Βιβλίο

Αρκετά γνωστή η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Tούτη η ενότητα, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι οι σελίδες των βιβλίων, μπορούν να διεκδικήσουν αυτή τη διάκριση.




Ρένος Αποστολίδης: Ουλάν Μπατόρ - Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013 PDF Print E-mail

Είχα τη χαρά να γνωρίσω το Ρένο Αποστολίδη ανήμερα του Αγίου Ανδρέα, 30 Νοεμβρίου του 2003, στο σπίτι του κοινού φίλου μας, Ανδρέα, τον οποίον πλειστάκις αναφέρει στο βιογραφικό “Ουλάν Μπατόρ”.

Κάποια χρόνια νωρίτερα είχα διαβάσει μια ειδική έκδοση  περιοδικού αφιερωματική στον Μιλτιάδη Έβερτ. Ανάμεσα στα πάρα πολλά, που είχαν δημοσιευτεί όχι ιδιαιτέρως κολακευτικά για τον πρώην υπουργό, Δήμαρχο Αθηναίων, αρχηγό της Ν.Δ. και παρ' ολίγον πρωθυπουργό, είχε μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου ένα περιστατικό, που αναφερόταν στα παιδικά χρόνια του. Η μητέρα του πολιτικού, έχει καλέσει τον Ρένο για ιδιαίτερα και μετά από λίγα μαθήματα, όπως κάθε γονιός ρώτησε το δάσκαλο για την πορεία του, για να λάβει την απάντηση: “Κυρία Έβερτ το παιδί δεν παίρνει μερεμέτι”.

Αφού λοιπόν μας σύστησαν, συζητήσαμε διάφορα, ακολούθως τον ρώτησα πόσο ακριβής ήταν εκείνη η περιγραφή για να λάβω την απάντηση ότι ήταν ακριβέστατη. Επεκτάθηκε βέβαια σε αρκετά άλλα, εξ' ίσου όχι και τόσο κολακευτικά για τον, τότε, ενεργό ακόμα, πολιτικά, Έβερτ.

Μου είχε κάνει εντύπωση, η διαύγεια του Ρένου, η ικανότητά του να θυμάται γεγονότα, ημερομηνίες, πρωταγωνιστές, παρά το γεγονός ότι ήταν, παρά τρείς μήνες, 79 ετών. Για την ευφράδειά του, την άνεση να γοητεύει τον συνομιλητή, ούτε λόγος.

Ατυχώς, εκείνη η πρώτη ήταν και η τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Μόλις 110 μέρες αργότερα εγκατέλειψε τα εγκόσμια χτυπημένος από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, οκτώ μέρες αφού είχε διαβεί το κατώφλι για τα 80 χρόνια.

Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα,

Read more...
 
Georges Brague: Η μέρα και η νύχτα – Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013 PDF Print E-mail

Αδυνατώντας να θυμηθώ πως είχε βρεθεί στα χέρια μου, αυτή η έκδοση από την «Ποικίλη Στοά Λέσχη» του Απριλίου του ’89, πρόθυμα άρχιζα να τη διαβάζω αφού έσχιζα τις ενώσεις των σελίδων, μια παλιά εκδοτική συνήθεια, όλίγον επίπονη αν δεν διαβάζεις σε γραφείο.

Με παρουσίαση, μετάφραση, σημειώσεις και βιβλιογραφικό σημείωμα από τον Γ.Π. Σαββίδη, το μικρό διαστάσεων και λίγων σελίδων βιβλιαράκι, αποκτά άλλες διαστάσεις.

Ο Brague (1882 – 1963), όπως επεξηγεί ο μεταφραστής, δεν ήταν ο μόνος ζωγράφος που μας άφησε κείμενα αντάξια του εικαστικού έργου του, ενώ μας προϊδεάζει, πως δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους γραπτούς στοχασμούς και στον προφορικό του λόγο όπως κατέγραψαν κατά καιρούς φίλοι και θαυμαστές του.

