Η τρέχουσα ποδοσφαιρική σκηνή, δίνει πλούσιες και σημαντικές αφορμές όχι μόνο για αθλητικό αλλά και για κοινωνικό σχολιασμό.

Τα επεισόδια ανάμεσα στον Joe Jordan και τον Gennaro Gattuso, η αναίτια και αντιεπαγγελματική σκληρότητα του γάλλου Mathieu Flamini στον Κροάτη Vedran Corluka, η ανατροπή στο Emirates και βέβαια οι ενδυματολογικές προτιμήσεις του γάλλου Cisse πλουταίνουν και βαθαίνουν τα σχόλια.

Ο σχεδόν 60χρονος βοηθός προπονητής της Tottenham, Joe Jordan, είχε θερμό επεισόδιο με τον αρχηγό της Milan, Gennaro Gattuso. O Βρετανός βοηθός του Harry Redknapp, απευθύνθηκε στον παίκτη με την όχι ιδιαίτερα ευγενική φράση: “fucking Italian bastard” της οποίας ασφαλώς δεν ξέρουμε τι είχε προηγηθεί αλλά ήταν υπέρ-αρκετή να πυροδοτήσει την οργή του παίκτη που εκδηλώθηκε με βία. Ο Jordan δεν είναι ένας τυχαίος, αναλώσιμος 60άρης. Γνωστός και με το προσωνύμιο «ο σαγώνιας» από τότε που έπαιζε στη Leeds United και είχε χάσει και τους 4 κοπτήρες της πάνω σιαγώνας, βρίσκεται στην 34^η θέση της λίστας με τους 50 πιο σκληρούς και εκφοβιστικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία του αθλήματος. Τη σχετική λίστα εκπόνησε η εφημερίδα «The Times».

Ο Βρετανικός τύπος περιέλουσε με διάφορα κοσμητικά επίθετα τον αρχηγό της Ιταλικής ομάδας. «Ζώο», «τρελός», «κακοποιός», «εγκληματίας» είναι μερικά από αυτά που γράφτηκαν ενώ δεν παρέλειψαν να προβλέψουν ότι σε μια ενδεχόμενη συμπλοκή μεταξύ των δύο ανδρών ο Jordan θα επικρατούσε παρά το γεγονός ότι είναι 27 χρόνια γηραιότερος.

Η εκδήλωση της βίας δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού, ούτε απαραίτητα αποτέλεσμα των υψηλών απολαβών των παικτών, της μεγάλης πίεσης, των πριμ και των υψηλών στόχων. Η ταινία «The Damned United» του Tom Hooper (2009) πραγματεύεται τις 44 μέρες που άντεξε ο Brian Clough, στην Leeds United της μετά Don Revie εποχής καθώς και πολλά άλλα, ανάμεσα στα οποία και τη χρήση βίας άνευ μέτρου και οπωσδήποτε μακριά από έννοια αθλητικού πνεύματος. Κι όλα τούτα πριν από 40 έτη.

Πολύ πρόσφατη εκδήλωση αυτής της πρακτικής ήταν ασφαλώς η ενέργεια του Mathieu Flamini της Milan, στο ίδιο παιχνίδι του Champions League, πάνω στον Κροάτη Vedran Corluka. Με πολύ δύναμη, έπεσε και με τα δυο του πόδια πάνω στον παίκτη της Tottenham και τον τελείωσε μέχρι το τέλος της σεζόν, με σοβαρό τραύμα στον αστράγαλο την ώρα που ο συμπατριώτης διαιτητής του θύτη έδειξε μόνον μια κίτρινη κάρτα. Σε μια επίδειξη ευρυμάθειας αλλά και ξεχωριστής αθλητικής συμπεριφοράς ο Flamini, την αμέσως επόμενη στιγμή πρόφερε το γενετήσιο ρήμα εις άπταιστον ιταλικήν.

Την επόμενη μέρα, στο Emirates η ομάδα των κανονιέρηδων πέτυχε μια μεγάλη ανατροπή. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα να παίζεις εντός έδρας την Barcelona του 2011, να βρίσκεσαι πίσω στο σκορ, να έχει κατοχή και υπεροχή και μέσα σε πέντε λεπτά, να γυρνάς το σκορ, να κλέβεις τις εντυπώσεις και να παίρνεις την νίκη. Η Γαλλική αποικία των Κανονιέρηδων, μπορεί να μην παίζει πια στο παραδοσιακό Highbury, η ομάδα μπορεί να μην ανήκει σε Αγγλικά συμφέροντα, να μην έχει βρετανούς σπόνσορες, ίσως να είναι στερημένη από τίτλους τα τελευταία χρόνια, να βλέπει την πλάτη της United στην premiership, να γκελάρει με θεωρούμενες μικρές ομάδες, αλλά προχθές το βράδυ το πήρε το αποτέλεσμα και το άξιζε. Τώρα, το πόσο αρκεί ένα ανεμικό 2 -1 στην Καταλονία, θα το δούμε σε λίγα βράδια.

