Με τον τρόπο μου - Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014 PDF Print E-mail

Προκαταβολικώς αιτούμαι την συγνώμη των αναγνωστών για κάποιες φράσεις που ενδεχομένως  δεν θα αντιληφθούν. Αποτελούν τρόπον τινά συστημένες επιστολές. Οι παραλήπτες τους, θα αντιληφθούν.
Ταυτόχρονα αιτούμαι και τη συγνώμη του Νικόλα για κάποια πράγματα που δεν έκανα ή δεν είπα νωρίτερα. Όχι, δηλαδή, πως θα άλλαζε κάτι. Ο λόγος, για τα 25χρονα του Car & Driver κα τα τριακόσια τεύχη του.

Οι δρόμοι μου με το C & D πρωτόσμιξαν το Φθινόπωρο του '96 στη Χερσίφρωνος επί Μιχάλη Μοίρα. Βρισκόμουν στο χώρο ήδη μια εικοσαετία. Ο Μιχάλης, μου ήταν συμπαθής, αν εξαιρέσεις ότι έμοιαζε του Clinton και ότι κάπνιζε Συνέχεια. Για κάποιους, αδιάφορους, λόγους δεν προχωρήσαμε.
Λίγους μήνες αργότερα, το δακτυλίδι είχε περάσει στον Μπουροβίλη, άνθρωπο άσχετο με το χώρο, αλλά εξόσων αντελήφθην καλό λαϊφσταλά. Την δουλεία διεκπεραίωναν ο Σπύρος Κωστόπουλος και ο Ευαγόρας Παπαθέου.

Άνοιξη '99. Οι ενθουσιώδεις Καταλανοί θα με κρατούσαν εκεί, κάπου στην Terragona, μέχρι να αυτονομηθούν,  αν δεν έπινα την αναλογούσα ποσότητα από το κόκκινο δυναμίτη που κατέβαζαν. Per Carlos (τον matador όχι τον άνακτα) βεβαίως βεβαίως!

Όταν διορθώθηκε αυτή η ανορθογραφία και ανέλαβε ο Σπύρος, περάσαμε μια σύντομη περίοδο πληρότητας και ευφορίας. Σε πρώτο πρόσωπο μιλώντας, είχα την τύχη, να τρέξω στο 46ο ράλυ Ακρόπολις, να ταξιδέψω από το Ροβανιέμι της Φινλανδίας, έως το Γιοχάνεσμπουργκ της Ν. Αφρικής, από την Μελβούρνη της Αυστραλίας έως το Αν Αρμπορ του Μίτσιγκαν και από το Σάο Πάουλο της Βραζιλίας έως το Γιοκαίτσi της Ιαπωνίας. Να δω σπουδαία πράγματα, να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους, να οδηγήσω σπάνια οχήματα και να γράψω για θέματα που δεν φανταζόμουν.

Στο τέλος του '99 ήρθαν μεγάλες ανατροπές. Ο Σπύρος δείχνοντας υπερβολική ευαισθησία για θέματα επαγγελματικά, κατέστρεψε την καριέρα του και όπως φάνηκε λίγα χρόνια αργότερα και τη ζωή του. Γεγονός πολύ θλιβερό, κυρίως για τον Σπύρο και την οικογένειά του, δευτερευόντως για το χώρο που έχανε έναν καθαρό λειτουργό του. Ταυτόχρονα αντιμετώπιζα και εγώ, από το ίδιο κάπως ευρύτερο περιβάλλον, μεγαλύτερες αλητείες που στοίχισαν τη ζωή του πατέρα μου. Αυτή είναι όμως, είνα άλλη ιστορία που θα θα ξεδιπλωθεί όταν αρθούν οι τελευταίες μικρές αμφιβολίες. Όπως και να είχε, συνταγή συνεργασίας μου με το C&D είχε χαλάσει.

Φθινόπωρο του '99. Ann Arbor Michigan. Πετώντας μέσα σε ένα Panoz. Τριάκοσιοι ίπποι από έναν V8. Επιτομή της αμερικάνικης αυτοκινητικής κουλτούρας.

Αιιτία, ο διάδοχος του Σπύρου, ο οποίος ήταν και υποθέτω παραμένει, ένας άνθρωπος πολύ διαφορετικός από αυτό που επιθυμεί να εμφανίζεται ότι είναι. Δεν ταιριάξαμε ποτέ. Δεν τον κακίζω για τίποτα, από όσα μπορεί να κατηγορηθεί, παρά μόνον για το γεγονός ότι δεν έδειξε, ποτέ, το απαιτούμενο θάρρος να μου πει κατά πρόσωπο ότι δεν με ήθελε. Κι αν δεν ήταν ο Βασίλης Παπαδόπουλος, που λειτουργούσε πυροσβεστικά, το ειδύλλιο θα είχε τελειώσει αρκετά νωρίτερα, ίσως και καλύτερα.

Μεσολάβησαν έτσι, τέσσερα χρόνια αποχής. Το C&D και η ταπεινότητα μου χωρίσαμε. 'Ηταν πολύ καλά και πολύ εύκολα χρόνια. Για αυτούς. Για μένα απολύτως αναχωρητικά μεν, ιδιαιτέρως παραγωγικά δε. (Για όσους ενδιαφέρονται περί της συγκεκριμένης παραγωγικότητας εδώ: Ένα ταξίδι)

Άνοιξη του '08 με ξανάβαλε στο παιχνίδι ο Τσίκας. Αυτό, του το χρωστώ. Δεν τον γνώριζα, δεν με γνώριζε και φοβούμαι ότι, τελικά, γνωριστήκαμε, κατόπιν εορτής.

