιστορικό Τομ Νερν (σ.31), τον καθηγητή Πασχάλη Κιτρομηλήδη (σ.32), τον πρώην Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ (σ.46), τον αναλυτή Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη (σ.65), τον διαπρεπή Ζακ Αμαλρίκ (σ.79) ο οποίος ανάμεσα σε άλλα έθετε το ερώτημα «κατά πόσο θα μπορέσουμε ποτέ να συγχωρέσουμε τον Βαλερύ Ζισκάτ ντ’ Εστεν που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα». Την Σαμπρίνα Ράμετ που ορίζει τη λειτουργία της ελληνικής εκκλησίας ως «προώθηση των εθνικών μυθολογιών και της συλλογικής αφοσίωσης». (σ.209). Τον πρώην υπουργό παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλο που ισχυρίζεται ότι: «τα παρωχημένα ιδεολογικά αντανακλαστικά της αριστεράς συναντώνται με τα εθνικιστικά αντανακλαστικά της λαϊκής Δεξιάς σε ένα ακαριαίο και ισοπεδωτικό αντιαμερικανισμό που θέτει σε ομηρία την εξωτερική πολιτική της χώρας» (σ.242).

Ας ξεκινήσουμε με ένα συμπέρασμα.

Όσοι επλήγησαν ή διαφωνούσαν με τα έργα και τις ημέρες της Ε.Ο. 17 Ν., θα συνεχίσουν θα διαφωνούν και μάλιστα περισσότερο οργισμένα. Όσοι ήταν αδιάφοροι απέναντι το θέμα, επίσης θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο. Κι’ όσοι, τέλος, έβρισκαν τις ενέργειες της, θετικές ή χρήσιμες θα ενισχύσουν τις απόψεις τους.

Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν αφορά στο γεγονός, ότι αυτή η έκδοση, δεν πρόκειται να αλλάξει τις απόψεις κανενός.

Σαν δεύτερο, συμπέρασμα, ας θεωρήσουμε την πολεμική που ασκήθηκε τόσο στον συγγράψαντα όσο και στον εκδοτικό οίκο που το κυκλοφόρησε. Για να μπω στη διαδικασία να επισκεφτώ το κατάστημα Ιπποκράτους & Σόλωνος και να καταβάλλω το ποσόν των 15 €, προφανώς δεν συμφωνώ με αυτή την τοποθέτηση.

Σε πρώτο πρόσωπο υπερασπίζομαι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και όσο πιο τερατώδεις θεωρούνται από την πλειοψηφία του πληθυσμού, τόσο ας τεθούν στο περιθώριο.

Εξ άλλου βαθιά στη πέμπτη δεκαετία της ζωής μου κρίνεται απίθανο να διολισθήσω σε παραβατικά αντικοινωνικές πράξεις. Επίσης, για όσους αγωνιούν ότι μπορεί να αποτελέσει διαβολική σπορά για τα τέκνα τους, ας είναι βέβαιοι ότι αν έχουν οι ίδιοι, ως γονείς, επιτελέσει με πληρότητα και σύνεση την αποστολή τους, δεν υπάρχει κανείς λόγος ανησυχίας.

Τέλος η κάθε καταγραφή που περιγράφει γεγονότα, συμπεριφορές, ειδικά από θέματα που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί εύκολα να φτάσει ο ερευνητής, είναι χρήσιμη. Χρήσιμη σαν συμβολή στην οικουμενική αντίληψη των πεπραγμένων, της Ιστορίας.

Στο προκείμενο τώρα. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ή «Αντώνης», ή «Λουκάς», ή «φαρμακοχέρης», κάνει ευθύς εξαρχής μια φανερή προσπάθεια να πείσει τον αναγνώστη για δύο θέματα.

Πρώτον, την συναισθηματική, άρα ανθρώπινη προσέγγιση των πολιτικών προβλημάτων – αδιεξόδων άρα και τη δικαιολόγηση του ένοπλου αγώνα, σε συνδυασμό (πάντα κατά την άποψή του) με την χρεωκοπία των νόμιμων μέσων. Δεύτερον την θεωρητική του μόρφωση, την ευρύτερη καλλιέργειά του, την πνευματική του πληρότητα μέσα από την οποία γεννήθηκε η πολιτική δράση.

Τούτη η προσπάθεια, γίνεται ευκολότερα αντιληπτή τόσο από τους συνομηλίκους του, που προφανώς τους συνδέει ο κοινός χρόνος, όσο και από τους πολιτικοποιημένους που τους συνδέει ο κοινός τόπος. Σε τίποτα αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει ταύτιση, συμφωνία ή εναντίωση. Σημαίνει ότι μπορούν να καταλάβουν πιο εύκολα. Ένας σημερινός απολιτικός 20χρονος, ή ένας εβδομηντάχρονος που ψήφιζε ΕΡΕ δεν θα έχει πολλά να κατανοήσει. Αν τώρα αυτές οι δύο συνιστώσες, του κοινού τόπου και χρόνου συναντώνται στο πρόσωπο του αναγνώστη, το ανάγνωσμα γίνεται πιο κατανοητό και σε κάποιες περιπτώσεις πιο αποδεκτό.

Πάμε τώρα στο περιεχόμενο.

Ο συγγραφέας, στις περισσότερες, από τις 329, σελίδες του πονήματός του, περιγράφει σκηνές από τα Επίκαιρα που προβάλλονταν στις κινηματογραφικές αίθουσες πριν την κάθε παράσταση και αργότερα στο πρόγραμμα των κρατικών τηλεοπτικών καναλιών, την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας.

Μιλώντας για Επίκαιρα, να πούμε για όσους δεν τα πρόλαβαν και να θυμίσουμε σε όσους τα αχνοθυμούνται, ότι ξεκινούσαν με εκείνες τις μαυρόασπρες εικόνες όπου κινούμενα  κιονόκρανα  χάνονται στο βάθος του πλάνου την ώρα  που ανατέλλει περιστρεφόμενη η υδρόγειος και ταυτόχρονα αναδύονται οι λέξεις  Ελληνικά Επίκαιρα.

Στις μέρες μας, σχεδόν πέντε δεκαετίες αργότερα, εκείνα τα φιλμάκια, αποτελούν πολύ χρήσιμα στοιχεία για τον μελετητή του παρελθόντος. Η έγγραφη περιγραφή όμως, ίσως φανεί κουραστική σε κάποιους, κυρίως σε νεότερους σε εκείνους που δεν έζησαν τα γεγονότα. Ενδεχομένως φανεί αδιάφορο και σε μερικούς που τα έζησαν.