Άρχισε με το ποιητικό ύφος του Ισπανικού εθνικού ύμνου, απότοκο της αποικιοκρατικής κυρίαρχης όσο και καταστροφικής κάποτε θέσης της χώρας στον πλανήτη, και όταν το πλάνο γύρισε στη σημαία με τις πορτοκαλιές και κόκκινες οριζόντιες ρίγες οι μαυροφορεμένοι κιθαριστές απέδωσαν μελαγχολικά τον Καταλονικό ύμνο.

Ήταν η επίσημη έναρξη του Ισπανικού Grand Prix, που τελείται ακόμα στην Καταλονική γη, όπου κάποια 89 χρόνια νωρίτερα ρίχτηκε μια καλή ζαριά για μια Ευρώπη διαφορετική που, παρά τις υποσχέσεις, δεν προέκυψε ποτέ.

Στον απόηχο του αγώνα ο οποίος έληξε με τρόπο επεισοδιακό, με τον πρωταθλητή έξω φρενών, την Scuderia να βλέπει το μονοθέσιο με το νο 44, να το περνά μια Sauber και στην κορυφή τα πορτοκαλιά μονοθέσια να κυριαρχούν, οι έξι νεαρότατοι νεοεισαχθέντες στην κορυφαία κατηγορία του παγκόσμιου μότορσπορ, μας δίνουν μια εικόνα του σήμερα, η οποία μοιραία κείται μακράν από εκείνη του παρελθόντος.

Έχουν βρεθεί σε αυτό το τόσο απαιτητικό και πολύπλοκο από κάθε άποψη περιβάλλον κυριολεκτικά εξ απαλών ονύχων και, σε μετεφηβική ηλικία, βρίσκονται ήδη στο υψηλότερο ράφι. Ενδεικτικό, ότι οι Βρετανοί σχολιαστές αποκαλούν τον Α.Κ. Antonelli ως Italian teenager. Η σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές που βρέθηκαν στο χώρο, μας καταδεικνύει το μέγεθος της διαφοράς.

Έτσι η εκτίμηση της διαφοράς του 18χρονου Ιταλού με τον Αργεντίνο J. M. Fangio που μπήκε στην F1 στα 39 του και βγήκε στα 46 του με 4 τίτλους, αφού είχε διακριθεί σε οποιαδήποτε μορφή αγώνα ύψιστου κινδύνου, όπως το Mille Miglia, το Carrera Panamericana, οι 24 ώρες του Le Mans, οι 12 ώρες του Sebring, οι 12 ώρες του Spa, τελικά κρίνεται αδόκιμη.

Το αυτό για την εικόνα του Αμερικανού Harry Schell με εκείνη του Βρετανού Oliver Bearman. Δεν είναι μόνο η διαφορά ανάμεσα σε ένα συνοφρυωμένο, σκληροτράχηλο μεσήλικα και σε ένα χαμογελαστό, λεπτό αγόρι αλλά η φόρμα, το κινητό στον καρπό με το βραχιολάκι, η επιβεβλημένη, μόνιμη επαφή με τα μέσα και τον κόσμο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον βετεράνο ο οποίος  μετά τον αγώνα ξεδιψά καθιστός στη χλόη με την ίδια ενδυμασία που θα φορούσε και στο σπίτι.

Ο Harry Schell ήταν ένας από τους πολλούς που, τις δεκαετίες του '50 και του '60 έχασαν τη ζωή τους εν δράσει, στο Silverstone ο εν λόγω για την ακρίβεια. Οι πιθανότητες να συμβεί κάτι παρόμοιο στους σημερινούς αστέρες είναι, ευτυχώς, απειροελάχιστες. Αυτό είναι ένα πολύ κρίσιμο στοιχείο για την αξιολόγηση της ανδρείας των παλαιότερων και την εκτίμηση του χάους που χωρίζει τις εποχές και τις γενεές.

Σε άλλο αθλητικό χώρο, η συνολική εικόνα της σειράς των μέχρι τώρα αγώνων του F4 του πανελληνίου πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης είναι απογοητευτική. Αυτό που επισήμως αποκαλείται final four της Greek Basketball League. Χωρισμένο το κοινό σε δυο κυρίαρχα στρατόπεδα με μια πίστη και ένα φανατισμό που αν τον αξιοποιούσαν στο 10% της συνολικής του ορμής σε κοινωνικό επίπεδο, η εικόνα του μέσου Έλληνα θα ήταν καλύτερη.

Ενυπάρχει η σοβαρή ευθύνη της ηγεσίας των οργανισμών, που σε κάποιο βαθμό όχι αμελητέο ανέχεται, διευκολύνει ή ακόμα χειρότερα δημιουργεί το κλίμα και το βαθύ ρήγμα του διχασμού, της ακραίας αντιπαλότητας. Επί της ουσίας αυτό που συγκροτείται, είναι ένας βαθύς αποπροσανατολισμός, τόσο σε ότι αφορά τα αθλητικά όσο και τα κοινωνικά θέματα. Τακτικές που ενίοτε διακοσμούνται από διοικητικής πλευράς με εμπρηστικές, προκλητικές, επικίνδυνες και βαρβαρικές δηλώσεις και εκδηλώσεις.

Σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο, που αγάπησε τον αθλητισμό, το παιχνίδι δηλαδή, η τρέχουσα κατάσταση ταιριάζει με τον στίχο των Procol Harum στο περίφημο A Whiter Shade of Pale: «I was feeling kind of seasick». Ναυτία τω όντι.