Γνώρισα τον Αλέξη Σοφιανόπουλο το Φθινόπωρο του 1976. Συνεργαζόμαστε σε ένα περιοδικό που δεν υπάρχει πια, αν και συχνά αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ. Τέλος πάντων, ο Αλέξης ήταν φωτογράφος που πήγαινε την εικόνα πιο ‘κεί.  Ήταν και ωραίος τύπος. Περάσαμε πολύ όμορφα στο πρώτο σκέλος του εικοστού έβδομου Δ.Ρ.Α. τον Μάιο του ’77, αλλά και όπου αλλού συμβαδίσαμε στο μικρό, κοινό μας χρονικό διάστημα στο έντυπο. Τον θυμήθηκα με νοσταλγία καθώς ξεφύλλισα την ετήσια έκδοση του Ε.Ο.Τ. του 1975 και πρόσεξα τις δημοσιευμένες του φωτογραφίες. Διάλεξα μόλις τρείς από τις 30τόσες.

Η πρώτη είναι το εξώφυλλο. Με λίγο αισιοδοξία και αρκετό ψάξιμο θα μπορούσε να γίνει και σήμερα, μισό αιώνα αργότερα από την στιγμή που τραβήχτηκε.

Οι δυο επόμενες όμως, ανήκουν ανεπίστροφα στο παρελθόν και σφραγίζουν μια εποχή από την οποία πολλά έχουμε να ζηλέψουμε και ελάχιστα να αποφύγουμε.

Όπως η χαρακτηριστική απλότητα, η λυτρωτική λιτότητα που βγάζει τούτη η εικόνα. Δυσεύρετη σήμερα, μα συχνά αποφευκτέα και απευκταία μπροστά στις παροχές που υπόσχονται αφειδώς όσοι τρέφουν το τέρας του βιομηχανοποιημένου Τουρισμού.

Ομοίως και για τούτη που εκφράζει μια σπάνια γαλήνη, μια άφαντη ισορροπία για έναν τόπο που έστεκε ακόμα λαμπρός και γοητευτικά αφελής. Εικόνες οδυνηρές πια σήμερα, βουλιαγμένες, χαμένες μέσα στη γλύκα της περασμένης εποχής τους, αντανακλούν έναν τόπο που χάθηκε. Έναν άλλο τόπο.

Για την ιστορία ιδού και τα στοιχεία εκείνης γαλλόφωνης έκδοσης του Ε.Ο.Τ., επί γενικής γραμματείας του Τζαννή Τζαννετάκη.