Σε δυο 24ωρα θα εκκινήσει το 61ο Δ.Ρ.Α. Μόλις δύο χρονιές, από το '53 που διεξήχθη για πρώτη φορά, έως τις μέρες μας δεν διοργανώθηκε. Το 1974 θύμα της ενεργειακής κρίσης και το 2010 ως αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης έμπνευσης της F.I.A. για κάποια εναλλαγή αγώνων στο καλεντάρι του Παγκόσμιου πρωταθλήματος. Το 1995 επίσης, δεν προσμέτρησε στην βαθμολογία του WRC αλλά σε εκείνη της F2.

Όλα τα υπόλοιπα χρόνια, ο αγώνας βρισκόταν στην υψηλότερη θεσμική κατηγορία. Όλα τα υπόλοιπα, εκτός από το 2014 και φέτος, που υποβιβάστηκε από το Παγκόσμιο, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Αν όμως για το '14 θεωρήθηκε και ήταν υποβιβασμός, για φέτος ήταν κάτι σαν θαύμα, τόσο που θα διεξαχθεί, όσο και που παρέμεινε στο πρόγραμμα του E.R.C. Αυτό που επίσης αποτελεί αλλαγή πελώριας διάστασης είναι πως μετά από 62 χρόνια και 60 διοργανώσεις, η ευθύνη περνά από την Ε.Λ.Π.Α. στην Ο.Μ.Α.Ε. Τούτο δεν σημαίνει πως αλλάξαν όλα.

Κάποιοι απ' όσους είχαν σημαντικούς ρόλους στη διοργάνωση συνεχίζουν, δικαίως, να τους έχουν. Υπάρχουν άλλοι που επίσης δικαίως είναι πλέον αμέτοχοι, μα αυτό που έχει αλλάξει ολοκληρωτικά είναι η νοοτροπία. Ένα μόνο πράγμα οφείλει να προσέξει, εις το διηνεκές, η Ομοσπονδία. Ο,τι η εξουσία έχει την τάση να έλκει το χειρότερο ενώ ταυτόχρονα να διαβρώνει το καλό και τούτη η παρατήρηση έχει να κάνει με όλο των φάσμα των επιλογών και των συνεργασιών της. Η Λέσχη, έτσι γενικώς και αορίστως οριζόμενη, ίσως να καταλαβαίνει κάτι από αυτό. Κάτι που την οδήγησε στην παρακμή της, εννοώ.

Όπως και να έχει, το 61ο Δ.Ρ.Α. είναι γεγονός, ο αγώνας παραμένει ενεργός και δεν αποτελεί μια τοπική διοργάνωση. Αυτό είναι αισιόδοξο. Αν πάντως ισχύει εκείνο που ισχυρίζονται οι πρεσβύτεροι, ότι δηλαδή οι απαισιόδοξοι ζούνε πιο κοντά στην αλήθεια, η αλήθεια είναι πως  Δ.Ρ.Α. του παρελθόντος, δεν θα ξαναζήσουμε.

Με μια μικρή ματιά 60, 35 και 10 χρόνια νωρίτερα, δηλαδή με εργαλείο, ένα χρονικό σκαλοπάτι ενός τετάρτου του αιώνα θα γίνω πιο κατανοητός.

Άνοιξη του 1955. Ο τόπος προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματα του εμφυλίου. Μόλις τον προηγούμενο Αύγουστο, ο δάσκαλος Ν. Πλουμπίδης έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η κυβέρνηση του Α. Παπάγου διάγει, χωρίς να το γνωρίζει, τους τελευταίους μήνες της θητείας της, αφού ο θάνατος του στρατάρχη, τον Οκτώβριο θα φέρει στο προσκήνιο έναν δραστήριο Σερραίο υπουργό Δημόσιας Τάξης. Έτσι, στο κύλισμα του χρόνου, ο στρατάρχης θα γίνει προάστιο και ο Σερραίος, «Εθνάρχης».

