Το δεκαπενταύγουστο της πόλης, στα χρόνια του Μνημονίου. (16.08.2011) PDF Print E-mail

Εικόνες, ειδήσεις, διαπιστώσεις σε μια πρωτεύουσα άδεια, κατά τη διάρκεια του 2ου μ.Μ. (μετά Μνημονίου) θέρους.

Σάββατο 13.

Αργά το βράδυ. Η πόλις είναι άδεια, αλλά το κέντρο σφύζει από ζωή. Στην οδό Αθηνάς, στην πλατεία Μοναστηρακίου, στο τέλος της Ερμού, στο Θησείο, τοπικός πληθυσμός και αλλοδαποί τουρίστες δημιουργούν σχεδόν το αδιαχώρητο. Όλων αυτών δεσπόζει στην κορφή, η Ακρόπολις των Αθηνών. Κατάφωτη. Λαμπρή. Έλκει το βλέμμα περισσότερο κι από τον ολόγιομο δίσκο του φεγγαριού που στέκει μετέωρο στον ουράνιο θόλο. Στην Διονυσίου Αρεοπαγήτου, επίσης αδιαχώρητο. Χιλιάδες κόσμου, περιπατεί, συνομιλεί, ακούει μια συναυλία σε εξέλιξη. Το πάρκιν στο Διόνυσο υπερπλήρες, δίκυκλα σε κάθε γωνιά κλειδωμένα. Το μουσείο της Ακρόπολης ανοικτό, κατάφωτο και αυτό, φάρος ιστορικός με τα μοναδικά εκθέματά του μέσα στο μεσονύκτιο. Ενθαρρυντικό, δίχως άλλο, το γεγονός, πως ένα αρχαίο μνημείο σε μια ιστορική πόλη, κάτω από μια πανσέληνο μπορεί να συνενώσει, να μονιάσει, να χωρέσει τα ετερόκλητα στοιχεία τόσων κοινωνιών, καθώς άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, ιδιότητας μοιράζονται μια βραδιά ειρηνικά

Τις ίδιες ώρες όμως, το ίδιο βράδυ, αποδείχτηκε μοιραίο για έναν νεαρό, οδηγό ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης. Άγνωστοι, έκλεψαν το αυτοκίνητό του, και αφού αφαίρεσαν με την απειλή όπλου 150 € από υπάλληλο της Αττικής Οδού στο Ρουπάκι, δολοφόνησαν τον νεαρό, εγκαταλείποντας τη σoρό του, σε παράπλευρο δρόμο της γέφυρας Ασπροπύργου, στο ύψος του ΙΚΑ.

Λίγες ώρες νωρίτερα, όταν το φως εγκατέλειπε την Αττική γη, σε καταυλισμό Ρωμά στο Ζεφύρι, νεκρό βρέθηκε 10χρονο αγοράκι από τους γονείς του, πυροβολημένο στο κεφάλι. Το ρεπορτάζ ανέφερε, κατ’ αρχήν, πως δεν είχαν γίνει γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πυροβολήθηκε το παιδί. Την επόμενη μέρα, θα ανακοινωθεί ότι εβλήθη από έναν συνομηλικό του κατά τη διάρκεια παιχνιδιού με όπλο που, νομίμως, κατείχε ο πατέρας του μικρού θύτη.

Ο απολογισμός της μέρας έρχεται απρόσκλητος. Στην ίδια γη, στον ίδιο χρόνο, τόσο ετερόκλητες ενέργειες, τόσο διχασμένες ανάμεσα στον πολιτισμό και στο έρεβος της βίας, ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.

Κυριακή 14.

Το λεκανοπέδιο στα πιο άδεια του. Οι τελευταίοι εκδρομείς το εγκαταλείπουν δρομέως, χαρίζοντάς του μια ακόμα μεγαλύτερη ηρεμία. Οι οδικές του αρτηρίες άδειες, εξασφαλίζουν αναπάντεχα ευχάριστους χρόνους ανταπόκρισης.


Το βραδινό τραπέζι στρωμένο στον κήπο του σπιτιού, που έχει μεγαλώσει 4 γενιές. Κάποτε ήταν μια αγροικία που συνόρευε με μποστάνια, με περιβόλια, με ρέματα. Τώρα ένα μικρό κομμάτι γης, ανάμεσα σε «πολυτελείς μεζονέτες» (είναι απορίας άξιον πως έστω μια μεζονέτα δεν είναι πολυτελής σε αυτόν τον τόπο), super market και ογκώδεις νεόδμητες πολυκατοικίες. Κάποτε ήταν ένα τμήμα παραγωγικής γης , τώρα μια ατίθαση νησίδα που αντιστέκεται, ακόμα, στην πλημμυρίδα της «αξιοποίησης». Τρεις, από τις τέσσερις γενιές παρούσες στο τραπέζι. Η πρώτη έχει αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο εδώ και δεκαετίες. Η δεύτερη στα πολύ στερνά της, αδυνατεί να συλλάβει πια το σήμερα. Να υπάρχει άραγε πιο ανίατη ασθένεια από τα γεράματα; Η τρίτη στο δυσκολότερο ρόλο, σε αυτόν που απαιτεί να αποσβένει τους κραδασμούς και από την επόμενη και από την προηγούμενη. Η τελευταία, ακροβατούσα ανάμεσα στην ανεμελιά των νιάτων της και το αμείληκτο της εποχής, που ναι μεν αντιλαμβάνεται, αλλά δεν έχει ακόμα στο σύνολό της συνειδητοποιήσει. Συγγενείς, φίλοι, συνοδοιπόροι στη ζωή μοιράζονται ένα ακόμα δείπνο. Κάποτε γινότανε συχνότερα. Οι μνήμες έρχονται αβίαστα, μάλλον μελαγχολικά, με παρόμοιες εικόνες από το ίδιο τραπέζι πριν από σαράντα, τριάντα, είκοσι και δέκα χρόνια. Με τις απουσίες και τις νέες παρουσίες να στιγματίζουν το σήμερα και να τροφοδοτούν το ποτάμι της ζωής. Στη σιγαλιά της νύκτας, αυτές τις σκέψεις διακόπτονται, από τον ήχο των τροχών κάποιων οχημάτων που σπάνια και ράθυμα περνούν στον παρακείμενο δρόμο.

