Μικρή ανάπαυλα – Παρασκευή 24 Απριλίου 2015 |
Σε αυτό το αφόρητο, καθημερινό, καταιγιστικό ειδησεογραφικό βασανιστήριο, μια ακολουθία από ανοιξιάτικες Ελληνικές εικόνες, μπορεί να μας προσφέρει ένα είδος μικρής, ανάπαυλας. Δεν παραπέμπουν όλες τους σε κάποια ευχάριστη παρένθεση, αλλά έστω κι έτσι, είναι σαφώς πιο ευπρόσδεκτες ακόμα και από το αισιόδοξο κομμάτι της τρέχουσας επικαιρότητας. Στο Φανάρι του νομού Καρδίτσας, εκεί που σβήνει ο κάμπος, πριν αρχίσουν τα Άγραφα η άνοιξη κάλπαζε αμέσως μετά την Μεγάλη εβδομάδα που μας προέκυψε με βροχές και κρύα. Κάτω από το δρόμο που ενώνει την πρωτεύουσα του νομού με το Μουζάκι βρίσκεται ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός. Κτισμένος πιθανότατα στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που το τραίνο αποτελούσε την μοναδική ζεύξη ανάμεσα σε πόλεις, χωριά και ύπαιθρο. Εγκαταλελειμμένος, αρκετά χρόνια, υπομένει απροστάτευτος τις φθορές του χρόνου. Λίγες εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα, δημιουργήθηκε ο νέος σταθμός, ή καλύτερα «στάση». Γέννημα του 21ου αιώνα, της εποχής της επικοινωνίας και του διαδικτύου.
Για να μην ξεχνιόμαστε με κάποια γεγονότα. Στον Τύμβο των Σαλαμινομάχων πάνω στη χερσόνησο της Κυνοσούρας, όπου επικρατεί νομική σύγχυση σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς και την νομιμότητα της τοποθέτησης του βάρους δέκα τόνων γλυπτού του Αχιλλέα Βασιλείου, υπήρχε, σύμφωνα με μαρτυρίες, μέχρι τον 19ο αιώνα το τρόπαιο της νίκης.
Το ίδιο και το παραδοσιακό σκαρί, η πλάβα που έστω και κατά περίπωση με εξωλέμβια πια, αποτελεί το εργαλείο των ντόπιων ψαράδων.
Πηγάζοντας από τον Γράμμο, διαβρέχοντας πέντε νομούς, εκβάλει στον Θερμαϊκό. Είναι ο μακρύτερος ποταμός που έχει τις πηγές του στην Ελλάδα, με συνολικό μήκος 322 χλμ. Ο Αλιάκμονας, στην εικόνα λίγο μετά την τεχνητή λίμνη του Πολύφυτου, ένας ζωντανός υδάτινος πνεύμονας φιλοξενεί 33 είδη ψαριών και 215 είδη πουλιών. Πολλά σημεία της κοίτης του προσφέρουν εικόνες μεγάλου φυσικού κάλους.
Πλημμυρισμένος από Γερμανούς τουρίστες ο αρχαιολογικός χώρος της Βεργίνας, λίγες μέρες μετά το ορθόδοξο Πάσχα, μέσα σε ανοιξιάτικο περιβάλλον, αποκαλύπτει το ιστορικό βάθος του Τόπου. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ένιωσε ο καθηγητής Μανώλης Ανδρόνικος και οι συνεργάτες του όταν τον Νοέμβριο του '77 στα 58 του χρόνια βρέθηκαν μπροστά σε αυτό που θεωρείται ο τάφος του Φίλιππου Β'. Αυτός ο αρχαιολόγος, που ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα, την πρώτη χρονιά της Γερμανικής Κατοχής, ως ένας ταπεινός φιλόλογος σε Γυμνάσιο του Διδυμότειχου και 36 χρόνια αργότερα, έφερε στο φως ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά μνημεία του 20ου αιώνα, τον ασύλητο μακεδονικό τάφο ΙΙ της Μεγάλης Τούμπας. Παραδομένα στο χρόνο, σχεδόν υποτεταγμένα σε μια προκαθορισμένη μοίρα και σφαλισμένα, μια σειρά από θαυμαστά σπίτια στην πόλη της Καστοριάς, κάποια από τα οποία αγγίζουν ή ξεπερνούν σε ηλικία τον αιώνα, αναδεικνύουν τη γοητεία της παρακμής και της εγκατάλειψης.
|