Διαχωρίζει μάλιστα πως διαφορά μορφής, ίσως και περιεχομένου υπάρχει, αλλά όχι ήθους, υπογραμμίζοντας έτσι την αυθεντικότητα του καλλιτέχνη. Επίσης κάνει έναν σαφή διαχωρισμό, από τα κείμενα του Γάλλου με τα «κοσμικά, μηχανικά ευφυολογήματα του Oscar Wilde ή και του George Bernard Shaw» .

Ο Brague άρχισε να καταγράφει τους στοχασμούς του, 35 χρονών, το 1917, στο διάστημα της ανάρρωσής του από βαρύ πολεμικό τραύμα στο κεφάλι. Στα επόμενα 38 χρόνια κατέγραψε συνολικά 179 πορίσματα εμπειρίας.

 

 

 

 

 

Ιδού λίγα από αυτά:

Read more...
 
Andrea Camilleri: Το σχήμα του νερού - Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013 PDF Print E-mail

Ευγενική χειρονομία από τον μονίμως ευγενέστατο Giorgio "Q" K. ο οποίος, συνεπαρμένος από την "Ιταλικότητα" της ιστορίας που διάβασε εδώ: O κυβερνήτης Rosario Crocetta – Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013, σχετικός μάλιστα γνώστης του Ιταλικού νότου αλλά και σε κάποιο σημείο ...παθών, μου “σύστησε” τον συγγραφέα.

Κόμισε λοιπόν το βιβλίο “το σχήμα του νερού” στην 12η του έκδοση, του Μάιου του 2010. Αν προσέξουμε μάλιστα ότι η πρώτη έκδοση έγινε το '99 τα νούμερα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι και στην Ελλάδα είναι ευπούλητο.

Βεβαίως οι λόγοι που ένα βιβλίο γίνεται best seller ποικίλουν. Μπορεί μάλιστα να ποικίλουν και πάνω στο ίδιο το βιβλίο. Δηλαδή να είναι πολυεπίπεδο. Να απευθύνεται σε περισσότερες από μία κατηγορίες αναγνωστών.

Αυτό είναι ένα είδος εκδοτικής επιτυχίας. Αν μάλιστα το πόνημα, δεν χάνει σε τέχνη, είναι και ένα είδος συγγραφικής επιτυχίας. Ε! λοιπόν σε αυτό το είδος ανήκει “το σχήμα του νερού”.

Ο συγγραφέας του αντλεί πολλά στοιχεία από την τόσο ιδιαίτερη Σικελική εντοπιότητα, κάνει αναφορές σε γνωστούς Ιταλούς εγκληματολόγους (Τσέζαρε Λαμπρόζο), αλλά και στον κατεξοχήν συγγραφέα της Σικελικότητας Αλεσάντρο Σιάσια.

Εμπλέκει πολλά πρόσωπα στην πλοκή του, έχει κεντρικό ήρωα και πρωταγωνιστή, αν και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχουν τα στοιχεία εντοπιότητας. Δηλαδή το κλίμα, η νοοτροπία, οι άνθρωποι, ο τόπος. Η Σικελία με μια λέξη. Γίνεται παραπάνω από εμφανές, ότι είναι όλα τα προαναφερόμενα που τελικά ορίζουν την υπόθεση.

Read more...
 
Άλκη Ζέη: Με μολύβι φάμπερ νούμερο δυο – Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013 PDF Print E-mail

Η Άλκη Ζέη ζει τον κόσμο 88 χρόνια. Αρκετά από αυτά, δύσκολα πολύ. Τα τελευταία πενήντα χρόνια εκδίδει τα βιβλία της. Το γεγονός ότι έχουν πουληθεί κατά δεκάδες χιλιάδες δεν αποτελεί απαραίτητα κάποιο τεκμήριο επιτυχίας. Εκεί που οι επόμενες, από τη δικιά της, γενιές της οφείλουν μια μεγάλη υποχρέωση είναι για το ότι άφησε μια σπουδαία παρακαταθήκη.

Σπουδαία γιατί είναι ήρεμη, ψύχραιμη, ανθρώπινη, τρυφερή. Δεν παρασύρθηκε η συγγραφέας. Έζησε την άβυσσο της Κατοχής, βίωσε το ζόφο του Εμφυλίου, πέρασε την περιπέτεια της Τασκένδης και πολλά άλλα. Πελώριες εμπειρίες που αφήνουν στίγματα στο κορμί και στη ψυχή.

