Την πρώτη χρόνια τέλεσης του Δ.Ρ.Α.,τότε που δεν ήταν και πολύ διεθνές, συμμετείχαν 19 ελληνικά πληρώματα. Δέκα εννέα. Ήταν άνοιξη του 1953, ο τόπος προσπαθούσε να αναπνεύσει στον αχό του μετεμφυλιακού κλίματος, ανάμεσα από την απώλεια κάθε είδους πολιτισμού που βασίλευε στο Μακρονήσι και το πυρ των εκτελεστικών αποσπασμάτων. Βουτηγμένος βαθιά στη φτώχεια, βαθύτερα στο μίσος, στηριγμένος στις φιλανθρωπίες των δυναστικών συμμάχων, έχοντας ήδη κάνει τα πρώτα σοβαρά βήματα στο μονοπάτι της απώλειας της διεκδίκησης των αποζημιώσεων για τις θηριωδίες των Γερμανών, ομού με την καθολική εκ των πραγμάτων αθώωση των ημεδαπών συνεργατών τους. Εποχή που πρέπει να ξεχάσει και να θυμάται κανείς για τον ίδιο λόγο. Την ολοκληρωτική απουσία δικαιοσύνης. Και όμως 19 ελληνικά πληρώματα εκίνησαν, εκείνη την περιπέτεια του πρώτου Δ.Ρ.Α.

Δεκέλεια 13,81 χλμ. πρώτη ετάπ του 22^ου Δ.Ρ.Α., Μάιος 1975. Ο «Σιρόκο» τοποθετεί άριστα την Α 110 στο τελευταίο εσάκι. Τα γαλάζιο κουπέ από την Διέπη ήταν ήδη στον έκτο χρόνο συμμετοχής στους ελληνικούς αγώνες έχοντας διανύσει δεκάδες χιλιάδες χιλιομέτρων, σε κάθε μορφή αγώνα, όπου κατά τεκμήριο σπάνια έχανε και σπανιότερα εγκατέλειπε. Στο φόντο η σκόνη από τις συμμετοχές που έπονται αφού, η διαδρομή τότε σε μεγάλο τμήμα της ήταν χωμάτινη. Πρώτος σε αυτή την ε.δ., ο εξωπραγματικός Bjorn με την  διαστημική Stratos γράφοντας 09' .58.'' Δεύτερος ο Lele Pinto επίσης με Stratos, 10': 25''. Τρίτος ο εικονιζόμενος με 10':28''. Πίσω του οι: Andresson, Aaltonen, Rohrl, Warmbold, Lampinen, όλοι με καλύτερο υλικό και σαφώς πληρέστερη υποστήριξη. Η εικόνα είναι από εναέρια λήψη του Νίκου Γραμματικόπουλου. Στις μέρες μας το συγκεκριμένο σημείο έχει δομηθεί πυκνότερα από την Εκάλη.

Ποτέ μέχρι το 2009 δεν ήταν λιγότερα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έφτασαν τα 50, στα τέλη με το σοκ του πραξικοπήματος μειώθηκαν, ενώ οι αλλοδαπές συμμετοχές από τις ’60 του ΄66, έπεσαν στις 30 το ’67 και θα έπρεπε να περιμένουμε εννέα χρόνια για να επανέλθουμε στα προ πραξικοπήματος χρόνια. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, όπως και στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι ελληνικές συμμετοχές ξεπερνούν τις επτά δεκάδες και είναι περισσότερες από τις αλλοδαπές Μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα θα παραμείνουν σταθερά πάνω από 55. Στις μέρες μας, 72 χρόνια μετά το πρώτο Δ.Ρ.Α., με πενταπλάσιο κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. όπως και πενταπλάσια κυκλοφορούντα αυτοκίνητα στην επικράτεια από την δεκαετία του 70, οι συμμετοχές των ελληνικών πληρωμάτων είναι 11. Έντεκα. Μολοντούτο υπάρχει στα δελτία Τύπου που κυκλοφορούν ασχολίαστα παντού, ένα πανηγυρικό κλίμα. Ας το δούμε λίγο.

