Μοναχικό δρομολόγιο (15.07.2011) PDF Print E-mail

Οι σημαντικές προσωπικότητες έχουν το γνώρισμα να απασχολούν και μετά το τέλος της φυσικής του παρουσίας τους στον μάταιο τούτο κόσμο. Οι ακόμα πιο σημαντικές απασχολούν περισσότερο μετά, παρά κατά τη διάρκεια του βίου τους.

Η Oriana Fallaci δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη όσο ζούσε. Τουναντίον. Υπήρξε μια προσωπικότητα που άφησε ένα ισχυρό στίγμα, ένα έντονο αποτύπωμα όχι μόνο για αυτά που έπραξε, αλλά και για το χάρισμά της να περιγράφει αυτά που έκαναν οι άλλοι.

Αυτό το χάρισμα της προσέδωσε την μεγαλύτερη της αίγλη, καθότι έκανε πολιτική χωρίς να είναι πολιτικός, δίδαξε χωρίς να είναι ακαδημαϊκός.

 

Πως; Διαμορφώνοντας, με τα κείμενα της, συνειδήσεις.

Είχε την τύχη να γεννηθεί σε μια από τις πιο σημαντικές παγκόσμιες κοιτίδες πολιτισμού. Είχε επίσης την τύχη να γεννηθεί σε μια πολύ σημαντική χρονική περίοδο. Τοσκάνη, Φλωρεντία, Μεσοπόλεμος, 1929.

Γνώρισε έτσι, άμεσα τον παραλογισμό του Μπενίτο και των μελανοχιτώνων του, εκτέθηκε στο λουτρό του αίματος του δεύτερου Μεγάλου πολέμου. Συμμετείχε, κοριτσάκι, στο αντάρτικο. Αυτή ήταν η νεανική της προίκα. Από εκεί προφανώς δομήθηκε και ο χαρακτήρας της.

Όλα αυτά μοιραία «βγήκαν» στη δουλειά της. Ήταν και η εποχή διαφορετική. Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 ίσως να μην είχαν τον πλούτο των γεγονότων που δονούν σήμερα το παγκόσμιο γίγνεσθαι, αλλά έκρυβαν μια περιουσία που σήμερα πια έχει εξατμισθεί. Την περιουσία της ελπίδας. Στη βάση αυτή, κινήθηκε, εργάστηκε η Fallaci και το έκανε με το νεύρο, το βάθος και την τόλμη του αληθινού ρεπόρτερ. Είχε τεράστια «κορασόν» αυτή η γυναίκα. Από τις περιγραφές της, στη συμμετοχή της σε εναέριες επιδρομές στο Βιετ – ναμ, από τον τρόπο που αντιμετώπισε τον Α. Khomeini φλερτάροντας έντονα με μια απροκάλυπτη προκλητικότητα, από την μέθοδο που εφάρμοσε στην συνέντευξη με τον H. Kissinger ο οποίος αργότερα δήλωσε πως: «ήταν η μοναδική τόσο καταστροφική συζήτηση που είχα ποτέ με οποιονδήποτε εκπρόσωπο του Τύπου».

Αυτή η προκλητικότητα που μεταχειριζόταν σαν εργαλείο της δουλειάς της, δεν άργησε να γίνει φανατισμός. Ένας φανατισμός που μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, φόρεσε έναν αντί-ισλαμικό μανδύα. Επιτέθηκε με ακραία σφοδρότητα σε κάθε τι ισλαμικό. Είχε βέβαια τις πολιτικές, πολιτιστικές, βάσεις και τις φιλοσοφικές της προσλαμβάνουσες από το τέλος της δεκαετίας του ’70 όταν έζησε την επιστροφή του ιμάμη στο Ιράν. Αλλά αυτό που εύκολα μπορεί να της χρεώσει ένας νηφάλιος παρατηρητής, είναι πως πολέμησε με το ίδια όπλα που μεταχειρίστηκε η altera pars. Με αδιαλλαξία, με δογματισμό, με σκληρότητα. Παρόμοια, περίπου, αντιμετώπισε τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες σηματοδώντας την συντηρητική στροφή της.

 

Όλα τα παραπάνω όμως, ίσως να μην είναι αρκετά, για να σβήσουν μια παραδοσιακά θετική άποψη που έχουν οι Έλληνες, ή τουλάχιστον μια γενιά Ελλήνων, απέναντί της, απότοκο της σχέσης της με τον Αλέκο Παναγούλη. Μια σχέση που τη σημάδεψε και σε μεγάλο βαθμό την όρισε. Η κυρίαρχη αντιστασιακή φιγούρα του αντιδικτατορικού αγώνα, έσβησε την πρωτομαγιά του ’76 σε εκείνο το περίεργο τροχαίο στην Βουλιαγμένης με το «Mirafiori» που του είχε δωρίσει εκείνη. Τριάντα χρόνια και τεσσερισήμισι μήνες αργότερα απεβίωσε και η Fallaci χτυπημένη από καρκίνο των πνευμόνων. Υπήρξε μανιώδης καπνίστρια. Ξεψύχησε, μια μέρα μετά του «Σταυρού», μια σημαντική γιορτή της Ορθοδοξίας.

 

Περίεργο και οπωσδήποτε μοναχικό, ειδικά μετά το ΄76, αυτό το δρομολόγιο: Φλωρεντία, κόσμος, Ελλάδα, κόσμος Μανχάταν, Φλωρεντία.

Άλλα πέντε χρόνια αργότερα, η διαθήκη της έχει εγείρει ένα σοβαρό θέμα. Άκληρη, άφησε τα πάντα στον ανιψιό της Edoardo. Η αδελφή της Paola όμως, ισχυρίζεται πως η υπογραφή είναι πλαστή και μια απίθανη διαμάχη μεταξύ μητέρας και γιου έχει ξεσπάσει. Το είπαμε και στην αρχή:

Οι σημαντικές προσωπικότητες έχουν το γνώρισμα να απασχολούν και μετά το τέλος της φυσικής του παρουσίας τους στον μάταιο τούτο κόσμο, αν και είναι βέβαιο ότι την Oriana Fallaci οι μελλοντικές γενιές δεν θα την θυμούνται για το δικαστικό κυκεώνα των συγγενών της αλλά για το έργο που άφησε τυπωμένο στις σελίδες των εφημερίδων, των περιοδικών και των βιβλίων.