Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την Αμερική του '55.

Πρόεδρος είναι ο Dwight D. Eisenhower, που τον Φεβρουάριο στέλνει τους πρώτους συμβούλους στη Σάιγκον. Τον Απρίλιο ο Ray Kroc εγκαινιάζεται το πρώτο McDonald, που θα υμνηθεί στο έξοχο «Boom like that» από τον Mark Knopfler το 2004. Τον Ιούλιο ανοίγει τις πύλες της η Disneyland, τον Οκτώβριο αφήνει την τελευταία του πνοή στα 24 του, μέσα στην 550 Spyder που οδηγούσε στην Καλιφόρνια, ο James Deen. Την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη, συλλαμβάνεται η Αφροαμερικανή Rosa Parks, καθώς αρνείται να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε λευκή επιβάτιδα. Είναι η αφορμή για να γιγαντωθεί, το εθνικό κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων. Την ιστορική συνέχεια μας την έδωσε η σκηνοθέτιδα Ava DuVernay, πέρσι με την εξαιρετική της Selma.

Αυτή ήταν η Αμερική του '55, στα τελειώματα του «Great Red Scare» του διαβόητου γερουσιαστή Joseph McCarthy και εις αναμονή του J.F.K. που ακόμα ψάχνουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ποιος ήταν ο δολοφόνος του.

Σε αυτόν τον κόσμο γεννήθηκε το Car and Driver, που ξεκίνησε την πορεία του ως Sports Cars Illustrated μέχρι το '61, όποτε ο μηχανολόγος, με σπουδές στο Μ.Ι.Τ., Karl Ludvigsen του έδωσε το όνομα που έχει μέχρι τις μέρες μας. Στόχος του ήταν να προσδώσει μια πιο οικουμενική αυτοκινητική εικόνα.

Το 21ο αιώνα, την εποχή που το διαδίκτυο σαρώνει το σύμπαν, το περιοδικό συνεχίζεται να τυπώνεται και να διαθέτει, κάθε μήνα, περί το 1,3 εκατομμύρια αντίτυπα. Πέρα από την Αμερικάνικη έκδοση, εκδίδεται και κυκλοφορεί στην Βραζιλία, την Μέση Ανατολή, στην Ισπανία και από το 1989 στην πατρίδα μας.

Το περιοδικό ήταν, είναι αξιοσημείωτο για τους συχνά «ασεβείς» τόνους του για «να λέει τα πράγματα όπως είναι». Ταυτόχρονα παρέμενε και προκλητικά κριτικό απέναντι στην Αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία, χωρίς να λησμονεί να επαινεί τις καλές της στιγμές.

Στρίμωξε άσχημα την Ford το '99 για την Cobra και το '01 Mazda για το Miata λέγοντας ότι οι ιπποδυνάμεις που  ανέφεραν τα εργοστάσια, ήταν μεγαλύτερες από τις πραγματικές. Και στις δυο περιπτώσεις είχε δίκιο.

Προφανώς όλα τα παραπάνω αποτελούν μια σωστή συνταγή, ώστε εξήντα χρόνια μετά από το πρώτο τεύχος, να συνεχίζει να υπάρχει, να διαβάζεται και να γίνεται σεβαστό. 
Πέρασαν εξήντα χρόνια, η Αμερική έχει τον πρώτο Αφροαμερικανό πρόεδρο, χωρίς να λύσει το φυλετικό πρόβλημα που την ταλανίζει, συνεχίζει να εμπλέκεται οπουδήποτε ως παγκόσμιος χωροφύλαξ και το Car and Driver, συνεχίζει την σημαντική εκδοτική του πορεία. 

..και επί του προσωπικού.

Πριν από 17 χρόνια είχα την τύχη να περάσω μια εβδομάδα δίπλα στους Αμερικανούς συναδέλφους. Τότε την «πρωθυπουργία» κατείχε ο Csaba Csere. Αμερικανός με Ουγγρικές ρίζες, απόφοιτος μηχανολόγος του M.I.T., «χεράς», καθώς έλεγαν, πάνω απ' όλα όμως ένας προσηνής άνθρωπος με πελώρια πείρα και παραστάσεις, αλλά καθόλου ύφος. Στο ίδιο στυλ όλο το επιτελείο.

Έρχονταν το πρωί στα μικρά και αφανή γραφεία τους με βερμούδες, έκαναν τη δουλειά τους ήσυχα και χαλαρά. Ήταν φθινόπωρο και το φοιτητικό Ann Arbor του Michigan αποκτούσε τα κόκκινα του χρώματα, πανέμορφο σκηνικό όσο και ο χώρος στάθμευσης του περιοδικού όπου υπήρχαν καμιά πενηνταριά οχήματα από Mustang και Carrera 4 έως τα ταπεινά Boxster S και Mitsubishi Eclipse. Χωρίς  να ζητήσω κάτι, μου διέθεσαν τα πάντα, από τα προαναφερθέντα έως το S 2000 και  την άλλη μεγάλη μου αγάπη το F150 lighting για να μην αναφέρω το Panoz, που με κρατούσαν ζωντανό, ξύπνιο ακόμα και τις βροχερές νύκτες.

Αν υπάρχει εβδομάδα αυτοκινητικής γης της Επαγγελίας, την έχω ζήσει. Εκεί. Με τα «Αμερικανάκια». Δεν μπορώ να λησμονήσω τη φιγούρα του επίσης μηχανολόγου συντάκτη, πολωνικής καταγωγής, André Idzikowski που υποφέροντας από λευχαιμία, μυελοδυσπλασία, και νεφρική ανεπάρκεια ήταν εκεί, όρθιος με πατερίτσες, μάχιμος. Όταν, μετά από δέκα χρόνια, το 2008, έχασε στα 47 του, τον πόλεμο της επιβίωσης, έγραψε για αυτόν ένα συγκινητικό κείμενο ο Csere και τον αποκάλεσε «Γνήσιο μαχητή των δρόμων». Είναι ωραίοι εκεί πέρα...