Η Άλκη Ζέη αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα παιδιού πού είχε την τύχη, να μεγαλώσει σε ένα κουκούλι που ευνοούσε την καλλιέργεια του μυαλού αλλά και την αγωγή της ψυχής. Είχε τύχη, αλλά παράλληλα είχε και αξία, ώστε να το καταλάβει, να το ακολουθήσει και τελικά να το διακωνεί. Το κουκούλι αυτό ήταν κατ΄αρχήν η καταγωγή , η οικογένειά της, ο παππούς, η μητέρα της «…και μείς καμαρώναμε γιατί κανένα παιδί δεν είχε τόσο όμορφη και κομψή μαμά». Ακολούθως ο γαλαξίας των ανθρώπων που συναναστράφηκε μικρή. Ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Μποστ., ο Εμπειρίκος, ο Χατζιδάκης, ο Κουν, η Σαρή, ο Πλωρίτης,ι ασφαλώς, ο σύζυγός της ο Γιώργος Σεβαστίκογλου και τόσοι άλλοι.

Έτσι όταν η Ζέη πρωτοπερπάτησε στον κόσμο,

Read more...
 
Χρόνης Βικονόπουλος: Εσείς Κάποιον Μου Θυμίζετε - Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013 PDF Print E-mail

Με τον Χρόνη είχαμε να τα πούμε, να βρεθούμε από την άνοιξη του '96. Είχαμε χαθεί. Όλως αιφνιδίως ανταμώσαμε και πάλι πριν μερικές μέρες. Είχαμε πολλά να συζητήσουμε για όσα είχαν συμβεί στους κοινούς μας τόπους και χρόνους όλα αυτά τα 16 χρόνια. Θα μπορούσα να πω ότι τα περισσότερα δεν ήταν τόσο ευχάριστα. Ήταν πολύ ευχάριστο όμως, ότι τα ξανάπαμε.

Μου προσέφερε το τελευταίο πόνημά του: “Εσείς Κάποιον Μου Θυμίζετε”. Με υπότιτλο “Ένα πάθος, ένα σπορ, ένα επάγγελμα”, μια έκδοση τρόπον τινά αφηγηματική, της επαγγελματικής του πορείας.

Γεννημένος το '42, παιδί ταπεινής καταγωγής, με πατέρα οδηγό λεωφορείου και αργότερα ταξιτζή. Έχοντας ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές, αποφοιτά και από την Σχολή Δοξιάδη. Επόμενο σκαλοπάτι η Art Deco στο Παρίσι, αφού είχε παρεμβληθεί η θητεία, ως έφεδρος, μαυροσκούφης ανθυπολοχαγός.

Το '66 λοιπόν, ανοίγει το πρώτο “γραφειάκι”, όπως ίδιος το αποκαλεί, στην οδό Ερμού, συστήνοντας εταιρεία την οποία βαφτίζει “γραφίς”. Αυτή, έμελλε να να αποκτήσει ένα σπουδαίο ρόλο στο διαφημιστικό χώρο. Πρωτογενώς ασχολήθηκε με το αυτοκίνητο, ένα αντικείμενο για το οποίο ο Χρόνης ουδέποτε έκρυψε την αδυναμία του.

Στο “Εσεις Κάποιον Μου Θυμίζετε”, εξιστορεί τόσο τη δική του πορεία, όσο και της “γραφίς”, σε αυτόν το συγκεκριμένο χώρο. Παράλληλα περιγράφει μια ολόκληρη εποχή, αναφέρεται στους πρωταγωνιστές της, τα ήθη, τις συνήθειες της.

Read more...
 
Μάρω Δούκα: Αρχαία σκουριά - Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013 PDF Print E-mail

Είναι ιδιαιτέρως γοητευτικό να επανέρχεσαι σε βιβλία που είχες διαβάσει μακριά στο παρελθόν, να προχωράς σε μια δεύτερη ανάγνωση και να εισπράττεις τα ίδια, ή ακόμα πιο έντονα συναισθήματα.

