Χθες, Παρασκευή το πρωί, στην πεντάλεπτη εκπομπή επιμέλειας Μαρίας Χατζάρα στο Τρίτο, όπου με τίτλο: «Μονάχη Έγνοια η Γλώσσα μου», καταδύεται στα βαθιά, γόνιμα, πλούσια, καθαρά ύδατα της ελληνικής γλώσσας, ακούστηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ακριβής άποψη για τις λέξεις. Την ανέσυρε από κείμενο του καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Μιχάλη Κοπιδάκη, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:.

«Υπάρχουν λέξεις αιώνιες, μακρόβιες, βραχύβιες και εφήμερες. Αυτές, οι τελευταίες, είναι και οι πιο θορυβώδεις».

Και τότε συνειδητοποίησα, πως τα ίδια ισχύουν για τους ανθρώπους. Μπορεί, δηλαδή, να τους θυμόμαστε για πάντα, ή επί μακρόν, ή λιγότερο ή η παρουσία τους να είναι εφήμερη και θορυβώδης.

Μιλώντας για τους ανθρώπους όμως, ας θυμηθούμε τους κοινούς, τους ίδιους εχθρούς που έχουν με τα βιβλία. Όπως τουλάχιστον το έχει θέσει ο Paul Valery: «τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία, τον χρόνο και το ίδιο τους το περιεχόμενο».