Αndrea Bocelli: νιώθοντας τα μέταλλα - Κυριακή 28 Ιουνίου 2015 PDF Print E-mail

Μπορώ να θυμηθώ με τι σεβασμό και θέρμη τον χαιρέτησε ο Mika Hakkinen στις δοκιμές του Grand Prix του Μονακό, τον Μάιο του 2001. Όπως επίσης τον κάπως επίπεδο τρόπο που τον αντιμετώπισε ο Pedro de la Rosa.


Απολύτως άγνωστος, τότε, στην ταπεινότητά μου, απευθύνθηκα σε μια παριστάμενη, επίσης άγνωστη  κυρία, θέτοντας το ερώτημα εις την Αγγλικήν: «Συγνώμην, Ποιός είναι o κύριος;» και εκείνη με αντιμετώπισε κάπως περιφρονητικά απαντώντας με μια ερώτηση: «Μα καλά, δεν γνωρίζετε τον Andrea Bocelli.;»

Μάλιστα, αυτός ήταν ο κύριος. Ήταν, ο τυφλός τενόρος, που περιπατούσε συνοδευόμενος, στα padock φορώντας  μια λινή, λευκή πουκαμίσα.

Έκτοτε μεσολάβησαν 14 χρόνια και ένας μήνας και να πάλι μπροστά μου, μετά το εντυπωσιακό grand finale της παρουσίασης της Giulia, όπου πρωτοστάτησε. Άνετος μέσα στo tuxedo του, συνοδευόμενος από τη σύντροφό του, περπατούσε ανάμεσα στα εκθέματα μέσα στο νεότευκτο, εντυπωσιακό μουσείο της Alfa Romeo στο Arese.

Για όσους ερωτήσουν τι μπορεί να καταλάβει ένας άνθρωπος, τυφλός από τα 12 του χρόνια, σε ένα μουσείο αυτοκινήτου, θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτό που αντίκρισα.

Εκπρόσωπος της εταιρείας, περιέγραφε χαμηλόφωνα το κάθε αντικείμενο. Και τότε, ο τυφλός τενόρος, άπλωνε το χέρι του πάνω στα μέταλλα, τα χάιδευε στην κόγχη του διαμήκη άξονα, με μια πρωτόγνωρη κίνηση, παίρνοντας αυτό που μπορούσε να πάρει ως αίσθηση.
Διακριτικά παρόν, ήταν και ο πρόεδρος της FCA, εγγονός της οικογένειας Agnelli, John Elkann συνοδεύοντας την ιδιαίτερη παρέα, στους χώρους του μουσείου.

Οι μουσικές μου γνώσεις είναι ανύπαρκτες προκειμένου να κατανοήσω τη συμβολή του Bocelli στα μουσικά δρώμενα και να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με την άποψη της Celine Dion που από το '98 μας είχε πεί, πως: «αν ο Θεός είχε φωνή τραγουδιστή, θα έπρεπε να είναι σαν του A.B.».

Παραμένουν δε, ανύπαρκτες, για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με απόψεις αρκετών μουσικοκριτικών που κάνουν συχνά λόγο ότι: «δεν έχει την τεχνική για να στηρίξει και να προβάλει τον ήχο του» ή «εξακολουθεί να έχει πρόβλημα με βασικά πράγματα, όπως η υποστήριξη της αναπνοής».

Αυτό που έβλεπα, ήταν ένας άνθρωπο με ένα τεράστιο μειονέκτημα που προσπαθούσε να το ξεπεράσει με έναν τρόπο μοναδικό, επιστρατεύοντας άλλες αισθήσεις, για να αντιληφθεί πράγματα που πιθανόν, να είχε δει στην παιδική ηλικία, αλλά ποιος ξέρει τι να θυμάται, από αυτά.

Όπως μπροστά σε εκείνη τη λευκή Giulia 1600 TI Super που όταν παραγόταν πριν μισό αιώνα και δυο χρόνια, ο A. Bocceli ήταν πέντε χρονών και έβλεπε. Θα κρατούσε την προβληματική του όραση μέχρι το '70, όταν σε ηλικία 12 ετών μετά από ατύχημα που ειχε παίζοντας τερματοφύλακας σε αγώνα ποδοσφαίρου, θα την έχανε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα.

Και να τώρα, μετά από σαράνταπέντε χρόνια, να περιεργάζεται με περισσή τρυφερότητα, τετράτροχα, προσπαθώντας να φανταστεί πως είναι ή να θυμηθεί πως ήταν.

υ.γ κάτι για μια άλλη λευκή ti super και φυσικά την νέα Giulia, λίαν προσεχώς.