Αυτή η περίπτωση κρύβει, ή μάλλον φανερώνει δύο παραμέτρους. Πρώτη και κύρια ότι το βιβλίο έχει μια διαχρονικότητα. Ότι δεν το αποδυνάμωσε το πέρασμα του χρόνου, ότι η θεματολογία και η ανάπτυξή του, κρατά ακόμα. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον αναγνώστη. Ότι δηλαδή παραμένει σχετικά σταθερός σε ότι αφορά την ιδεολογική του πορεία καθώς η επερχόμενη ωριμότητα δεν τον απομάκρυνε από αυτό που σκεφτόταν, ένιωθε, πίστευε στην νεότητα του.

Κάτι τέτοιο (μου) συνέβη με τη δεύτερη ανάγνωση της Αρχαίας Σκουριάς. Γραμμένο μετά την Μεταπολίτευση (’79), το διάβασα εννέα χρόνια αργότερα (’88) και στις μέρες μας, αλλά 25 χρόνια αργότερα μετά την πρώτη ανάγνωση, μπορώ να πω ότι ήρθε, στάθηκε με ακόμα περισσότερη δύναμη, με πιο ισχυρό συναίσθημα.

H γεννημένη στην Κρήτη συγγραφέας σε αυτό το πρώτο μυθιστόρημά της επιχειρεί την ιστορική μα και λογοτεχνική προσέγγιση μιας ιστορικής περιόδου έχοντας στοχεύσει στη γενιά της. Στους εκείνους τους, κατ' αρχήν, τυχερούς που γλύτωσαν μεν από Κατοχή και Εμφύλιο αλλά χρεώθηκαν δε, το Μετεμφυλιακό κλίμα και ακολούθως μοιραία συγκρούστηκαν με την εξουσία, σε όλη τη δεκαετία του '60 με αποκορύφωμα τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας.

Read more...
 
Νίκος Χριστοδουλάκης: Άγος απλήρωτον – Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013 PDF Print E-mail

Ο συγγραφέας είναι Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο παρελθόν ανάμεσα σε πολλά άλλα διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας & Οικονομικών, όπως και Υπουργός Ανάπτυξης.

Πέρα από την πολιτική και την ακαδημαϊκή δραστηριότητά του είναι πολυγραφότατος. Μερικά από τα βιβλία που έχει γράψει είναι: "Συστήματα Ελέγχου και Οικονομικές Εφαρμογές" (1988), "Macroeconomic Policy: Inflation Wealth and the Exchange Rate (συλλογική εργασία 1989)", "Modelling and Control of National Economies" (1990), "Οικονομική Ανάπτυξη και Διακυμάνσεις στην Ελλάδα και την ΕΕ" (1997), "Το Νέο Τοπίο της Ανάπτυξης" (1998), και "Το Εκκρεμές της Σύγκλισης" (2006).

Στο τελευταίο, μέχρι στιγμής, βιβλίο του, σκύβει πάνω σε ένα ιδιαιτέρως επίκαιρο θέμα. Με υπέρτιτλο “Ζητήματα Οικονομικής Ιστορίας” και τίτλο “Άγος απλήρωτον”, ερευνά τα οφειλόμενα από το Κατοχικό δάνειο αλλά προχωρά ακόμα πιο πολύ διατυπώνοντας και μια λογική πιθανότητα επίλυσης.

Την έκδοση αυτή αφιερώνει στην μνήμη του πατέρα του, ο οποίος όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες έχασε κάποια χρόνια στις φυλακές του κατακτητή.

Αυτή είναι μια από τις ελάχιστες συναισθηματικές ακμές της έκδοσης. Όλο το υπόλοιπο περιεχόμενο είναι μια μελέτη με καθαρά επιστημονικά κριτήρια και αντίστοιχα ψύχραιμη ματιά. Ο ακαδημαϊκός σε οκτώ κεφάλαια, προχωρά σε μια προσεκτική προσέγγιση και με εργαλείο τη πλούσια βιβλιογραφία μας φωτίζει το θέμα.