Το Γ' «Ακρόπολις» εκκινεί τα χαράματα της Παρασκευής 27ης Μαΐου μπροστά από το ωδείο του Ηρώδου Αττικού. Συνολικά 53 πληρώματα ξεκίνησαν και μετά από τρία 24ωρα συνεχών δοκιμασιών, 25 κατάφεραν να τερματίσουν. Ανάμεσα τους, αυτό το χαμογελαστό αμιγώς γυναικείο πλήρωμα μέσα στο εικονιζόμενο Αustin με τις Ελληνικές πινακίδες.

Οδηγός η Βρετανίδα Margaret Wοrthington. Για την συνοδηγό δεν βρήκα αξιόπιστα στοιχεία. Αυτό όμως που γνωρίζουμε με πιστότητα είναι η διαδρομή του αγώνα, που  κατέβαινε μέχρι στην Σπάρτη, διέσχισε τον Ταύγετο και από την Καλαμάτα μέσω Τρίπολης έφθανε στην Ολυμπία, εγκατέλειπε την Πελοπόννησο περνώντας απέναντι στο Αντίρριο, ανέβαινε μέσω Δελφών  και Καρπενησίου στα Γιάννενα, περνούσε από τον αυχένα της Κατάρας και μέσω Καλαμπάκας, Τρικάλων, Χαλκίδας, επέστρεφε στην Αθήνα. Χρειάζεται λίγη φαντασία για να αντιληφθούμε την Ελλάδα της εποχής και το περιπετειώδες του αγώνα.

Νικητής σε αυτή την περιπέτεια ήταν ο Τζώνυς με Opel Capitain. Στα αποτελέσματα που αναρτώνται από την εφημερίδα «Το Βήμα» της Τρίτης 31 Μαίου 1955, διακρίνουμε αρκετά ονόματα που στελέχωσαν το σπορ στα πρώτα του βήματα, όπως του Παναγιώτη Περατικού πρωταθλητή Τουρισμού το ΄58, του Γιάννη Χρονίδη, πρωταθλητή Ταχύτητας το '64, του Νίκι Φιλίνη με μοναδικές διακρίσεις στα επόμενα Δ.Ρ.Α., του Μωρίς Γκορμεζάνο μέλλοντα αντιπροέδρου της Λέσχης και αρκετών άλλων, όπως του Πέτρου Μελιδώνη που συμμετείχε και στο πρώτο Δ.Ρ.Α., αλλά και της Margaret Wοrthington της μοναδικής αλλοδαπής που τερμάτισε στην 23η θέση.

Από την επόμενη χρονιά, οι αλλοδαπές συμμετοχές δεν θα άφηναν ελπίδες για νίκη στα Ελληνικά πληρώματα.  Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι παρά το γεγονός ότι το Δ.Ρ.Α. μετράει ήδη τρεις διοργανώσεις, δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμα Πανελλήνιος τίτλος. Κάτι που θα γίνει την επόμενη χρονιά.

Εικοσίπεντε χρόνια αργότερα, όλα έχουν αλλάξει πολύ. Ο επόμενος πρωθυπουργός από τον Παπάγο, μετά από μια οκταετία μεγάλης ισχύος, ανεχώρησε ως Τριανταφυλίδης, επέστρεψε ως Καραμανλής, κυριάρχησε για άλλη μια επταετία και τον Μάιο του '80 παρέδωσε κόμμα και πρωθυπουργία στον Γ. Ράλλη περνώντας στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Είναι αξιοπρόσεκτο, πως σε μια ολόκληρη, μεστή, πολιτική καριέρα δεν έκανε ούτε μια μέρα Αντιπολίτευση.

