Ελπίδα – (Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015)

Έχοντας, παρά μια εβδομάδα, τρία χρόνια να προσθέσω κείμενο σε τούτη την ενότητα, συνυπολογίζοντας τις προσμονές που υπάρχουν με την έλευση του νέου έτους αλλά και τις επικείμενες εθνικές εκλογές, σκέφθηκα ότι η λέξη ελπίδα, φαντάζει επίκαιρη όσο ποτέ.

Κυρίως διότι όπως το διετύπωσε ο Θαλής ο Μιλήσιος: «Τι κοινότατον; Ελπίς. Και γαρ οις άλλο μηδέν, αύτη παρέστη». (Τι το πιο συνηθισμένο; Η ελπίδα. Ακόμα και όλα έχουν χαθεί, αυτή μένει).

Εικοσι και έξι αιώνες αργότερα ο Φρειδερίκος Νίτσε το είδε ολότελα διαφορετικά: «Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων.»

Κάπου ανάμεσα , χρονικά, ο Δάντης, με την επιγραφή στην είσοδο της κόλασης, από τη «Θεία Κωμωδία», δεν άφησε πολλά περιθώτια αισιοδοξίας: «Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε»

Πέρα από τις θρησκευτικού περιεχομένου απειλές, της μετά θάνατον ζωής, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η ελπίδα κρατάει ανοικτές τις υποθέσεις και πριν το μοιραίο! Ως εκ τούτου ο Βοναπάρτης συνέλαβε αμέσως ότι οι ηγέτες δεν είναι, παρά έμποροι ελπίδας. Μέχρι τις 25 τρέχοντος, σε αυτόν τον τόπο η προσφορά της ελπίδας θα πάρει τις μεγαλύτερες τιμές της. Πιθανότατα χωρίς αντίκρυσμα, αλλά αυτή θα είναι μια άλλη ιστορία.

Παγκόσμια πρωτοτυπία ασφαλώς η πρωτοβουλία του πρωτοεμφανιζόμενου Κι.Δη.Σο. να βρεί υποψήφιους μέσω διαδικτύου, αφού το άνοιγμά του σε πρώην ποδοσφαιριστές και άλλα τρανταχτά ονόματα, δεν δείχνει να αποδίδει.

Τι είδους ελπίδες όμως, μπορούν άραγε να έχουν οι υποστηρικτές του; Γιατί μπορεί να θέλει μια ακόμα ευκαιρία ο ιδρυτής του; Τι ακριβώς είναι αυτό που έχει αφήσει ανεκπλήρωτο σε τούτη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή και επανέρχεται με νέο σχήμα και τη γνωστή ευγλωττία του;

Μερικά μόνον ερωτήματα που δεν έχουμε και πολλές ελπίδες να απαντηθούν με σαφήνεια και ειλικρίνεια. Αλλά για να μην κατηγορηθώ για μονομερή κριτική, τι είδους ελπίδες έχουν όλα τα κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία μεταπολιτευτικά και επιχειρούν τόσο ξεδιάντροπα να καθοδηγήσουν κατά το δοκούν την ψήφο του πολίτη. Με φόβο, με απειλές, με υποσχέσεις και ασφαλώς με ελπίδες. Ένα μεγάλο παζάρι συναισθημάτων με κεντρικό στόχο το θυμικό του ψηφοφόρου. Για βάλουμε όμως τέλος σε αυτή την μικρή, περί ελπίδας περιπλάνηση, έτσι με μια τελική, ή έστω καθοριστική ρήση.

Η ελπίδα, λοιπόν, είνα ένα καλό πρωινό αλλά ένα κακό δείπνο, όπως φέρεται ειπών ο Francis Bacon.

Κι επειδή ολίγος από Τζιμάκος ποτέ δεν άβλαψε, να μην λησμονήσουμε ότι συχνά πλέουμε στο άγνωστο με βάρκα τη λεπίδα...