GT 86: Άμεσα ερωτεύσιμη (19.09.2012) PDF Print E-mail

Ευτυχώς που υπάρχουν οι Iάπωνες και κατασκευάζουν ακόμα προσιτά αυτοκίνητα οδηγών. Η GT 86 αποτελεί τη πιο ευχάριστη, την πλέον ελευθεριάζουσα, προσπελάσιμη, πρόταση της σύγχρονης αυτοκινητοβιομηχανίας.

Όσα μάθαμε και καταλάβαμε τον περασμένο Μάιο στην Ισπανία, όπου παρουσιάστηκε και οδηγήσαμε την GT 86 τα εμπεδώσαμε στην πατρίδα μας. Κι’ αυτό που είχε ξεκινήσει σαν μια ανοιξιάτικη συμπάθεια, μεταμορφώθηκε σε ένα θυελλώδη θερινό έρωτα. Ο τόπος και η εποχή υπήρξαν τα καταλυτικά στοιχεία που συνέτειναν στην πλήρη εφαρμογή της επιθυμίας του μηχανικού, ο οποίος ηγήθηκε της κατασκευής, Τetsuya Tada, για ένα όχημα που: “θα έφερνε πίσω το ειδύλλιο με την αυτοκίνηση”. Ακριβέστατος ο χαρακτηρισμός, αποδίδει στο έπακρο τόσο την επιθυμία τους όσο και το αποτέλεσμα.


Εν μέσω, θερμότατου, από κάθε άποψη, Θέρους, ήρθε η στιγμή που οδηγήσαμε ή για την ακρίβεια χαρήκαμε τη GT 86 στα πάτρια εδάφη. Ένα φρεσκάρισμα στις πληροφορίες ήταν απαραίτητο πριν ξαναγνωριστούμε. Μοτέρ μπροστά, επίπεδο, δίλιτρο, ατμοσφαιρικό. Δανεισμένο από την συνεργασία με τη Subaru. Διαδρομή και διάμετρος ίδια, 86 χιλιοστά. Αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ως σούπερ καρέ. Κίνηση πίσω, διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης, κέντρο βάρους χαμηλό. Σχήμα κλασσικού, χαμηλού κουπέ, 2 + 2. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά, αλλά όπως ένας σωρός από πλίνθους δεν κάνει ένα σπίτι έτσι και ένα πλήθος από ελκυστικές ιδιότητες δεν δημιουργούν απαραίτητα ένα αληθινό αυτοκίνητο.

Περνώντας το δεξί πόδι από το κατώφλι της πόρτας, το πρώτο θετικό δείγμα έρχεται απρόσκλητο, από το παρελθόν. Μύριζε ακριβώς το ίδιο, με τα Starlet των τελών της δεκαετίας του '70. Εκείνες οι “δασκάλες” που τα ονόμαζαν ΚΡ 60 και ήταν άθραυστα και τόσο ευχάριστα. Και μπαίνεις μέσα, κάθεσαι και ρυθμίζεις το κάθισμα. Τι ωραία θέση! Κάθεσαι ψηλά σε ένα χαμηλό όχημα. Και φέρνεις στη ζωή τον επίπεδο δίλιτρο κινητήρα και κουμπώνεις την πρώτη και κυλάς αφήνοντας μαλακά το συμπλέκτη. Αδιάφορα μέχρι να ξεφύγεις από την κίνηση, κουδουνίζουν τα κινητά, ζέστη, εκνευρισμός, ανυπομονησία. Και κάποτε αφήνεις πίσω σου το κλεινόν άστυ. Εστιάζεσαι σε αυτό που νιώθεις. Δεξιά και αριστερά ξεχωρίζουν οι δύο θόλοι που καθώς ανυψώνονται από το καπό οριοθετούν με τις αρμονικές τους καμπύλες το εμπρόσθιο τμήμα. Ξετυλίγεται λοιπόν το ρολό της ασφάλτου μπροστά τους καθώς ξεκινά η κριτήρια διαδρομή. Αργά το βράδυ, από τα λουτρά της ωραίας Ελένης έως το Γαλατά ελάχιστα οχήματα κυκλοφορούν, έχει δροσίσει, ο κλιματισμός δεν κρίνεται απαραίτητος, οι δυο κίτρινες λυχνίες που υποδηλώνουν ότι ηλεκτρονικές προστασίες είναι ανενεργές έχουν ανάψει στο ταμπλό. Συνθήκες άριστες, αποτέλεσμα ανάλογο. Δεν σου δίνεται εύκολα στις μέρες μας η ευκαιρία να συμβιώσεις με κάτι τόσο όμορφο, ευχάριστο, ζυγισμένο, διόλου πομπώδες, ειλικρινές και έντιμο.

 


Όμορφο διότι, ακόμα και ακίνητο ελκύει το βλέμμα, είναι ένα ισορροπημένο κουπέ, που δεν κουβαλά τις συχνές Αποανατολίτικες σχεδιαστικές ανορθρογραφίες, αλλά μεταφέρει στο μέταλλο μια γλυκιά αρμονία.

Ευχάριστο διότι, είναι η χαρά του παιδιού που κρύβει σχεδόν κάθε αρσενικός μέσα του. Παρά τους 200 ίππους του, δεν είναι εντυπωσιακά γρήγορο, αλλά στρίβει, γυρνάει και ταξιδεύει με το πλάι κατά το δοκούν.