Στο τέλος του Μάη, διοργανώνεται το 27ο Δ.Ρ.Α. Με 2.743 χλμ., 56 ετάπ, σφικτός, με πολυπληθείς συμμετοχές. Ήρθε το gruppo με Fiat (131), η Opel (Αscona 400), η Datsun (160 J), η Toyota (Celica), η Lancia Chardonnet (Stratos), η  Peugeot (504) η Ford (με Escort του Shatton), και η Mercedes η οποία εμφανίζεται ύστερα από 26 χρόνια απουσίας, με μάνατζερ τον Eric Waxenberger που το ’64 είχε τερματίσει 4ος   με μια 220 SE.

Από τις συμμετοχές δεν λείπουν οι Ανατολικοί που έρχονται σε πλήρη σύνθεση (Lada, Polski, Wartburg, Trabant). Συνολικά 12 ομάδες με τo σύνολο σχεδόν των κορυφαίων ράλυμεν να βρίσκονται στην Ελλάδα. Eίναι, από πλευράς συμμετοχών, σαφώς το πιο πλήρες Ακρόπολις της μέχρι τότε ιστορίας του !

Σχεδόν ανέλπιστα η νίκη πηγαίνει στον A. Vatanen που οδηγεί τον αγώνα από την αρχή με μεγάλη ωριμότητα, σύνεση και ταχύτητα. Ανέλπιστα κυρίως διότι η ομάδα ήταν ιδιωτική, προερχόταν από δύο ολοκληρωτικές καταστροφές στη Πορτογαλία και ο Αri δεν ήταν από τα παιδιά που καταλάβαινε από τακτικές.

Στην εικόνα, του Χρήστου Μπραζίτικου, ο Φιλανδός οδηγός, οδηγώντας Escort προετοιμασμένο από τον David Shatton διέρχεται την γεμάτη κόσμο πλατεία των Τρικάλων κατεβαίνοντας νότια στο μακρύ και δύσκολο κομμάτι Καλαμπάκα ΙΙ – Αθήνα.

Οι 450άρες αποδεικνύονται βαριές, αργές, ακατάλληλες, ιδιαίτερα λαστιχοφθόρες και μόνον ο Vic Preston jr. κατάφερε να τερματίσει 14ος. Στην εικόνα ο Κενυάτης οδηγός σπρώχνει την ασημί 450άρα στις ανηφορικές φουρκέτες αμέσως μετά τη Συκέα με φόντο την μεγαλύτερη ορθοπλαγιά των Βαλκανίων. Το όργανο της τάξεως από την εποχή που η Ελληνική, πρώην Βασιλική, Χωροφυλακή ήταν ενεργή αλλά και ο τοπικός πληθυσμός δίνουν το απαραίτητο αλλά και έντονο τοπικό χρώμα.  

Για να φθάσουμε έτσι στο πρώτο μετά Ολυμπιακών αγώνων Δ.Ρ.Α. Είναι το 52ο, είναι άνοιξη του 2005 και το Ολυμπιακό στάδιο υποδέχεται τον αγώνα. Στα κουμμάντα(;) του τόπου είναι ο γαλάζιος ανιψιός, ο αργότερα επονομασθείς και κουρασμένος, με σκοπό να ξανασυστήσει το κράτος. Είχε παραλάβει από τον πράσινο εκσυγχρονιστή, ναι, εκείνον που ευχαρίστησε τον θείο Sam από βήματος Κοινοβουλίου.  Κόλαφος.