Την ίδια περίπου ώρα, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στη Σκιάθο, ο πρωθυπουργός της χώρας και η σύζυγός του, επισκέφθηκαν την Μονή της Ευαγγελίστριας. Στις δηλώσεις του, αναφέρθηκε στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στον Απελευθερωτικό Αγώνα του Ελληνισμού, στην Εθνική μας Παλιγγενεσία, θυμήθηκε τον Παπαδιαμάντη, διατύπωσε το σύνηθες περί αλλαγών μανιφέστο και ολοκλήρωσε με ευχολόγιο.

Πόσο καλύτερα θα ήταν αν τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να μας εμπνεύσουν. Έστω και να μας ξεγελάσουν!

Δευτέρα 15.

Ανήμερα της Παναγίας. Στους δρόμους διαπιστώνεται μεγαλύτερη κινητικότητα από εχθές. Οι πιστοί, πυκνώνουν τις πρωϊνές λειτουργίες, τα πανηγύρια θα έλξουν ακόμα περισσότερους. Στον Πειραιά αναμένονται τα πρώτα ποστάλια, που θα επιστρέψουν περισσότερο κόσμο από εκείνον που κατέβασαν μέχρι τις εσχατιές του Αρχιπελάγους. Ως το τέλος του μήνα, οπότε τυπικά λήγει η περίοδος των διακοπών, αυτό θα συμβαίνει.

Πέρα από τα καταστήματα, που υποφέροντας από την διαρκή ύφεση έχουν αδειάσει, συνεισφέροντας σε μια άνευ προηγουμένου προσφορά επαγγελματικής στέγης, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι κλειστά λόγω της αργίας. Στην οδό Σωκράτους, στο Κερατσίνι, ο θερινός κινηματογράφος «Μελίνα» φιλοξενεί στην πρώτη του παράσταση μερικές δεκάδες θεατές. Στις παρακείμενες αυλές μικρές ομάδες από κατοίκους, κυρίως γυναίκες στη μεσηλικία τους, μοιράζονται το βραδινό τους χρόνο, με κουβέντα, χαμόγελο, ελπίδες, ολίγη από κουτσουμπολιό και τόσα άλλα, όπως έκαμαν μεταπολεμικά, οι περισσότεροι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, πριν την λαίλαπα της αδυσώπητης δόμησης. Το Αυγουστιάτικο βράδυ απλώνει τη δροσιά του διασκεδάζοντας τις υψηλές θερμοκρασίες της ημέρας. Στις μεγάλες οδικές αρτηρίες οι κάπως νεότεροι χαρακώνουν την νυκτερινή ησυχία με τους παλμούς των κινητήρων των διτρόχων ή με τις νότες λαϊκών ασμάτων που ξεχειλίζουν από τα οχήματα.

Η γιορτή της Ορθοδοξίας, η ίδια η Μεγαλόχαρη που κατά αιώνες έχει δώσει δύναμη σε μυριάδες πιστούς της δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ανηλεώς βομβαρδίζουν οι διεθνείς ειδήσεις τους πολίτες για τις φοβερές «αγορές» που ετοιμάζουν νέα επίθεση κατά του €, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, ενώ οι τρομεροί «οίκοι αξιολόγησης» υποβάθμισαν για πρώτη φορά στην πιστοληπτική ικανότητα της πέραν του Ατλαντικού, Δυτικής Αυτοκρατορίας.

Δεν είναι απλό, δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις τα νέα χρηματιστηριακά, διατραπεζικά προϊόντα, τον τρόπο που κάποιοι μεταξύ επιστήμης και τέχνης, απομυζούν χώρες ολόκληρες, αυτόν τον θρίαμβο του μετακαπιταλισμού του 21ου αιώνα, την ήττα των λαών και ασφαλώς την αδυναμία των πολιτικών να επιβάλουν μια ανθρώπινη, βιώσιμη, αξιοπρεπή πορεία στα κράτη που νέμονται την εξουσία. Πιο δύσκολο είναι να αδιαφορήσεις για αυτά, ζώντας σε κάποιο περιθώριο, ενώ στα όρια του αδύνατου, συνορεύει η βούληση να τα ανατρέψεις.

Έτσι αναρωτιέσαι τι σε περιμένει αύριο, τι μπαράζ δυσάρεστων ειδήσεων σου επιφυλάσσει η ειδησεογραφία ή ακόμα πιο μακριά, τι θα συμβεί 12 μήνες αργότερα, στο τρίτο μ.Μ. Δεκαπενταύγουστο.


αναρτήθηκε και στο ethnos.gr