Ο Βαγγέλης που χάσαμε – Τρίτη 17 Μαρτίου 2015 |
Κάτω από συνθήκες οι οποίες ακόμα ερευνώνται, ένα 20χρονο παιδί αποφάσισε να δώσει τέρμα στη ζωή του. Ένας όμορφος νέος άνθρωπος, συνεσταλμένος, πήρε μια απόφαση που κανείς δεν μπορεί, πια, να αναιρέσει.
Και μαζί με αυτόν χάνουμε ότι πιο πολύτιμο έχουμε σαν λαός, σαν τόπος, σαν παράδοση. Έναν ιδιαίτερο συνδυασμό με ετερόκλητα συστατικά όπως συστολή, θάρρος, ντροπή, υπερηφάνεια. Με μια λέξη, ίσως να περιγράφεται ως φιλότιμο που κατά πως μας λένε, η έννοια αυτή δεν βρίσκεται σε άλλη γλώσσα. Ας γίνει όμως ένα ξεκίνημα, ας απονεμηθεί Δικαιοσύνη και ας μάθουμε επακριβώς, τι έχει συμβεί σε αυτή τη Σχολή στα Γιάννενα. Διότι αν όλα αυτά δεν γίνουν με το σωστό τρόπο υπάρχει η πιθανότητα, ή μάλλον ο φόβος, να γίνουν με τον λάθος. Κι η κοινωνία θα γίνει μεγαλύτερη ζούγκλα. υ.γ. ..και κάτι ακόμα για την κριτική που υφίστανται οι Κρητικοί. Χωρίς διάθεση υπεράσπισης, αλλά ακριβούς αποτίμησης, όπως κάθε τόπος έτσι και η Κρήτη, έχει τους καλούς έχει και τους κακούς του. Στην Κρήτη, τα πράγματα συχνά ωθούνται και στα δύο άκρα. Ο Καζαντζάκης, μας έχει περιγράψει από το '46 στο «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» για το πως λιντσάρισαν και έσφαξαν τη Χήρα. Μυθιστορηματικά έστω. Στην σκληρή πραγματικότητα υπάρχουν οι «λεβέντες» που έσπρωξαν τον Βαγγέλη στο θάνατο, υπάρχουν όμως και οι Θεοδωράκηδες, οι Ξυλούρηδες, οι Καζαντζάκηδες, οι Βολονάκηδες, οι Κατράκηδες. Διαλέχτε.
|