Διάγουμε τα χρόνια της ευφορίας του ευρώ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αδικαιολόγητης αισιοδοξίας συνορεύουσας σε πολλά σημεία, με μια υπέρλαμπρη σαχλαμάρα. Ο θρίαμβος του Lifestyle είναι εδώ, πιο άδειος από ποτέ.  Ο λογαριασμός, δεν έχει ακόμα καταφθάσει. Ήταν στο δρόμο.
Ο μεγαλοϊδεατισμός της Λέσχης, συγκροτεί μια υπεργιορτή στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Ο χώρος γεμίζει, ο ενθουσιασμός ξεχειλίζει σε αυτή την οργανωμένη λαϊκή εμποροπανήγυρη,  μα το πνεύμα του «Ακρόπολις» είναι απόν. Απόν και νεκρό. Διότι τι κοινός τόπος υπάρχει στην χαρούμενη, κοσμική αρένα του σταδίου με τη σκόνη της Καρρούτας, με την πέτρα του Ταρζάν, τις βραδυνές ομίχλες στο Βέρμιο, τη ζέστη καταμεσήμερο στο Γεράκι; Κανείς. Και έτσι θα παραμείνει.
Τουλάχιστον για όσους έχει σκοτεινιάσει μέσα στην Μακρυράχη αγωνιώντας για τα service της Καλαμπάκας, ή για κείνους που είδαν το πρώτο φως στη Σικαμινέα προσμένοντας τη θέα από τα Μετέωρα, ή άλλαξαν κλαταρισμένο λάστιχο μέσα στις λάσπες του Σέκουλα, λοξοκοιτώντας το χρόνο στο δρόμο για την Ολυμπία.

Τέλος πάντων, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Στο παρελθόν και στην μνήμη μας, η οποία όπως μας εξηγεί και ο Guy de Maupassant, είναι τελειότερη του σύμπαντος, διότι δίνει ζωή σε ότι δεν υπάρχει πια.

Καλό δρόμο και καλή διασκέδαση σε όσους κατέβουν την ράμπα του 61ου Δ.Ρ.Α.

Κι' ας κλείσουμε τούτο το σύντομο μνημόσυνο με δυο εικόνες. μιά από το '66 και μια από το '76.

Θεότητα ο Timo Makinen στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Στην εικόνα από το Τατόι του ΙΔ’ Δ.Ρ.Α. (’66). Η φτωχή 10η θέση, απότοκη τραυμάτων του Cooper του από τον εξαντλητικό ρυθμό του, δεν ήταν κάτι μπροστά την λατρεία των Ελλήνων θεατών, που δεν άργησαν, της εφημερίδας «Μεσημβρινής» προεξαρχούσης και του νεαρού ρεπόρτερ της Νίκου Μαστοράκη, να του δώσουν το παρανόμι «καμικάζε».

Tην άνοιξη του '66 ήρθε στην Ελλάδα μετά από μια εξωπραγματική επίδοση στο Monte της προηγούμενης χρονιάς, νίκη στις 1.000 λίμνες και θρίαμβο στο Monte του '66. Πλην όμως έμελλε να είναι ένας θρίαμβος που ποτέ δεν κατοχυρώθηκε. Εξ' ού και ο τίτλος Monte Fiasco. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα στο 27ο, (’80), με συνοδηγό τον νυν πρόεδρο της F.I.A. σε ένα 504 κουπέ θα πάρει την ίδια θέση (10η), πίσω από τον «Σιρόκο» και στον μοναδικό με Stratos στο κύκνειο Ακροπολικό άσμα και των δύο!

Bjorn, ο μεγαλοπρεπής, Waldegaard. Από την εκκίνηση του 23ου (’76). Την προηγούμενη χρονιά είχε κυριαρχήσει με την Stratos, κερδίζοντας 27 ειδικές, τις 14 τελευταίες σερί (από τον Φουρνά έως και την Ευρωστίνη), μα δεν κατάφερε να τερματίσει, υποτασσόμενος στο ευπαθές του Ιταλικού οχήματος. Το ’76, απ' όπου και η εικόνα, δεν μπόρεσε να φθάσει ούτε στην πρώτη Καλαμπάκα.

Στο χαρούμενο ενσταντανέ, έχοντας πετάξει αυτοκόλλητα στους θεατές, επιστρέφει δρομαίως και χαμογελαστός για να ανεβάσει στην ράμπα τη Stratos ντυμένη στα χρώματα του Ιταλικού αερομεταφορέα με το τρία στις πόρτες. Την επόμενη χρονιά θα αφήσει το gruppo, θα ανέβει στο Boreham και θα κερδίσει το πρώτο του Ακρόπολις, 12 χρόνια μετά την πρώτη του συμμετοχή με VW.