Ευτυχώς που υφίσταται η «Καθημερινή» συχνά αποκαλούμενη και ως «φάρος του αστικού Tύπου» άλλοτε με ολίγη ειρωνεία, συχνότερα κυριολεκτικώς, η οποία στην έντυπη έκδοση του Σαββάτου 28 Ιουνίου έκανε την πιο ξεκάθαρη, νηφάλια, εύστοχή τοποθέτηση για το διοργανωτικό έπος του Δ.Ρ.Α. με την δεξιοτεχνία στο Ζάππειο. Ο Π. Μανδραβέλης σολάρισε όμορφα στη σ. 13 με ομορφότερο τίτλο «Το κερασάκι Acropolis», καθόλου τυχαίο το λατινικό, ορίζοντας την υπερειδική ως «το κερασακί στην τούρτα της ταλαιπωρίας που γεύονται καθημερινώς οι Αθηναίοι». Στο δε οπισθόφυλλο (σ.20), ο Δ. Ρηγόπουλος προσφέρει επιτέλους, στο ευρύτερο κοινό, την άποψη, ότι: «Η δικαιολογία των εμπλεκομένων φορέων, ότι η συγκεκριμένη επιλογή υπαγορεύτηκε από τη δήθεν «εκπληκτική» ευκαιρία να διαφημιστεί η Αθήνα στο εξωτερικό μέσω τηλεοπτικής μετάδοσης του αγώνα είναι απλώς κωμική».

Αν αυτά σημειώνονται στην πιο σοβαρή, παραδοσιακή, συντηρητική και στις μέρες μας συμπολιτευτική εφημερίδα, για ένα γεγονός που γίνεται με κρατική μέριμνα και χρήμα, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε αλλού. Οι ιστότοποι π.χ. που έχουν την όποια εμπλοκή με το μότορσπορ, το κράτησαν, για άλλους λόγους, χαμηλά, μαλακά, κάποιοι σημείωσαν κάτι περί «εθνικού προϊόντος» και έκλεισαν με ευχολόγια. Εθνικό προϊόν θα ήταν αν εισέρρεαν χρήματα στα κρατικά ταμεία, όπως ας πούμε από την ελληνική φέτα. Ελληνικό εθνικό προϊόν που να κοστίζει 4 (τέσσερα) και πλέον εκατομμύρια ευρώ δεν υπάρχει. Μπορεί να είναι μια τούρτα ή μια πίτα που γλυκοκοιτάζουν άλλοι για λίγα ψίχουλα, άλλοι ένα κομμάτι. Έως εκεί όμως.

Στα εκτός, και από την Αυστρία, οι McLaren φόβισαν τους λοιπούς διεκδικητές και το τόσο διαφορετικό, αλλά ξεχωριστό δίδυμο έκανε το επιβλητικό 1- 2. Ο αεικίνητος, μαχητής Lando μας προσέφερε άλλη μια κορυφαία παράσταση και ένα ακόμα μάθημα για το πώς σκάει με τέχνη την φιάλη του καμπανίτου στο πάτωμα του πόντιουμ.

Ένας Max με την ωριμότητα των 4 τίτλων στα 28 του χρόνια, ο Αyrton όταν έκλεισε τα 28 ήταν άτιτλος, ξέροντας ότι οι πιθανότητες να διεκδικήσει τον πέμπτο φέτος είναι μηδαμινές, έδειξε χαρακτήρα, φέρθηκε ανθρώπινα και αθλητικά στον Kimi. Αν εξαιρεθούν , κατά περίπτωση, ο Alonso και ο Lewis, ο Ολλανδός πρωταθλητής έχει τον πλέον θαρραλέο λόγο και αντίστοιχη συμπεριφορά απέναντι σε ότι καθεστωτικό του χώρου. Δεν το νιώθει μόνο, το δείχνει ότι το σύστημα τον έχει περισσότερη ανάγκη, από ότι αυτός το σύστημα.

Ωραιότατος ο πρίγκιπας από το Οβιέδο που έσπευσε να αγκαλιάσει τον Gabriel Bortoleto μετά από μια λυσσώδη μονομαχία που είχαν με λατινικό παλμό. Και όλα αυτά για την διεκδίκηση της έβδομης θέσης. Κάτι για το οποίο ο Hunt δεν θα κόπιαζε. Αν ήταν για την πρώτη θα ξεπερνούσε τα όρια, αλλά για την έβδομη, όχι. Ένας ήταν ο James. Τέλος πάντων, στο σήμερα, ο Βραζιλιάνος που είναι ηλικιακά γιος του δον Φερνάνδο καθότι 24 χρόνια μικρότερος μάζεψε τους πρώτους του πόντους και τα εύσημα από έναν πρωταθλητή, αλλά και έναν τύπο που τα έβαλε με την καμαρίλα του Maranello.

Δυνατή και η εικόνα του Lewis, που μετά τον τερματισμό κοιτούσε από το μόνιτορ την κατάταξη του αγώνα και ποιος ξέρει πως θα αποτιμούσε το βήμα του προς την Ιταλία.

Στο «και τα λοιπά» του τίτλου, πάλι στην «Καθημερινή» της Κυριακής (29 6ου), όπου προσέφερε μια ειδική έκδοση, αφιέρωμα στα 10 χρόνια από το Δημοψήφισμα. Ενδιαφέρουσα, πλήρης, με αποτιμήσεις και συνεντεύξεις πρωταγωνιστών έρχεται να θυμίσει ή να γνωρίσει στους νεότερους τις δραματικές, εκείνες πυκνές στιγμές που ο τόπος και ο πληθυσμός δοκιμάστηκαν όσο πότε μετά τη λήξη του Εμφυλίου.

Περιλαμβάνει απόψεις που πλέον διατυπώνονται ψύχραιμα, αναγνωρίζοντας την  κρισιμότητα και πίεση των τότε στιγμών.Ενυπάρχουν γνώμες ένθεν κείθεν. Οι ξένοι πρωταγωνιστές (Σόιμπλε, Ολάντ, Λιού) εκφράζονται με μετριοπάθεια αν όχι με συμπάθεια. Το στόρυ έχει βέβαια αποδιοπομπαίο τράγο (Βαρουφάκης), έχει όμως και περιγραφές, μεταξύ άλλων για τις συνθήκες της αίθουσας που συγκεντρωνόταν η Ελληνική αντιπροσωπεία στο μαραθώνιο Γιουρογκρούπ ή για τον ενδυματολογικό της κώδικα ή για τα υποδήματα του Τσακαλώτου που θα ταίριαζαν περισσότερο σε άλλο έντυπο, καθώς φλέρταραν με τα όρια της μικροπρέπειας. Δεν ήταν πολύ συμβατά με την συγκεκριμένη εφημερίδα.

H οποία εφημερίδα στο φύλο του Σαββάτου (28/6ου) δημοσίευσε το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη που έκανε μια ιδιοφυή μίξη της επικαιρότητας, για τις παθογένειες που μαστίζουν τον τόπο.