Ξεκινά από την υπεξαίρεση πόρων ως πολιτική του Άξονα, μας θυμίζει την Γερμανική άρνηση για την επίλυση του θέματος καθώς  και την Ελληνική ανετοιμότητα, τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά και τις δυσκολίες αποτίμησης. Επιχειρεί μια ρεαλιστική αποτίμηση και διαβλέπει μια ευκαιρία συμφιλίωσης μέσα από μια εφικτή πρόταση.

Read more...
 
Henry Miller: Ο κολοσσός του Mαρουσιού – Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013 PDF Print E-mail

Χωρίς να χάνεται στο ολισθηρό μονοπάτι της κολακείας, ο Miller πλέκει, σχεδόν εμμονικά ένα φωτοστέφανο γύρω από την Ελλάδα. Ήρθε στην πατρίδα μας το καλοκαίρι του ’39, όταν ο ήχος από τα τύμπανα του πολέμου πλησίαζε ολοένα και πιο κοντά στην γηραιά Ήπειρο. Ήρθε από το Παρίσι, προσκεκλημένος του Βρετανού φίλου του, Lawrence Darrell ο οποίος εκείνη την εποχή διέμενε στην Κέρκυρα. Ήρθε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά αν δεν αναγκαζόταν από την Αμερικάνικη πρεσβεία να αναχωρήσει μετά από παραμονή έξι μηνών, ακριβώς λόγω της έναρξης του πολέμου, θα παρέμενε πολύ περισσότερο.

Από τις πρώτες αράδες γίνεται σαφές ότι ανάμεσα σε αυτόν και τον τόπο, ανάμεσα σε αυτόν και τους κατοίκους του τόπου έχει γεννηθεί, ένα μεγάλος , ένας κεραυνοβόλος έρωτας. Κάνει λόγο για: «παμπάλαιη λευκότητα και τη λάμψη του Ελληνικού κόσμου», και μας δίνει τα συστατικά της λαμπρότητας, της διαφορετικότητας: «πάθος, πνεύμα αντιθέσεων, σύγχυση, χάος, μεγαλοψυχία».

Σε αυτό το χρονικό διάστημα, επισκέφθηκε την Αθήνα, το Μαρούσι, την Κέρκυρα, τον Πόρο, την Επίδαυρο, την Σπάρτη, την Τρίπολη. Ανέβηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών, στο Αστεροσκοπείο, περιηγήθηκε στην Υδρα, στις Σπέτσες, στο Ναύπλιο, στις Μυκήνες, στη Θήβα, στην Αράχωβα, στους Δελφούς . Κατέβηκε στη Κρήτη, στο Ηράκλειο, στη Φαιστό. Μέσα σε αυτές τις πορείες, μοιραία γνώρισε ντόπιους. Από τον Γιώργο Κατσίμπαλη στον οποίο αφιερώνει και τον τίτλο του βιβλίου, το Γιώργο Σεφέρη, τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα, τον Περικλή Βυζάντιο έως τους ταπεινούς, εργάτες της γης, τους ανώνυμους υπάλληλους διάφορων υπηρεσιών.

Στη συνέχεια και έως τέλους αποθεώνει οτιδήποτε Ελληνικό:

Read more...
 
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος: Χαμοζωή - Kυριακή 18 Αυγούστου 2013 PDF Print E-mail

Γραμμένο αμέσως μετά τη λαίλαπα της Κατοχής και στις απαρχές του Εμφυλίου από τον Ι(ωάννη) Μ(ιχαήλ) Παναγιωτόπουλο, το βιβλίο αυτό, μας γυρνά μια γενιά πίσω από την εποχή που το ολοκλήρωσε  ο συγγραφέας του και πρωτοεκδόθηκε. Μας οδηγεί λοιπόν στον Πειραιά του 1913 και μας εμφανίζει έναν ολότελα διαφορετικό κόσμο.

Αυτό είναι το σκηνικό, αυτή είναι η χρονική περίοδος που στήνει την πλοκή του ο συγγραφέας, που κινείται με απαράμιλλη τέχνη. Δημιουργεί τους χαρακτήρες του με λεπτότητα τους ζωντανεύει με απλότητα αποδίδοντας ταυτόχρονα με ιδιαίτερη αμεσότητα και ευαισθησία τις συνθήκες.

