Athens Hilton & "Διαγόρας" - 22 Απριλίου 2013 PDF Print E-mail

Στις 22 Απριλίου του 1963, ο υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Παναγής Παπαληγούρας, εγκαινιάζει το Hilton των Αθηνών. Στην τελετή παρίσταται και ο ιδρυτής της αλυσίδας, Conrad Hilton ο οποίος φέρεται δηλώσας, πως: «Συμφωνώ με όσους πιστεύουν ότι το Hilton Αθηνών είναι το ωραιότερο Hilton του κόσμου».

Ήταν τόσο σημαντικό γεγονός που, όπως μαρτυρούν οι πηγές, οι εκδηλώσεις των εγκαινίων κράτησαν τρείς ημέρες. Μεγαλειώδες στην όψη, ειδικά με τα αισθητικά και κατασκευαστικά πρότυπα της εποχής, ογκώδες και σχετικά πομπώδες, σαφές δείγμα αρχιτεκτονικής γοήτρου σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που ήθελε, τότε, να υποσχεθεί αρκετά.


Όπως τα περισσότερα ογκώδη κατασκευάσματα, δυσκολεύεται να πείσει για την ομορφιά του. Υπάρχει η άποψη, ότι σε κάποιο βαθμό διασώζεται από τη χρήση Πεντελικού μάρμαρου και από τις συνθέσεις του Γιάννη Μόραλη.

Σημαντικές πάντως πιθανότητες για την αυθεντικότητα της δήλωσης του Conrad Hilton, προσδίδει η θέση του ξενοδοχείου. Κανένα άλλο Hilton στον κόσμο δεν είχε θέα ταυτόχρονα, σε ένα μνημείο όπως η Ακρόπολη των Αθηνών, στον Αη Γιώργη του Λυκαβητού και στο Σαρωνικό. Εδώ δομήθηκε η κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το αν και κατά πόσο τα γνώριζε αυτά ο ιδρυτής του, είναι άλλο θέμα.

Στα 50 χρόνια λειτουργίας του,

το Hilton των Αθηνών γνώρισε απεριόριστη δημοσιότητα. Εκεί κοιμήθηκαν, δείπνησαν, φιλοξενήθηκαν, χόρεψαν, ερωτεύθηκαν, μέθησαν, έκλαψαν και γέλασαν εκατομμύρια άνθρωποι, άσημοι και διάσημοι.

Γνώρισε, έζησε κάθε πτυχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Το κάθε δεκαετές σκαλοπάτι, από τον Απρίλιο του ’63 και εντεύθεν διηγείται από μόνο του μια ιστορία.

Από την ταραγμένη εποχή των εγκαινίων, την πτώση της Ε.Ρ.Ε., και την άνοδο της Ε.Κ., δέκα χρόνια αργότερα στον Απρίλιο του ’73, όπου ο κοινοβουλευτικός βίος απουσίαζε. Το καθεστώς της 21ης Απριλίου διαχειρίζεται πραξηκοπηματικά τα κοινά σταματώντας ότι θετικό είχε ξεκινήσει και λίγους μήνες αργότερα θα καταπέσει, με αθεράπευτα ακόμα τραύματα. Εξ ίσου μεγάλη ανατροπή, δέκα χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του ’83. Ο τόπος γνωρίζει την πρώτη σοσιαλιστική διακυβέρνηση, ή έτσι τουλάχιστον του έλεγαν.

Το ’93 η κυβέρνηση του αποκαλούμενου, από τους πολιτικούς αντιπάλους, «εφιάλτη» που επιτέλους έγινε πρωθυπουργός, έχει μπροστά της κάτι λιγότερο από πέντε μήνες ζωής. άλλα δέκα χρόνια μετά, το 2003, ο τόπος βιώνει το μεγαλείο της ισχυρής Ελλάδας του ευρώ, του εκσυγχρονισμού και ετοιμάζεται εν χορδαίς και οργάνοις για το επόμενο τεράστιο σφάλμα, εκείνο των Ολυμπιακών αγώνων. Το Hilton ήταν εκεί ακλόνητο, όπως και σήμερα, στις μέρες των μνημονιών και φιλοξενεί αυτόν τον, τουλάχιστον εξ όψεως, εξαιρετικά αντιπαθή Δανό εκπρόσωπο του Δ.Ν.Τ. Σήμερα, που επικεφαλής της Ελληνικής Κυβέρνησης είναι ο Μεσσήνιος, ο οποίος πριν 20 χρόνια, προσέφερε στον εκ Χανίων και το ρόλο του θύματος, πέρα από εκείνον του θύτη που  είχε αναλάβει το θέρος του ‘65.

Για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο τόπος. Για βαρεμάρα. Οι εφιάλτες γίνονται Επίτιμοι, οι στρατιωτικοί καταλύουν το πολίτευμα κατά το δοκούν και οι αποπεμφθέντες Υπ.Εξ. μέσω πολιτικής άνοιξης, κυβερνήτες.

Μια νύχτα

πριν τη συμπλήρωση των 50 χρόνων του Hilton, βρέθηκα στο λιμάνι του Πειραιά. Δροσερό ανοιξιάτικο βράδυ και τα ποστάλια, τεράστια στην όψη πιά, φορτώναν για τους προορισμούς τους.

Με το τελευταίο φως της ημέρας, σαλπάρει το "Διαγόρας". Περνά αργά την μπούκα του λιμανιού. Ο φωτογραφικός φακός το συλλαμβάνει φευγαλέα με φόντο την ανταύγεια της δύσης. Δεν συλλαμβάνει όμως τον λέοντα που φωτισμένος επιβλέπει κάθε κίνηση στο Porto Leone. O γνήσιος λέων, αναπαύεται στη Βενετία, λάφυρο κι’ αυτός του διαβόητου, «μικρού Ελγιν», Μοροζίνη.

Κάπως έτσι ξεκινά η τουριστική περίοδος του 2013. Με προτεταμένη την παλάμη για δόσεις, με την προίκα μας στο Λούβρο, στο Βρετανικό μουσείο, στο ναύσταθμο της Βενετίας και αλλού, με τους πιστολέρο της Μανωλάδας επί σκηνής και παρακάλια ανά τον κόσμο να έρθουν τουρίστες να συνεισφέρουν τον οβολό τους στη «βαριά βιομηχανία μας»