Προ ημερών διάβασα μια αξιολόγηση των ταινιών του Wes Andreson όπου κατέτασσε ως πρώτη και καλύτερη την Hotel Budapest. Έχοντας δει τις μισές ταινίες του, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω με την συγκεκριμένη κατάταξη, κάτι που παρέμεινε σταθερό μετά τη θέαση της τελευταίας με τίτλο: The Phoenician Scheme.

Ο Τεξανός σκηνοθέτης, εξακολουθεί να στηρίζεται στο υποκριτικό ταλέντο των πρωταγωνιστών του, στο ευφάνταστο ντεκόρ, στους σβέλτους διαλόγους και στις επιλογές των συνεργατών, για τα κοστούμια, την μουσική επένδυση, το σενάριο. Διακρίνονται όλοι στην αφίσα. Πάνω από όλα βέβαια, επικρατεί ο πνεύμα, το ύφος της ιδιαίτερης κινηματογραφικής του γραφής.

Έτσι στο Φοινικικό σχέδιο παρακολουθεί τη δράση ενός πάμπλουτου, ασταμάτητου, κυνικού, απερίγραπτα φιλόδοξου επιχειρηματία ή καλύτερα ενός άπληστου νταλαβεριτζή μεσάζοντα που έχει γίνει στόχος των ομοίων, εξίσου φανατικών αντιπάλων του.

Ταυτόχρονα μας εξιστορεί και τη σχέση του με την υπό δοκιμασία μοναχή θυγατέρα του, για την οποία υπάρχει η αβεβαιότητα αν όντως είναι θυγατέρα του και στην οποία θέλει να κληροδοτήσει όλη του την περιουσία.

Ακολουθεί με την γνωστή του πίστη και τα παστέλ του χρώματα τούτο το χαώδες σενάριο και σε κάθε περίπτωση όπου ο πρωταγωνιστής του ξεφεύγει από μια ακόμα απόπειρα δολοφονίας, μας μεταφέρει σε έναν μαυρόασπρο μετά ζωής κόσμο όπου κάνει ένα είδος απογραφής.

Όχι εύκολη ταινία για τους μη προσηλυτισμένους στον γουεσαντερσονισμό. Μένουν οι απορίες, αν κάνει συχνότερα ταινίες από όσες μπορούν να αφομοιώσουν ακόμα και οι θαυμαστές του και, αν τον ενδιαφέρει να ανοίξει περισσότερο το κοινό στο οποίο απευθύνεται, πράγμα που εν πρώτοις δεν διαφαίνεται..