Μετά τη σχετικά “πηγμένη” Κατεχάκη, απλώθηκαν μέσα στο παρμπρίζ του Mini Cooper S coupe, οι λωρίδες της Αττικής οδού. Προσπαθώντας να θυμηθώ που υπήρχαν κάμερες, εισέπραττα τις πρώτες εμπειρίες, εκεί πάνω, στου Υμηττού το φρύδι.

Ήταν ένα εξαίρετο φθινοπωρινό απόγευμα. Με μια σπάνια διαύγεια να απλώνεται στην Αττική γη. Το φως ερχόταν από τη δύση, πλάγιο, διαπερνούσε τις κάθετες κολώνες των σηράγγων δημιουργώντας ένα σκηνικό θεατρικό και καθώς το μοτέρ ακουγόταν κλιμακωτά ανάμεσα στα ανοίγματα, δημιουργούσε μια ευφορία. Η αραιή κυκλοφορία σου έδινε τη δυνατότητα να πιέσεις λίγο στις κατηφορικές καμπές χωρίς να προκαλέσεις.

Τα μηνύματα έρχονταν ήσυχα και εύκολα. Κρατούσε τόσο άνετα τόσο υψηλές ταχύτητες, έστριβε στις καμπές με τόση άνεση. Η πετυχημένη συνταγή Mini ξεδίπλωνε τα γνωστά προσόντα της.

Την επόμενη μέρα

γνωριζόμαστε καλύτερα, σε ένα περιβάλλον που του ταίριαζε πιο πολύ. “Στριφτερή στεναδούρα” με όχι και τόσο καλή άσφαλτο, ανωφέρειες,"βούτες", πρασινάδα, ένα σκηνικό δηλαδή, που χαίρεσαι να οδηγείς. Το γνωστό, σφικτό πλαίσιο ακολουθούσε τις εντολές όπως μας έχει συνηθίσει σε όλες τις προηγούμενες ουκ ολίγες εκδόσεις. Γλιστρούσε όσο, όπου ήθελες επιτάχυνε και επιβράδυνε υποδειγματικά, ακουγόταν όμορφα. Όπως προείπαμε, ακριβώς όπως και όλα τα Cooper της σειράς. Μια σειράς που είναι πλέον ιδιαίτερα πλούσια. Θυμίζουμε: Ηatchback, Convertible, Clubman, Countryman και όλως προσφάτως το Coupé. Να υπενθυμίζουμε και την έκδοση John Cooper Works με τους 211 ίππους η οποία κοσμεί και τη σειρά Coupé.

Αυτή η μεγάλη πληθώρα εκδόσεων υποδηλώνει την αντίστοιχα μεγάλη επιτυχία της αναβίωσης του ονόματος. Βέβαια το ένδοξο παρελθόν δεν θα ήταν αρκετό από μόνο του, αν δεν υπήρχε και μια ολοκληρωμένη, ενδιαφέρουσα, όμορφη πρόταση. Όλα δείχνουν ότι η συνταγή τουλάχιστον μέχρι τώρα έχει τεράστια απήχηση, αντίστοιχη εμπορική επιτυχία και δικαίως.

Το Coupé

Αποτελεί, μαζί με το countryman ίσως, το πιο τολμηρό, σχεδιαστικά, βήμα. Ενώ από τις πόρτες και κάτω και εμπρός είναι ίδιο, από τις πόρτες και πίσω και πάνω είναι ολότελα διαφορετικό. Κατ’ αρχήν είναι διθέσιο και όσοι έχουν περισσότερες ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν οπότε μοιραία απευθύνεται σε μικρότερο κοινό. Πιο χαμηλό, στο συνολικό ύψος, με μικρότερο όγκο θυμίζει την «πολεμίστρα» (όρα σχετική αναφορά στο τέλος ) και στην πρώτη ματιά ¾ από μπροστά η οροφή, κυρίως στο τελείωμά της στο φτερό, θυμίζει ολίγον Tigra, αλλά θου κύριε φυλακή τω στοματί μου, οι ομοιότητες σταματούν εκεί. Γρήγορα συνηθίζεις την νέα εμφάνιση, ξεπερνάς κι' αυτό το «σκαλοπάτι» στο τελείωμα της ουράς πάνω από το οπίσθιο φωτιστικό σώμα και εξ’ ίσου σύντομα αρχίζει να σου αρέσει. Το μόνο που δυσκολεύεσαι να συνηθίσεις είναι οι περιορισμένες γωνίες ορατότητας, τόσο πίσω όσο και διαγώνια πίσω.

