^{Δυο μέρες με άσχημο καιρό, δυο κρύες βροχερές νύχτες, μερικές κουβέντες, πολλά χιλιόμετρα, και περισσότερες σκέψεις για αυτό το κομμάτι της Ελληνικής γης. Στοιχεία αρκετά,  για να γραφτεί κάτι.}

Η αναχώρηση από το κλεινόν άστυ έγινε υπό βροχή, που μας συντρόφευε, μαζί με πυκνή νέφωση, ενίοτε με ομίχλη, όλη την μέρα και την επερχόμενη  νύχτα. Κακές συνθήκες για ταξίδι, μα οι ελάχιστες στεγνές στιγμές και η αραιή κίνηση στο εθνικό δίκτυο, μαλάκωσε κάπως  τις  εντυπώσεις από τα καιρικά φαινόμενα. Μέσα Φθινοπώρου και ένας πρώιμος χειμώνας ερχόταν αιφνιδιαστικά, για να διώξει την όποια γλύκα μιας μεταβατικής εποχής.

Αρκετά τυχεροί ώστε στο πέρασμα  μας από τη Χαραυγή Κοζάνης, μια απρόσμενη ανακωχή της βροχής έδωσε το δικαίωμα μιας επίσκεψης στην παρατημένη πολιτεία. Σε ότι είχε περισσέψει τουλάχιστον από αυτήν, αφού τα τελευταία κτίρια είχαν κατεδαφιστεί πριν τέσσερις μήνες. Μόνον ο εγκαταλελειμμένος ναός και ένα παράπηγμα που φιλοξενούσε έναν εύχαρη -παρά τα τις άθλιες συνθήκες ζωής του- αλλοδαπό έχουν παραμείνει όρθια. Ο ναός άδειος, παγωμένος, φιλοξενούσε σμήνη πουλιών. Ο αλλοδαπός έφευγε χαμογελαστός για «ντουλειά».