Στα μάτια του σημερινού νέου, οι καταστάσεις που περιγράφει μοιάζουν απίστευτες, σχεδόν μεσαιωνικές. Η εξουσία που ασκεί ο δάσκαλος, «όλοι τον τρέμανε, και τα παιδιά και οι γονέοι. Μια ολάκερη γενιά είχε περάσει από τα χέρια του κι ήταν όλη δαρμένη» ήταν αδικαιολόγητα μονοκόμματη, βαθιά άδικη, ολοκληρωτικά φτηνή. Αυτή η ίδια συμπεριφορά, προδικάζει το μέλλον, την επόμενη φάση της ζωής των ενηλίκων όπου οι ευκαιρίες για μια πιο φωτεινή ζωή είναι ελάχιστες, ενώ ο πόνος και το μαράζι θα περισσεύουν.

Ταυτόχρονα με αυτά έρχεται η θρησκευτική επιβολή: «Μνηστητί μου Κύριε! Και σταυρικοπιούνταν σαν μηχανές» αλλά και ο περιορισμός του χώρου. Οι κάτοικοι της γειτονιάς πέραν της στενής καταθλιπτικά επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας, είναι περιορισμένοι σε ένα ακόμα μικρότερο, ιδιαιτέρως τοπικό, περιβάλλον κομμάτι.

Read more...
 
Στρατής Τσίρκας: Η χαμένη άνοιξη – Κυριακή 21 Ιουλίου 2013 PDF Print E-mail

Τριάντα έξι χρόνια είχαν περάσει από την πρώτη (μου) ανάγνωση. Όλως προσφάτως μάλιστα, βρήκα, σφηνωμένη μέσα στις σελίδες του, την κάρτα με τις ευχές για “χρόνια πολλά & καλά” ένεκα της γενεθλίου επετείου. Από την Μάνα μου.

Φθινόπωρο του '77 ήταν και η “Χαμένη Άνοιξη”, ήδη είχε τυπώσει πέντε εκδόσεις στους πρώτους δώδεκα  μήνες κυκλοφορίας της. Ορατή και η τιμή της. Διακόσιες. Δραχμές βέβαια! Τόσο στοίχιζαν τα αντίστοιχα βιβλία τότε. Όχι 12 ή 14 ευρώ, δηλαδή πέντε χιλιάδες δραχμές.

Το πόνημα του Στρατή Τσίρκα (Γιάννης Χατζηανδρέας στα εκτός λογοτεχνίας) ανήκει σε εκείνα που ενδεχομένως ο χρόνος να σβήσει από το μνημονικό σου, κάτι από την πλοκή, τα τεκταινόμενα, από το περιεχόμενό του, αλλά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αφήνει στη ψυχή σου ένα σημάδι, ένα στίγμα που θα σε συνοδεύει εφόρου ζωής. Αν, ασφαλώς, πορεύεσαι στη ανθρώπινη, τη φωτεινή όχθη του ποταμού.

Το ξαναδιάβασα πριν λίγες μέρες, θες από ένα παιχνίδι της τύχης(;) μήνα Ιούλιο. Ασφαλώς και θυμάμαι ελάχιστα πράγματα από εκείνον το μακρινό, φλογερό Ιούλιο του '65. Στα οκτώ σου (χρόνια), τέτοια θέματα είναι θολά.

Το φθινόπωρο του '77 όμως, έβαλε πολλά πράγματα στη θέση τους και πέρα από την συναισθηματικά φορτισμένη μυθιστορηματική του πλοκή, προσέθεσε πληροφορίες και απόψεις για μια χρονική περιοχή που ναι μεν ζούσα αλλά λόγω ηλικίας δεν γνώρισα.

Στην εποχή μας πια, εννοείται ότι διαβάζεται με την ίδια επιθυμία, ενώ φέρνει μια αναθεματισμένη απαισιοδοξία για τον θαυμαστό τρόπο που ο συγγραφέας αφουγκράζεται τα πρώτα σημάδια ενός πελώριου κύματος, που έρχεται και έρχεται και ακόμα έρχεται.

Αντιγράφω (σε μονοτονικό):

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Next > End >>

Page 15 of 20