Φθινόπωρο

Μια μάλλον, εξ’ ορισμού, μελαγχολική εποχή, με τα δένδρα να φυλλορροούν, με τη φύση να αποκτά άλλα χρώματα, ένα Cooper S Coupé μπορεί να προσφέρει χαρά και συντροφιά. Ατυχώς δεν είναι αρκετό ώστε να τα καταφέρει και στον χειμώνα διάρκειας που ετοιμάζεται να περάσει η χώρα.

Η «πολεμίστρα»

Στην πατρίδα μας το πρώτο μήνυμα έφθασε στα τέλη του ΄69. Εξώφυλλο στο “Hot Car” ήταν το Vita - Min του Jeff Goodiff. Ένα Mini ολότελα διαφορετικό από τα άλλα με περισσότερους από 120 ίππους στους τροχούς, βγαλμένους από το οκτάπορτο καπάκι, με ανάρτηση ιδιοκατασκευή, πανάλαφρο, με περιφερειακά από πλαστικό, μονοθέσιο με θηριώδεις 12άρες Minilite και με τις κολώνες της οροφής πιο κοντές ώστε να μειωθεί το ύψος του.

Στα μέσα του ’71 άρχισε η αντίστοιχη δουλειά εδώ, στην Ελλάδα από τον Σπύρο Αναλυτή. Μια παλιά καρότσα ξηλώθηκε, κόπηκαν οι κολώνες, βρέθηκε τρόπος να κοπεί και το παρ-μπριζ ώστε να τοποθετηθεί στο πιο κοντό άνοιγμα. Πόρτες, καπώ, πλευρικά κρύσταλλα αλλάχτηκαν με πλαστικά. Από μοτέρ μονταρίστηκε ένα με οκτάπορτο καπάκι. Πρώτη εμφάνιση Φεβρουάριος ’72. Τατόι. Βαμμένο λευκό με τα διακριτικά της Castrol και δηλωμένο ως GTX 1.300.

Η περίεργη εμφάνιση, αμέσως του έδωσε τον χαρακτηρισμό «πολεμί στρα». Στα πηδάλια ο Σταύρος Ζαλμάς. Πέραν από τα χρόνια προβλήματα του μοτέρ, που ταλαιπωρούσαν (σε άλλο σασί) τον οδηγό από το σιρκουί της Ν. Σμύρνης (2/5^ου/’71) και εντοπίζονταν κυρίως στην εξαιρετικά μικρή περιοχή αξιοποίησης της ισχύος, η οποία δεν υπερέβη ποτέ τους 110 ίππους, το σύνολο δεν κρατιόταν με τίποτα αξιοπρεπώς πάνω στην άσφαλτο του Τατοίου καθώς δεν βρέθηκε σωστή λύση για τις αναρτήσεις. Τερμάτισε στη 13^η θέση αδυνατώντας να βρεθεί κοντά στα ισχυρότερα και "ευκολότερα" Ν.S.U. ΤΤ. Αργότερα πέρασε στα χέρια του Σπ. Τζαβίδα που προσπάθησε κι’ αυτός με το δύσκολο εκείνο σύνολο.

Δημοσιεύτηκε και στο περιοδικό car & driver τ. 263 Νοέμβριος 2011.