Απρίλιος του '09. Ταλαιπωρώντας, «εκτός φάκελου», μια κόκκινη GT3  στη Βαυαρία

Με την επανείσοδο (μου) στο χώρο, ξεκίνησε και η ύφεση. Εκεί μετρηθήκαμε. Όλοι. Μέχρι το τέλος του '11, το πράγμα είχε στραβώσει πολύ. Πιο πολύ δεν πήγαινε. Ευτυχώς, δόθηκε η σωστή λύση και παρά τις χαιρέκακες δηλώσεις του «παραιτηθέντος» ότι στους «τέσσερις» ανοίγουν σαμπάνιες, το καλοκαίρι του ΄12 είδαμε άλλα έργα. Προσωπικά πάντως πιστεύω, ακράδαντα, ότι στους «τέσσερις», άνοιγαν σαμπάνιες, για διάφορους λόγους, μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων του '11. Αργότερα όχι. Εξάλλου δεν ήταν πια και τόσο «τέσσερις».

Γράμμος. Αρρένες. Αύγουστος '12. Με Μιχάλη και Πάνο. Στα σύνορα της πατρίδας και της ευτυχίας.

Έκτοτε άλλαξαν πολλά, τόσα, ώστε  το έντυπο μας, το C&D, μεταμορφώθηκε. Απόκτησε ταυτότητα, δημοσιογραφικό σφρίγος, οντότητα, ισορροπία. Οι διαφορές είναι παραπάνω από εμφανείς. Είναι χαώδεις.

Πάντα σε προσωπικό επίπεδο επιθυμώ να ομολογήσω ότι δεν έχω περάσει πιο αρμονικά σε επαγγελματικό χώρο, όσο από τον Γενάρη του '12 και εντεύθεν.

Φθινόπωρο του '12. Στιγμές αρκετής χαράς και λίγης αλητείας σκαρφαλώνοντας τις φουρκέτες της Πάρνηθας.

Λίγοι άνθρωποι ήμαστε με την Ειρήνη συχνά, να δείχνει πιο πολύ αντράκι από όλους μας.
Τον καπετάν περίεργο Κώστα να τον κυνηγάμε στους διαδρόμους να πάρει αυτοκίνητο για Σ/Κ και αυτός να φεύγει τρέχοντας για το μετρό.
Τον «έλα κούκλε μου» Μητσάρα που μπορεί να έρχεται νωρίς για αύριο και ως τούτου να μας τρελαίνει, αλλά έχει χρυσή καρδιά.
Τον Νίκο που ανέλαβε στην άκρη του γκρεμού και συμμάζεψε τα ασυμμάζευτα.
Τον συχνά ασυγκράτητο, άρτι νυμφευθέντα και οσονούπω πατέρα, Μενέλαο.
Τον Βαγγέλη που τον πνίγει το επαγγελματικό άγχος και αδικείται γιατί είναι και καλλιτέχνης επιπέδου.
Τον Πάνο που κάποια στιγμή θα καταλάβει, ότι ο κόσμος μας δεν έχει το καπασιτέ να εκτιμά τα Έντιμα παιδιά.
Το Στέφανο που ανέχεται στο ατελιέ, κάθε παραξενιά μας αδιαμαρτύρητα.
Τον Art, καλά ε! πρίγκηπας, ο Χριστόφορος, είναι και ωραίο παιδί ο μπαγάσας και φυσικά,
Τον Γιώργη το «φωτομαϊό» μας, εξαίρετο επαγγελματία, ηφαιστειώδη χαρακτήρα και άνθρωπο που καταλαβαίνει τα σφάλματά του, μεγάλη υπόθεση αυτό.
Να μην λησμονήσω τον Γιάννη, που είναι μακράν ο πιο ανθρώπινος από όλους τους εμπορικούς που έχω γνωρίσει. Ξέρετε, αυτοί, είναι πρώτα εμπορικοί και κατόπιν άνθρωποι.

Ιούλιος '12. Στερεωμένο στο παρ - μπριζ του αυτοκινήτου, το σταυρουδάκι με τον εσταυρωμένο και στο φλού φόντο η είσοδος της πόλης φάντασμα. При́п'ять. Πρίπριατ. Μέσα σε λίγες ώρες  50.000 άνθρωποι το εγκατέλειψαν, στον εφιάλτη του παρακείμενου Τσέρνομπιλ.

Έτσι είχαν, έχουν τα πράγματα, εδώ στο C&D, τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο τα αντιμετωπίζω, κι αν κάποιος έχει άλλες απόψεις, δημόσια, τις συζητάμε.

Ας κλείσω με μια ευχή. Να είμαστε όλοι εδώ παρόντες στο νο 400 (οκτώ χρονάκια και κάτι ψηλά απέμειναν) και να ήμαστε περισσότεροι. Με νέα παιδιά κοντά μας και να είναι καλά όλοι.

Ακόμα και οι απέναντι, είτε ως συμμορφωμένοι, είτε ως αμετανόητοι.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι καλύτερα.