Λίγα λόγια για τον Παναγιώτη (27.10.2009) PDF Print E-mail

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν φίλος μου. Δεν είχα αυτή την τύχη. Η «Αυγή» τον χαρακτήρισε «προδρομική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα» και μέσα σε άλλα ανέφερε: «υπήρξε πρόεδρος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων από το 1969 έως το 1971. Φυλακίστηκε για πολλούς μήνες στην Ασφάλεια (1972) και κρατήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ (1973). \

Μετά τη δικτατορία, δραστηριοποιήθηκε στο οικολογικό κίνημα και διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος της Greenpeace Ελλάδος, αλλά και στο κίνημα των ατομικών δικαιωμάτων, με ιδιαίτερη δραστηριότητα σχετικά με την αντιαπαγορευτική πολιτική. Υπήρξε αντιπρόεδρος του ΟΚΑΝΑ.» Τούτα ήταν τα εύσημα του από την πολιτική του δραστηριότητα.

Για την επιστημονική του κατάρτιση τα αντίστοιχα, μάλλον είναι περισσότερα όχι μόνον για τη βαθιά γνώση της Νομικής αλλά και για το σθένος του να ασχοληθεί με περιπτώσεις δύσκολες, δυσάρεστες. Η σπανιότητά του όμως, δεν περιορίστηκε εκεί. Συνέγραψε δυο βιβλία: το αφηγηματικό «Μαρτυρίες» και τα διηγήματα «Το κεφάλι του Τούρκου».

Η εξαιρετικότητα του δεν κλείστηκε στα πνευματικά. Ήταν επιδέξιος μάστορας, δεξιοτέχνης επιπλοποιός. Ήταν, στα πρώτα νιάτα του, εξαιρετικός οδηγός, με λαμπρές επιδόσεις στο ελληνικό στερέωμα, εν δυνάμει πρωταθλητής αν είχε αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά.

Η γοητεία που ασκούσε στο έτερο φύλο ήταν τόσο αδιανόητη όσο και λογική. Αγάπες πολλές, γάμοι δύο, θυγατέρα μία. Τελικά ο Παναγιώτης Κανελλάκης ήταν ένα δυσεύρετο είδος αρσενικού που συνδύαζε σε υψηλές τιμές την ευφυΐα, τη λεπτότητα, τη δημιουργία, την ταπεινότητα, που αδιαφόρησε για κάθε είδους εξουσία που έζησε πολλές ζωές με διακριτικότητα και ευγένεια.

Θα τον θυμάμαι τα καλοκαίρια των μέσων της δεκαετίας του ’60, έτοιμο να μπει στο λευκό 700αράκι και να διασκεδάσει ανάμεσα στα τείχη της Ρόδου, ή στη Σπιανάδα της Κέρκυρας κατά τη διάρκεια της πρώτης φωτεινής περιόδου των Ελληνικών αγώνων.

Θα τον θυμάμαι επίσης στα τέλη της δεκαετίας του ’70 πάνω σε εκείνο το ολίγον ταλαίπωρο δίτροχο (ΧΤ θαρρώ) με το σκύλο του πρωτοκαθεδρία, πάνω στο τανκ, να περιδιαβαίνει τους δρόμους του κέντρου.

Πάνω απ’ όλα όμως θα τον θυμάμαι σαν μια προσωπικότητα Ξεχωριστή, Σημαντική, Ανθρώπινη. Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στα αδέλφια του Παύλο, Φρέντυ, Κωνσταντίνο και σε όσους τον αγάπησαν για αυτό που ήταν.

 

 

Παναγιώτης Κανελλάκης (Ανδρίτσαινα 1942 - Ρώμη 2009)