Ας περάσουμε στα καθ’ ημάς. Η εμφάνιση του D. Cisse στην τελετή της βράβευσης του άνδρα της χρονιάς που διοργανώνει ένα ανδρικό περιοδικό, δημιούργησε ισχυρές εντυπώσεις και μεγαλύτερες συζητήσεις. Πολλά γράφτηκαν, ακόμα περισσότερα ελέχθησαν. Ελάχιστα από αυτά ήταν εκτός θέματος. Ειδικά τις παραμονές του κλασσικού Ελληνικού ντέρμπυ, μια τέτοια εμφάνιση ήταν περισσότερο από βέβαιο ότι θα έκανε το Γάλλο ποδοσφαιριστή επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αν αυτή ήταν η επιθυμία του το πέτυχε.

Δυσκολεύομαι να εντοπίσω άλλο κίνητρο.

Διότι δεν είναι απαραίτητα κατακριτέο ένας άνθρωπος καταχωρημένος στα μητρώα αρρένων να κυκλοφορεί με φούστα. Όχι με κιλτ ή με φουστανέλα, με φούστα. Ούτε είναι απαραίτητο ένας αθλητής με τις περγαμηνές του Cisse να έχει γούστο, ενδυματολογικό. Εκτός αν τα μαύρα άρβυλα, η μαύρη φούστα, τα λευκά σακάκια με μαύρα πέτα, τα μαύρα καλσόν, τα πολυπληθή ογκώδη δακτυλίδια, οι νεκροκεφαλές χαϊμαλιά, οι ογκώδεις σκελετοί γυαλιών, κόμμωση στυλ "Μοϊκάνα" ή τα βαμμένα μαλλιά, τα βαριά tattoo, τα κομποσχοίνια και γενικά η εκκεντρική εμφάνιση να συνιστούν γούστο. Δεκτό και αυτό. Κανείς εξ’ άλλου, δεν μπορεί να αποδείξει στον άλλον γιατί μια ενδυματολογική πρόταση είναι ανώτερη από την άλλη.

Ας μην περιμένει όμως, ο Γάλλος σταρ, ότι θα περάσει τις πύλες του μεγαλύτερου τηγανιού της χώρας και οι επιστήμονες οπαδοί (έτσι τους είχε αποκαλέσει πρώην πρόεδρος της Π.Α.Ε.) του αντίπαλου δέους θα τον αντιμετωπίσουν με φιλοφρονήσεις.

Διότι σε μια ημιανάπτυκτη ποδοσφαιρική αγορά, με νεφελωδώς άγρια ένστικτα, πολύ παρασκήνιο και περισσότερο κακώς εννοούμενο «αντριλίκι» οι κινήσεις εντυπωσιασμού καλό θα είναι να φιλτράρονται.

Σε παγκόσμιο επίπεδο εξ’ άλλου, το παιχνίδι της επικέντρωσης της προσοχής, της εκκεντρικότητας είναι δεκτό και αυτό. Το θέμα είναι αν εξυπηρετεί πάντα αυτούς που το παίζουν.

Για το περιεχόμενο των δηλώσεων εκπροσώπου Π.Α.Ε., προσφάτως νικήτριας του Θεσσαλικού ντέρμπυ, αλλά και το ευρύτερο κλίμα που επικρατεί στο κάμπο, από την αντιπαλότητα των δύο ομάδων, το κριτικό πνεύμα στερεύει.

Εφ' όσον όμως η διακαιοσύνη λειτουργεί, είτε μονοσήμαντα, είτε ελαστικά, είτε επιλεκτικά όλα τούτα είναι αναμενόμενα.

Η αναφορά δεν αφορά μόνον για το στενότερο τμήμα της αθλητικής δικαιοσύνης και της όποιας ευπρέπειας, οφείλει να επιβάλει η υποτίθεται κυρίαρχη Σούπερ Λίγκα. Μια Λίγκα που παρέμεινε αδιάφορη από τα συμβάντα. Ενδεχομένως μάλιστα ο πρόεδρος της και ο πρωταγωνιστής των επεισοδίων να διασκέδασαν τα γεγονότα στις μεταξύ τους συζητήσεις. Δεν είναι μυστικό ότι τους διέπουν φιλικές σχέσεις και προφανώς κοινές πρακτικές.

Μόνον που αυτή η μέθοδος δεν είναι εκείνη που εξασφαλίζει ούτε στον αθλητικό χώρο το εύφορο έδαφος για τα απαιτούμενα κεφάλαια κίνησης (χορηγούς, τηλεοπτικά δικαιώματα κλπ.) ούτε ασφαλώς το υγιές κοινωνικό μοντέλο.

Αν παρ' όλα αυτά, το σύστημα κινείται κι έτσι, καταλήγουμε στο απλοϊκό μεν, εύστοχο δε συμπέρασμα του πρώην εκσυγχρονιστή πρωθυπουργού: Αυτή είναι η Ελλάδα"

Να την χαιρόμαστε.

αναρτήθηκε και στο wmotors.gr