Ζυγισμένο διότι, αν πληροίς τα βασικά του “κάτι παραπάνω”, σε βοηθά να πάρεις τεράστια ευχαρίστηση, χωρίς να σε τρομάζει, δίχως να το φοβάσαι. Όσο υψηλότερη κατάρτιση, με τόσο υψηλότερη ταχύτητα θα γλιστρήσεις, βασισμένος ακριβώς στο ζύγισμα

Διόλου πομπώδες διότι, τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι πανάκριβο, δεν “φωνάζει” με τρελά ηλεκτρονικά, δεν επαίρεται για την καταγωγή του, δεν είναι απόμακρο.

Ειλικρινές διότι, παρά το γεγονός ότι δεν έχει περιοχή ξεσπάσματος και πρέπει να φτάσεις ψηλά για να πάρεις τη δύναμη του, δεν θα σου λείψει η ισχύς. Ας θυμηθούμε τέλος πάντων πως ήταν η οδήγηση, η σπορ οδήγηση, πριν την έλευση των τούρμπο,

Έντιμο διότι δεν υπόσχεται τίποτα που δεν έχει και έχει και σου προσφέρει όλα όσα σου υπόσχεται


Αν πρέπει απαραίτητα να διατυπώσω ένα παράπονο, μια γρίνια θα έγραφα ότι παρά το γεγονός πως αντιλαμβάνομαι το χωροταξικού χαρακτήρα επιλογής του μπόξερ κινητήρα (χαμηλό κέντρο βάρους, μικρές διαστάσεις, κλπ.), πολύ θα ήθελα να έβλεπα έναν εν σειρά, με εντυπωσιακό κόκκινο μεγάλο καπάκι, με χαραγμένα διάφορα πάνω στο αλουμίνιο του. “Τραπέζι”, θαρρώ, αποκαλούσαν, λόγω διαστάσεων, τον πρώτο κινητήρα της Celica με δυο εκκεντροφόρους επικεφαλής. Είναι και ολίγον ηδονοβλεψιακό θέμα το μοτέρ. Δεν είναι;

Στο πρακτικό, καθημερινό κομμάτι τώρα, στην Εθνική ταξιδεύει με το cruise control στα 120χλμ/ώρα, τουλάχιστον από την Αθήνα έως την Κόρινθο, με 6,2 λίτρα/100 χλμ. Πάνω στα βουνά το νούμερο εύκολα γίνεται διψήφιο με το δεύτερο ψηφίο να κυμαίνεται ανάλογα με την επιθετικότητα του χειριστή. Στις ίδιες “βουνίσιες” συνθήκες όμως, αν οδηγήσεις με γνώμονα την οικονομία θα σου κάψει 7,4 λτ/100 χλμ με μ.ω.τ. 73 χλμ/ώρα. Δεν χρειάστηκε περισσότερο από 59 λεπτά για τα 72 χιλιόμετρα επιστροφής από Γαλατά για λουτρά ωραίας Ελένης. Μια επίδοση, οικονομικώς, αξιοπρεπέστατη. Συνεπώς το σύστημα τροφοδοσίας D-4S με τα δύο μπεκ, που εναλλάσσονται στην τροφοδοσία ανάλογα με τις συνθήκες λειτουργίας, έχει αποτέλεσμα.


Οι χώροι πίσω είναι περιορισμένοι δεν ταξιδεύουν 4 άτομα, αλλά ένα ψηλόλιγνο παλικαράκι, σκάρτα 1.90, χώρεσε μια χαρά, εγκάρσια εννοείται και σχεδόν αδιαμαρτύρητα, για τα 200 χιλιόμετρα της επιστροφής.

Λειτουργικό το εσωτερικό, χωρίς την σχεδόν απειλητική πανσπερμία δεκάδων διακοπτών, λυχνιών, ενδείξεων άλλων μοντέλων, με αρκετούς μικροχώρους για όλα τα αντικείμενα που βασανίζουν την σύγχρονη καθημερινότητά μας.

Πως θα την θυμάμαι; Σαν το αντικείμενο που μου προσέφερε μια αγνή, ανόθευτη έστω και πρόσκαιρη αυτοκινητική χαρά. Μεταμεσονύκτιο ήταν όταν κατέφθασε σοβαρά γρήγορα στην Επίδαυρο, έκανε αριστερά κάτω από τη γέφυρα γλιστρώντας, αντηχώντας στα μπετά και όρμησε στην μικρή πλατεία. Την διέγραψε δυο φορές με τον boxer να δουλεύει υπερωρίες. Από το ανοικτό παράθυρο μια μικρά δόσις καμένου primacy διήλθε των αισθητήρων της ρινός μου και ακολούθως αναρριχήθηκε στο φρύδι του βουνού. Χάνονταν σιγά -σιγά από την ουρά της και από τον καθρέπτη μου τα φώτα της Επιδαύρου, ο ευλογημένος πορτοκαλεώνας της, ο ζεστός καλοκαιρινός αέρας.

Σκέφτεται κανείς κάποιον ομορφότερο τόπο, προκειμένου να ζήσει έναν καλοκαιρινό έρωτα;