Δικαίως ίσως οι χαρές, διότι είναι περισσότερες από τις 10 του ’09, τις 8 του ’11, τις 7 του ’13, τις 2 του '14 στο ERC πια και βαθιά στα Μνημόνια και στην εποχή της Ομοσπονδίας. Όταν ο αγώνας επανέρχεται στο πιο ψηλό σκαλοπάτι και με τη χώρα απελευθερωμένη, κατά πως μας είπαν, από τους ζυγούς των Μνημονίων,  μετράμε 14, το '21, 19 το '22, 20 το 23 και 17 το '24. Έχουμε λοιπόν φέτος, έναν αγώνα που στοιχίζει τέσσερα ή περισσότερα εκατομμύρια ευρώ, όπου συμμετέχουν έντεκα ημεδαπά πληρώματα και ένα χαρωπό δ.Τ. από τον φορέα που διαχειρίζεται τον αγώνα, που μας πληροφορεί ότι θα μας έρθουν τέσσερις παγκόσμιοι πρωταθλητές.

Το αποτύπωμα του Δ.Ρ.Α. στα ημεδαπά αγωνιστικά δρώμενα είναι εδώ και χρόνια αρνητικό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι παραχωρούμε το χώρο, όπως και την όποια τεχνογνωσία έχουμε δημιουργήσει στα 72 χρόνια που διοργανώνεται και αντί να εισπράξουμε κάποιο ενοίκιο, καταβάλουμε ένα υπέρογκο έξοδο με κυρίως κρατικό χρήμα, επιπροσθέτως δε παρακαλούμε και για εθελοντές. Αυτό σημαίνει ότι στερούμε από το ημεδαπό μότορσπορ κάθε τρόπο, κάθε ευκαιρία να ξεφύγει από τα ρηχά και όχι τόσο καθάρια νερά που επιπλέει τα αρκετά τελευταία χρόνια. Στην παρατήρηση ότι κανείς δεν θα έδινε οποιοδήποτε ποσό προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία δημιουργίας υποδομών σε εθνικό επίπεδο, η απάντηση είναι: «Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, το οποίο θα μεγαλώνει αν θα συνεχιστεί η ίδια τακτική».

Αν δηλαδή, οι χορηγοί δεν διέθεταν τα όποια ποσά για να γίνει ο αγώνας με τα 2,5 εργοστάσια τους 4 παγκόσμιους, τους 11 Έλληνες και έστηναν ένα σοβαρό οργανισμό για να αναγεννήσει τους ελληνικούς αγώνες, σε πέντε χρόνια θα είχαμε πολλές, πάρα πολλές πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Θα ήταν ένα ζωντανό κύτταρο που θα λειτουργούσε 365 μέρες το χρόνο, προσφέροντας εργασία, προοπτικές, ευκαιρίες σε πολύ περισσότερους από αυτούς που απασχολούνται σήμερα, λίγες εβδομάδες το χρόνο, και πρωτίστως θα δημιουργούσε ισχυρές, υγιείς συνθήκες για να ξαναγεννηθεί το ημεδαπό μότορσπορ.

Έτσι νοούνται οι επενδύσεις, έτσι ο χορηγός αποκτά ουσιαστικό κοινωνικό ρόλο. Τα υπόλοιπα είναι έργα βιτρίνας, άμεσης λαμπερής προβολής και στο βάθος ολίγον έως αρκετές αρπαχτές από πάντα πρόθυμους, ως προς τούτο, και συχνά άσχετους, βιαστικούς μεσάζοντες και λοιπούς νταλαβεριτζήδες.

Μέχρι να συμβούν αυτά τα αιρετικά, θα βολευόμαστε με αναρτήσεις του ποιος δεν τρέχει. Όχι τόσο φρέσκο αυτό, το έλεγε εποχές πριν ο σχωρεμένος ο Τζιμάκος για τις συναυλίες του: «Δεν συμμετέχει ο Γ. Νταλάρας».

Μέχρι να αλλάξει κάτι, τα διάφορα νούμερα του Δ.Ρ.Α. θα στοιχειώνουν την ιστορία και το παρελθόν του αγώνα και του τόπου. Αλλά όπως προείπε και ένα συνονόματος: «καλύτερα νούμερα παρά αριθμοί».