Επιστολή – (Κυριακή 17 Μαίου 2015) |
Σε μια μέρα, έλαβα δυο «γράμματα». Να μια λέξη σχεδόν ξεχασμένη. Γράμμα - επιστολή.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά, έφθασαν οι δυο φάκελοι, ό ένας στη δουλειά, ο άλλος στο σπίτι. Αποστολείς δυο Γιάννηδες, γνωστοί σε μένα από δεκαετίες, άγνωστοι μεταξύ τους. Ιδιοχείρως γραμμένα τα στοιχεία των αποστολέων και του παραλήπτη στους φακέλους, με αυτό το προσωπικό στοιχείο, να τα κάνει να διαφέρουν από την τυποποίηση των αδιάφορων και σπάνια ευχάριστων επιστολών. Στο χρώμα που βάφουν τα παράθυρα στην Πάτμο, κάτι απροσδιόριστο ανάμεσα σε γαλάζιο και γκρίζο, με σαφή ίχνη της παλιακότητάς του, ανεσύρθη από το γραμματοκιβώτιο της κατοικίας ο ένας. Το γραμματόσημο του ήταν μια ενδιαφέρουσα μαυρόασπρη σύνθεση πορτρέτων του Σάκη Καράγιωργα που επέζησε, έστω και ακρωτηριασμένος, από την Χούντα, αλλά δεν τα κατάφερε στο κομματικό περιβάλλον του Πα.Σο.Κ. και του Κωστα Γεωργάκη που στα 22 του χρόνια, τον Σεπτέμβρη του ’70, αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Giacomo Matteotti της Γένοβας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών. Στην πίσω πλευρά του, ο φάκελος, είχε γραμμένες κάτω δεξιά τις εξής λέξεις: I know u miss him. Πριν τον ανοίξω, σκέφτηκα ότι θα ήταν κάτι για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που δεν ζούσε πιά. Ήταν όμως κάτι πολύ λιγότερο νοσταλγικό και πολύ περισσότερο ευχάριστα, ειρωνικό. Ήταν η φωτογραφία ενός πρώην κοινού, πρώην φίλου. Τον αποτύπωνε με αινιγματικό υποανθυμειδίαμα, με πουράκι στα τελειώματά του, με καλό ρολόι, στις Σποράδες με μαγιό και γυαλιά ηλίου, σε τραπέζι έτοιμο για κάποιο, μάλλον, λιτό πρωινό. Η εικόνα είχε μια θεατρικότητα, που ατυχώς, θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αντιληφθούμε (τόσο ο αποστολέας όσο και ο παραλήπτης) πόσο πολύ την χρησιμοποιούσε, την εκμεταλλευόταν και ταυτόχρονα τη χλεύαζε ο φωτογραφημένος. Σχιζοφρενικό αλλά ακριβές. Πλούσια αλλά, Χαμένη ζωή. Χαμογελούσα πλατιά, αρκετή ώρα, αντικρύζοντας την φωτογραφία, διαβάζοντας το μπιλιετάκι του αποστολέα, πριν τον πάρω τηλέφωνο: Στο εξώφυλλο είχε τον θυρεό της Ε.Λ.Π.Α. χωρίς την βασιλική κορόνα, καθώς το χρονικό σημείο που εκδόθηκε (1927), ανήκει σε μια περίοδο που περιγράφεται, άτυπα, ως η Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία. Βρισκόμαστε λοιπόν στο 1927, η Λέσχη έχει, δεν έχει γιορτάσει τα τρίτα της γενέθλια, παρ’ όλα αυτά προκηρύσσει τους «Β’ Διεθνείς αγώνες Αυτοκινήτων». Πλήρως κατατοπιστικό το φυλλάδιο, με κανονισμό, αίτηση συμμετοχής, χάρτη, χιλιομετρικές αποστάσεις και πλήθος καταχωρήσεων για αυτοκίνητα (Morris, Dodge, Fiat), καύσιμα (Shell, Pratt's), ελαστικά (Dunlop -στην μετάφραση Ντούνλοπ-, Εγκελμπερτ) αλλά και για το «Καλλιτεχνικόν Τυπογραφείον της Βραδυνής». Ο χρόνος, δεν είναι λίγα τα 88 χρόνια, είχε προσδώσει στο χαρτί την απόχρωση της σέπιας. Αξίζει με το παραπάνω μια αναλυτική αναφορά, στο εγγύς μέλλον. Κανενός Καββαδία που θάγραφε: Το αυτό και για το πλήθος των επιστολών που έστειλαν όλοι οι λαμπεροί Έλληνες που διακόνησαν τα γράμματα, αλλά και για τα εκατομμύρια άλλων «γραμμάτων» που γράφτηκαν σε βαπόρια σε τόπους εξορίας, από την πρώτη γραμμή του πυρός, από ανθρώπους απεγνωσμένους ή ευτυχισμένους, ερωτοχτυπημένους,, ή αδιάφορους. Που ταχυδρομήθηκαν από λιμάνια, από χωριά, απο μεγαλουπόλεις. Ακόμα και εκείνα, που από ένα λάθος, δεν έφτασαν ποτέ, ή δεν διαβάστηκαν ποτέ, είτε από καπρίτσιο, είτε από πίκρα. Ο 22ος αιώνας, θα έχει ηλεκτρονικά αρχεία, χαμένα σε δαιδαλώδεις βάσεις δεδομένων, απρόσωπα μηνύματα, εγκαταλελειμμένα στα έγκατα σκληρών δίσκων. Δεν αναρωτιέμαι, γιατί δεν μ’αρέσει…
|